Ostraka, czyli fragmenty rozbitych naczyń glinianych, były używane do pisania rozmaitych tekstów, najczęściej kwitów podatkowych. Zastępowały znacznie droższy materiał, jakim był papirus. Większość ostraków została znaleziona w Górnym Egipcie oraz w oazach, gdzie w odróżnieniu od Fajum i miejscowości leżących w Egipcie Środkowym, nie uprawiano papirusu na szeroką skalę.

Ostrakon pochodzi ze zbiorów Muzeum Polowego nr 2, założonego dzięki Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, która podczas II wojny światowej walczyła na Bliskim Wschodzie, docierając do Egiptu, gdzie z wielką sprawnością pozyskiwała zabytki muzealne.

Doskonałe pod względem artystycznym i starannie wykonane figurki uszebti zostały zakupione w Muzeum Egipskim w Kairze przez żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich podczas II wojny światowej i przekazane do Muzeum Archeologicznego. Znaleziono je w 1929 roku w grobie osoby, która − jak wynika z inskrypcji na  sarkofagu − nosiła tytuł „strażnika pieczęci królewskiej”. Grób wchodził w obręb świątynny faraona Userkafa. Z inwentarza grobowego zachowały się trzy alabastrowe naczynia kanopskie oraz 336 figurek uszebti, które weszły w skład rozmaitych kolekcji na świecie.

Rzeźba pochodzi z wykopalisk prowadzonych przez Hermana Junkra w 1913 roku we wschodnim sektorze Wielkiego Cmentarzyska Zachodniego, na zachód od piramidy Cheopsa.
Rzeźba przedstawia postacie w określonym kanonie: mężczyznę w postaci kroczącej i kobietę w pozycji stojącej ze złożonymi stopami...

Eksponat należy do większego zespołu ostraków, z których 30 znajduje się w Austriackiej Bibliotece Narodowej w Wiedniu, a cztery, wraz z prezentowanym, w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Wszystkie te dokumenty pochodzą z VI lub VII wieku. Datowane zostały indykcjami, co było częstą praktyką w okresie późnego antyku. W Egipcie termin „indykcja” pojawił się na początku IV wieku. Pierwotnie oznaczał podatek wyznaczony z góry na 5 lat, a od czasów Konstantyna (313 r.) – na 15 lat. Z czasem zaczęto podawać kolejne lata indykcji jako określenie daty danego dokumentu.

Głowa jest zachowanym fragmentem posążku władcy. Na królewskie pochodzenie przedstawionej postaci wskazuje nakrycie głowy, zwane nemesem (rodzaj prążkowanej chusty noszonej przez władców egipskich), z szerokim pasem nad czołem, ozdobionym insygnium władzy faraońskiej – ureuszem (kobrą). Twarz o wydatnych kościach policzkowych ma zatarte rysy. Oczy ukazano bez szczegółów. Uszkodzony nos jest szeroki o rozdętych nozdrzach, wargi – ułożone w nieznaczny uśmiech.  Zły stan zachowania rzeźby utrudnia identyfikację władcy, lecz sposób opracowania twarzy wskazuje na wykonanie jej w Okresie Późnym, czyli przedstawienie władcy panującego w latach 743–332 p.n.e. (koniec XXV–XXXI dynastia).

Portret przedstawia faraona, na co wskazuje nemes pokrywajacy głowę prezentowanego mężczyzny, czyli charakterystyczny prążkowany materiał – rodzaj chusty noszonej przez władców egipskich, oraz ureusz umieszczony na niej pośrodku, czyli królewska kobra – kolejny symbol wszechwładzy faraona. Idealizm przedstawienia nie pozwala na powiązanie portretu z konkretnym władcą, jednak pewne cechy stylistyczne rzeźby umożliwiają wskazanie okresu ptolemejskiego jako zakresu czasowego, w którym powstała. Niestety ówczesne portrety władców były często przekuwane na potrzeby kolejnych przedstawień, więc nawet przybliżone datowanie nie umożliwia wskazania konkretnego przedstawiciela dynastii Ptolemeuszy.

Kult zwierząt odgrywał w starożytnym Egipcie ogromną rolę. W wybranych gatunkach „mieszkał” bowiem duch poszczególnych bóstw. Największe znaczenie miał kult byka Apisa w Memfis, którego początki sięgają I dynastii, a schyłek nastąpił dopiero w IV wieku n.e. W okresie późnym i ptolemejsko-rzymskim zaczęto na masową skalę produkować mumie zwierząt, które służyły jako wotywne ofiary składane przez pobożnych pielgrzymów bóstwom.

Mająca ponad 2 tysiące lat mumia pochodzi z wykopalisk prowadzonych w 1907 roku w el-Gamhud przez pierwszego polskiego egiptologa, Tadeusza Smoleńskiego. Kapłanka bogini Izydy – Aset-iri-khet-es – spoczywa w trumnie z okazałym wypukłym wiekiem. Dzięki badaniom przeprowadzonym w 1996 roku ustalono, że była to młoda kobieta, która zmarła ok. 2 tysiące 300 lat temu w wyniku utraty krwi spowodowanej przebiciem tętnicy przez pękniętą kość podudzia. Specjalistom udało się określić m.in. kod genetyczny zmarłej i jej grupę krwi. To największy pod względem rozmiarów obiekt ze zbiorów egiptologicznych w Polsce i najlepiej przebadany przez specjalistów.

Na steli przedstawione są dwie postacie: kobieta spoczywająca na łożu i stojąca za nią z prawej strony orantka. Układ obu postaci oraz ich ubiór powtarzają znany choćby ze Steli syna Chajremona oraz Izydory schemat kompozycji ukazującej zmarłego na kline oraz stojącej orantki. Pod łożem wyryte są elementy biesiady grobowej: zarys snopka zboża oraz stolik na trzech nogach.