Starożytny historiograf z I wieku – Pliniusz Starszy, w swojej 37 tomowej encyklopedii zatytułowanej Historia naturalna skompilował wiedzę zebraną z dzieł ok. 200 autorów, dzieki czemu zachował dla potomności echa zaginionych pism i informacji o greckim świecie, w tym wielu historii o sztuce. To on przekazał słynną już dzisiaj anegdotę o sporze Apellesa, największego malarza swego czasu, z innym przedstawicielem tego kunsztu – Protogenesem. Apelles, słysząc o sławie konkurenta wyruszył na Rodos, aby ujrzeć jego dzieła. Nie zastał jednak malarza w domu, natomiast na sztalugach stała gotowa do malowania deska, której pilnowała staruszka. Gdy zapytała Apellesa, kto składa wizytę, gość chwycił za pędzel i przeprowadził przez środek obrazu niezwykle cienką linię, po czym odpowiedział: „Ten oto”.
W starożytnej Grecji osoba pokrzywdzona przez kogoś, kogo nie była w stanie doprowadzić przed sąd (np. obywatela innego miasta), mogła za zgodą swojej polis dochodzić odszkodowania, zajmując majątek sprawcy, który wpadł jej w ręce lub nawet majątek dowolnego innego (niewinnego!) obywatela tej samej miejscowości, z której pochodził przestępca. Ten sposób postępowania nazywano syla. Szczególne miejsca, w których nawet osoby zagrożone syla mogły czuć się bezpiecznie, zwano zaś asylia, od którego to określenia pochodzi dzisiejszy termin „azyl”.
Prezentowana plakieta w formie tonda niekiedy błędnie opisywana jest jako przedstawienie Trzech Gracji. W rzeczywistości relief przedstawia trzy personifikacje sztuk – malarstwa (kobieta po lewej, z paletą w dłoni), architektury (kobieta pośrodku, trzymająca model budowli) oraz rzeźby (mężczyzna trzymający głowę posągu). Popławski – czerpiąc ze sztuki starożytnej – zastosował charakterystyczną kompozycję typową dla przedstawień Gracji, a postaci ukazane są jako idealizowane akty.
Odlew gipsowy znajdujący się na korytarzu krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych przedstawia tańczącego satyra grającego na drobnych talerzach przypominających kastaniety oraz wystukującego rytm za pomocą kroupezionu (gr. κρουπέζιον, wymowa: krupézion, łac. scabellum) – rodzaju instrumentu perkusyjnego w formie sandała o wykonanej z drewna, podwójnej, ruchomej podeszwie zaopatrzonej w niewielkie blaszki-talerze.
Posąg młodzieńca niosącego włócznię (gr. Δορυφόρος, Doryphoros) znaleziony został w Pompejach przed wejściem do tzw. Palestry Samnitów w roku 1797. Statua wykonana jest z marmuru karraryjskiego i pierwotnie stała na postumencie z tufu wulkanicznego. Datuje się ją na II lub I wiek p.n.e. i jest kopią zaginionego brązowego oryginału wykonanego przez Polikleta w V wieku p.n.e. Posąg z Pompejów znajdujący się w Neapolu (Museo Nazionale, nr inw. 6011) uchodzi za najbardziej kompletną kopię klasycznej rzeźby.
Oryginalny grecki posąg znaleziony został w roku 1820 na cykladzkiej wyspie Melos (starożytna greka: Μῆλος, wymowa: Mêlos, nowożytna greka: Μήλος, wymowa: Mýlos) i zakupiony przez markiza de Rivière’a, ówczesnego ambasadora Francji w Stambule. Ofiarował on rzeźbę Ludwikowi XVIII, który w kolejnym roku przekazał ją do Luwru, gdzie znajduje się do dzisiaj. Afrodyta z Melos stała się częścią francuskiej narodowej kolekcji antyków, która miała konkurować ze zbiorami British Muzeum, niewiele wcześniej wzbogaconymi o marmury Elgina – rzeźby i reliefy sprowadzone z Akropolu w Atenach przez Thomasa Bruce’a lorda Elgina.
Prezentowana rzeźba została podarowana Akademii Sztuk Pięknych przez samego artystę z okazji nadania mu przez uczelnię doktoratu honoris causa w roku 2003. W tym samym czasie miała miejsce w Krakowie wielka wystawa prac rzeźbiarza. Igor Mitoraj (1944–2014) studiował na krakowskiej ASP malarstwo u Tadeusza Kantora, a zaraz po studiach wyjechał do Paryża, gdzie debiutował jako malarz i grafik. Z czasem artysta porzucił wyuczone dyscypliny sztuki na rzecz rzeźby. Zrezygnował też z podążania za progresywnymi prądami w sztuce, a jego twórczość od tego czasu reprezentuje inspirowany antykiem realizm.
Gliniane naczynie czerwonofigurowe pochodzące z Kerczu — greckiej kolonii nad Morzem Czarnym. Zostało wykonane w tak zwanym stylu kerczeńskim i jest datowane na IV wiek p.n.e. Ornament z jajownika zdobi brzeg naczynia i obramowuje przedstawienie figuralne. Na jednej stronie widoczny jest Arimaspos...
Gipsowy posąg dzika w zbiorach krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych jest kopią starożytnej rzeźby przechowywanej w Gallerii degli Uffizi we Florencji. Ta marmurowa podobizna dzika pochodzi z czasów rzymskich i jest kopią zaginionego hellenistycznego oryginału powstałego prawdopodobnie w kręgu Lizypa. Rzymski posąg dzika podarowany został księciu Toskanii Kosmie I Medyceuszowi (1519–1574) przez papieża Piusa IV (1499–1565). Na polecenie Kosmy Medyceusza rzeźbiarz Pietro Tacca (1577–1640) wykonał jej brązową kopię, która przyczyniła się do popularyzacji posągu.
