Kazimierz Boreyko to kolejna ciekawa postać z barwnego korowodu typów szlacheckich galerii podhoreckiej. Przedstawiony na portrecie szlachcic był synem Jana, starosty pobersztyńskiego, i Katarzyny z Terleckich. W dawnej Rzeczypospolitej piastował liczne urzędy. Był porucznikiem chorągwi...
Zestawy naczyń kompletowane były początkowo z przedmiotów wykonywanych w różnych miejscach, czasie i stylu. Dopiero w XVII i XVIII wieku zaczęły się pojawiać jednolicie dekorowane zastawy, zwane dziś serwisami. Aż do początku XIX wieku nie istniały także ścisłe reguły określające, jakie naczynia powinny wchodzić w skład takiego kompletu — zestawiano je zatem zgodnie z aktualną modą lub indywidualnymi upodobaniami zamawiającego.
Około połowy XVIII wieku modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Wśród przedstawień typów narodowych, niewątpliwie egzotycznych dla zachodniej Europy, znalazła się duża seria Polaków, których bogate sarmackie stroje czy wschodnia dekoracja zakrzywionych szabli musiała fascynować na saskim dworze.
Około połowy wieku XVIII modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Na całej długości stołu, obok srebrnych i porcelanowych naczyń na lustrzanej tafli lub barwionym piasku komponowano wielopostaciowe dekoracje w formie ogrodowych szpalerów, ulicy czy pałacowej galerii.
Srebrne naczynia przechowywane i gromadzone w staropolskich dworach oprócz użytkowych pełniły także funkcje reprezentacyjne. Istniała również osobna grupa naczyń o charakterze przede wszystkim dekoracyjnym, których oryginalna, wyszukana forma, doskonałość kompozycji oraz użyte do wytworzenia materiały miały przede wszystkim olśniewać i wzbudzać zachwyt gości.
Jeden z dwóch bliźniaczych zegarów szafkowo-podłogowych zdobiony imitacją zielonej laki dalekowschodniej pochodzi z wyposażenia zamku w Podhorcach pierwotnie należącego do Rzewuskich, następnie zakupionego wraz z wyposażeniem przez rodzinę Sanguszków.
Niewielkich rozmiarów kameralny wizerunek należy do najlepszych portretów ukazujących znakomitą charakterystykę postaci polskiego szlachcica. Ogorzała twarz człowieka obdarzonego ogromnym temperamentem, o wyrazistym nosie, błyszczących żywych oczach niepozbawiona jest inteligencji.
Order św. Stanisława został ustanowiony 7 maja 1765 roku przez Stanisława Augusta Poniatowskiego. Do końca istnienia suwerennej Rzeczypospolitej nie miał podziału na klasy i był nadawany w jednolitym kształcie.
Tło kulturowe epoki w przypadku tarnowskiej kolekcji znajduje swe odpowiedniki w kulturze sarmackiej, charakteryzującej się potrzebą prezentacji zamożności i bogactwa właściciela. Prym szlachty i magnaterii posiadającej w XVIII wieku olbrzymie latyfundia i przywileje wpływał na rozwój i uprzemysłowienie kraju, a także na potrzebę prezentowania majątku i pozycji społecznej.
Ubiór — złożony z kontusza, żupana, spodni, kołpaka, butów i karabeli — należał do rodziny Drohojowskich z Czorsztyna. Kompletny polski ubiór narodowy złożony jest z części zewnętrznej — zwanej kontuszem — i spodniej — zwanej żupanem. Kontusz uszyto z aksamitu. Plecy krojone są w charakterystyczny sposób z tzw. słupem, rozkloszowane systemem głębokich zakładek, podkreślonych naszyciem jedwabnej pasmanterii.
W powszechnej świadomości najstarszym polskim odznaczeniem jest Order Orła Białego. Może nie wszyscy wiedzą, że poprzedziły go aż dwa inne odznaczenia...
