Narta typu „telemark” z wiązaniem Huitfeld „B” została wykonana prawdopodobnie w Berlinie. W górnej części narty widoczne są ślady poprzednich wiązań trzcinowych.
Cechą charakterystyczną narciarstwa telemarkowego było uwolnienie stopy — but był przymocowany do narty tylko czubkami palców. Narta, która znajduje się w zbiorach WMM, to szczególny typ narty telemarkowej ze względu na innowację, jaką zastosował twórca nowego typu wiązania — Bilgeri...
Charakterystyczną cechą nart typu północnego używanych na Półwyspie Skandynawskim i w Finlandii, była dysproporcja długości dwóch nart w parze — jedna była dłuższa (prezentowana w zbiorach WMM ma 260 cm) i dodatkowo zaopatrzona w rowek ślizgowy, druga, krótsza, służyła do odbijania (w przypadku...
Warto zwrócić uwagę na charakterystyczny kształt (ścięcie boku) i materiał — drewno brzozowe, które jest niezwykle lekkie, ale ze względu na swoją nietrwałość do produkcji nart było wykorzystywane bardzo rzadko — zwykle używano drewna jesionowego, bukowego, w szczególnych przypadkach drewna...
Historia skoków narciarskich w Polsce sięga początku XX wieku. Pierwsze rekordy światowe należały do Norwega Sondre Norheima (30,5 m w 1860 roku). Obecnie długość skoków wynosi ponad 240 metrów (na odległość 225 m skakał Adam Małysz, Piotr Żyła i Kamil Stoch osiągnęli w sezonie 2012/2013...
Prezentowany typ narty został wprowadzony przez Norwegów jako narta górska. Wymiary — długość, szerokość dzioba w środku w piętce — wskazują, że jest to typ „telemarkowy”. Narta posiada wysoko podgięty dziób i wygięcie pod stopą, ale jest pozbawiona rowka (jego brak jest charakterystyczny dla...
Narta skokowa firmy Fischer, bez wiązania. 60 cm od pięty początek śladów po wkrętach, którymi były mocowane wiązania (łącznie na długości 42 cm). Na wierzchniej stronie narty odręczny napis: „Dla Izby Muzealnej w Piwnicznej Małysz Adam”.
Warto zwrócić uwagę na nietypowy kształt narty. Jej szerokość i długość (204 cm) oraz prosto wcięty tył wskazują na to, że jest ona pośrednim typem narty arktycznej i południowej. Pochodzi z zachodniej części ZSRR. Ciekawy jest także otwór z przodu narty, przez który można było przewlec sznurek, by w razie potrzeby ciągnąć nartę za sobą, podpierając się kijem.
Prezentowany obiekt to turystyczny kajak marki Pelikan I, używany przez ks. Karola Wojtyłę podczas wypraw wakacyjnych z młodzieżą akademicką. Nazywany Kamykiem, został zakupiony ze środków pani Teresy Życzkowskiej (wówczas Heydel) i ks. Karola Wojtyły. Po raz pierwszy był używany na spływie kajakowym rzeką Słupią w 1956 roku.
Fotografia przedstawia alejkę Parku im. dr. Henryka Jordana z odległymi dwoma popiersiami słynnych postaci. Te białe, rzeźbione w marmurze popiersia stanowią wart podkreślenia detal, a także punctum, wspominane przez Rolanda Barthesa, intrygujące fragmenty obrazu. Krzewy tworzą równo przycięty...
Trampki — zwykle są atrybutem dziecięcych zabaw, jednak te, które znajdują się w zbiorach WMM są duże (rozmiar 44!). Sądząc po stanie zachowania, służyły Karolowi Wojtyle w wielu wędrówkach. Miłość do sportu zaszczepił w Karolu jego starszy o 14 lat brat Edmund, który grał w drużynie piłkarskiej.
Czarne skórzane buty narciarskie należały do Karola Wojtyły. Lewy but z pary jest bardziej zniszczony.
Bordowe narty prezentowane w zbiorach WMM należały do Karola Wojtyły. Ich cechy charakterystyczne to biało-niebieski pasek biegnący przez środek, skórzane rzemyki i okucia Markeh Automatic.
Prezentowany obiekt to wiosło drewniane, łączone w środku (skręcane, rozkładane), które służyło Karolowi Wojtyle podczas spływów kajakowych z młodzieżą.
Rower ten, Tadeusz Seweryn (1894–1975) — późniejszy dyrektor Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie (MEK) — tak opisuje na karcie katalogu naukowego: „Rower wykonany z drzewa przez pastucha, Franciszka Gucwę. Kółka pełne (bez szprych) wpuszczone są w sochy. Przednie posiada kierownicę, okutą silnie żelazem w miejscu połączenia z osią.
Buty turystyczne używane przez księdza Karola Wojtyłę podczas wypraw turystycznych. Krój półbuta, wykonane z lakierowanej na kolor brązowy skóry, wiązane na bawełniane sznurówki...
Stefania Wojtulanis-Karpińska „Barbara” aktywnie zajmowała się wszystkimi rodzajami sportów lotniczych, począwszy od udziału, jako nawigator, w Krajowych Zawodach Balonowych w 1936 roku. W 1938 roku uczestniczyła, także jako nawigator, w VIII Krajowych Zawodach Lotniczych.
