Eksponat należy do większego zespołu ostraków, z których 30 znajduje się w Austriackiej Bibliotece Narodowej w Wiedniu, a cztery, wraz z prezentowanym, w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Wszystkie te dokumenty pochodzą z VI lub VII wieku. Datowane zostały indykcjami, co było częstą praktyką w okresie późnego antyku. W Egipcie termin „indykcja” pojawił się na początku IV wieku. Pierwotnie oznaczał podatek wyznaczony z góry na 5 lat, a od czasów Konstantyna (313 r.) – na 15 lat. Z czasem zaczęto podawać kolejne lata indykcji jako określenie daty danego dokumentu.

Rozdział 151. Księgi Umarłych wymienia maskę grobową jako niezbędny element służący ochronie głowy zmarłego. Maski gipsowe, zdjęte z twarzy zmarłego, pojawiły się pod koniec Starego Państwa, zaś od Pierwszego Okresu Przejściowego zaczęto wyrabiać kartonaże pokrywające całe ciało. W okresie ptolemejskim kartonaże produkowane były ze starych zwojów papirusowych lub z lnu.

Ostrakon pochodzi ze zbiorów Muzeum Polowego nr 2, założonego dzięki Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, która podczas II wojny światowej walczyła na Bliskim Wschodzie, docierając do Egiptu, gdzie z wielką sprawnością pozyskiwała zabytki muzealne.

Ostrakon ten jest potwierdzeniem wpłaty równowartości pieniężnej podatku w naturze. Zamiast odpowiedniej liczby daktyli, Daleas, syn Abraimosa (Abraimos jest dobrze poświadczonym wariantem imienia Abraham), wpłacił 6 drachm i 4 obole. Rozbieżność w datowaniu tego dokumentu wynika z faktu, że rok 11. może odnosić się zarówno do panowania cesarza Wespazjana, jak i Domicjana.

Doskonałe pod względem artystycznym i starannie wykonane figurki uszebti zostały zakupione w Muzeum Egipskim w Kairze przez żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich podczas II wojny światowej i przekazane do Muzeum Archeologicznego. Znaleziono je w 1929 roku w grobie osoby, która − jak wynika z inskrypcji na  sarkofagu − nosiła tytuł „strażnika pieczęci królewskiej”. Grób wchodził w obręb świątynny faraona Userkafa. Z inwentarza grobowego zachowały się trzy alabastrowe naczynia kanopskie oraz 336 figurek uszebti, które weszły w skład rozmaitych kolekcji na świecie.

Kompozycje złożone z kilku osób stanowią rzadkość wśród przedstawień na stelach z Kom Abu Billou. Relief ukazuje parę małżeńską ze stojącymi po obu stronach orantami, będącymi ich dziećmi. Stela jest znacznie uszkodzona; brakuje jej górnej części, ale nie przeszkadza to w odtworzeniu całości sceny.

Na steli przedstawione są dwie postacie: kobieta spoczywająca na łożu i stojąca za nią z prawej strony orantka. Układ obu postaci oraz ich ubiór powtarzają znany choćby ze Steli syna Chajremona oraz Izydory schemat kompozycji ukazującej zmarłego na kline oraz stojącej orantki. Pod łożem wyryte są elementy biesiady grobowej: zarys snopka zboża oraz stolik na trzech nogach.

Scena widoczna na steli przedstawia zmarłego spoczywającego na łożu (kline). Powtarza się w niej schemat znany z innych steli z Kom Abu Billou. Mężczyzna spoczywa na materacu, opierając się lewym łokciem na dwóch poduszkach. W prawej wyciągniętej dłoni trzyma wieniec. Przedstawienie postaci jest niezwykle podobne do zastosowanego w datowanej również na 1. połowę III wieku Steli syna Chairemona oraz Izydory. Pod łożem widoczne są ofiary grobowe, wykonane techniką rycia.

Mająca ponad 2 tysiące lat mumia pochodzi z wykopalisk prowadzonych w 1907 roku w el-Gamhud przez pierwszego polskiego egiptologa, Tadeusza Smoleńskiego. Kapłanka bogini Izydy – Aset-iri-khet-es – spoczywa w trumnie z okazałym wypukłym wiekiem. Dzięki badaniom przeprowadzonym w 1996 roku ustalono, że była to młoda kobieta, która zmarła ok. 2 tysiące 300 lat temu w wyniku utraty krwi spowodowanej przebiciem tętnicy przez pękniętą kość podudzia. Specjalistom udało się określić m.in. kod genetyczny zmarłej i jej grupę krwi. To największy pod względem rozmiarów obiekt ze zbiorów egiptologicznych w Polsce i najlepiej przebadany przez specjalistów.