Broszowanie (franc. brocher) to technika polegająca na wprowadzeniu do tkaniny dodatkowego wątku metalowego (złotego lub srebrnego) lub jedwabnego, tzw. broszującego. Wątek ten przechodził przez szerokość tkaniny wyłącznie w miejscu występowania ornamentu, dzięki czemu powstawał na niej wzór.
Portret przedstawia Seweryna Józefa Rzewuskiego herbu Krzywda, syna Stanisława Mateusza, hetmana wielkiego koronnego, starszego brata hetmana Wacława Rzewuskiego, i Ludwiki z Kunickich. Seweryn Józef Rzewuski odziedziczył zamek w Olesku; pełnił funkcje rotmistrza chorągwi pancernej, podczaszego koronnego i referendarza wielkiego koronnego. W 1751 roku otrzymał Order Orła Białego.
Reprezentacyjna sala Pałacu Biskupa Erazma Ciołka, zwana Salą Cnót, mieści galerię dawnego polskiego malarstwa portretowego, które było w dawnej Polsce niezwykle rozpowszechnione. Dla szlachty wizerunki własne, przedstawienia krewnych i przodków stanowiły istotny czynnik budowania więzów rodzinnych i społecznych oraz dokumentowania genealogii i paranteli.
Pasy noszone przez szlachtę Rzeczypospolitej na kontuszach mają wschodnią genezę. W Polsce stały się popularne dzięki pośrednictwu Ormian, którzy najpierw sprowadzali je z Persji i Turcji, a później zainicjowali ich produkcję w warsztatach zakładanych w Polsce. Najlepiej znana była manufaktura w Słucku.
Ubiór — złożony z kontusza, żupana, spodni, kołpaka, butów i karabeli — należał do rodziny Drohojowskich z Czorsztyna. Kompletny polski ubiór narodowy złożony jest z części zewnętrznej — zwanej kontuszem — i spodniej — zwanej żupanem. Kontusz uszyto z aksamitu. Plecy krojone są w charakterystyczny sposób z tzw. słupem, rozkloszowane systemem głębokich zakładek, podkreślonych naszyciem jedwabnej pasmanterii.
Figura wzorowana na obrazie wykonanym w roku 1737 przez Louisa de Silvestre’a, nadwornego malarza Augusta III. Projekt rzeźby został wykonany w styczniu 1740 roku na polecenie hrabiego Henryka Brühla przez Johanna Joachima Kändlera; prace rzeźbiarskie trwały do jesieni 1741 roku, przy współpracy Johanna Friedricha Eberleina i, w niewielkim zakresie, Johanna Gottlieba Ehdera.
