Figura ta uchodzi za najdoskonalsze dzieło rzeźbiarskie epoki tzw. stylu pięknego około roku 1400 na obszarze Małopolski. Przetworzono tu w drewnie repertuar form wypracowany wcześniej w rzeźbie kamiennej (tzw. Piękne Madonny): charakterystyczne kaskady fałd po bokach, fałdy frontalne przebiegające na torsie Marii po półkolu, niżej wyostrzające się w literę V, a jeszcze niżej, na cokole, rozłożone szeroko, jako optyczna podstawa figury. Cechę szczególną rzeźby stanowi wysunięcie Dzieciątka i nadanie mu swoistej autonomii przestrzennej, co sprawia, że kompozycja jest harmonijne zrównoważona. Zwroty głów Marii i małego Jezusa, odpowiadające sobie w ujęciu zwierciadlanym, akcentują zarazem oddaną z niezwykłym autentyzmem psychiczną łączność Matki i Dziecka. Nie wyklucza to głębokiej symboliki religijnej przedstawienia.
Madonna z Więcławic uznana została za rzeźbę „przejściową” i jedną z najstarszych w Małopolsce figur nawiązujących do stylu Pięknych Madonn (np. względem Madonny z Krużlowej), w której dostrzeżono jednocześnie elementy starszych tradycji formalnych. Istnieje również wiele zależności między omawianą figurą a Madonną z Mokrego czy też Madonną z Jastrząbki Nowej. Badacze jednak wciąż się nie są zgodni co do jej datowania.
Prezentowana figura do XVIII wieku znajdowała się w ołtarzu głównym kościoła pw. Rozesłania Apostołów w Gruszowie. W XVII wieku konsekrowano nowy ołtarz, dlatego też rzeźba w tym czasie została przemalowana. W 1853 roku nieznacznie ją przekształcono i odnowiono, dodając elementy takie jak korona. W XX wieku zaś Madonnę wycofano z kultu. W Madonnie z Gruszowa dopatrywano się etapu kształtowania się typu krakowskiego w rzeźbie małopolskiej 2. połowy XIV wieku, stąd miękkie traktowanie szat oraz modelowanie mimiki (uśmiech) prawdopodobnie o czeskiej genezie. Widziano w niej również wpływy „Madonn na lwie” z warsztatów śląsko-pomorskich. Jakkolwiek forma figury jest raczej efektem miejscowej tradycji warsztatowej, która nie stanowi etapu poprzedzającego typ Pięknej Madonny.
