Prezentowane okazy to skamieniałości z zachowanymi pojedynczo trzema zębami rybojaszczura datowanymi na okres górnej jury, a więc od —163 mln do —145 mln lat temu.
Pod koniec triasu i na początku jury utwory węglanowe były niszczone i usuwane z obszaru lądowego. Środkowojurajskie morze wkroczyło w okolice Krakowa w górnym batonie i trwało nieprzerwanie aż do kimerydu.
Prezentowany obiekt to pień rośliny kopalnej — sagowca. Benetyty (Cycadeoidopsida) to wymarła grupa roślin nagozalążkowych, które występowały na całej kuli ziemskiej w erze mezozoicznej. W Polsce znanych jest tylko kilka okazów skrzemionkowanych pędów tych roślin, które należą do rodziny Cacadeoidaceae.
Liliowce to gromada z typu szkarłupni, która obejmuje około 700 gatunków morskich bezkręgowców, występujących głównie w głębokich wodach. Ich ciało kształtem przypomina kielich, posiadają pięć lub więcej pierzastych ramion, obrzeżonych pierzastymi wyrostkami, które zawierają narządy rozrodcze. Znajdują się na nich także liczne nóżki ambulakralne o funkcji zmysłowej.
Łodzik Cymatoceras patens to jeden z przedstawicieli grupy wymarłych głowonogów zasiedlających morze górnokredowe, które 100,5–66 mln lat temu pokrywało powierzchnię odpowiadającą terenom współczesnej Polski.
Jeżowiec Rhabdocidaris nobilis to wymarły gatunek jeżowca regularnego, który należy do gromady morskich, wolno żyjących szkarłupni. Nazwa gromady pochodzi z greckiego słowa echinos – jeż, i eidos – postać.
Prezentowany okaz to odcisk ważki kopalnej z rodzaju Mesuropetala, który zachował się w wapieniu litograficznym znalezionym na terenie Niemiec w Solnhofen. Obiekt liczy 144–155 mln lat.
Prezentowany okaz pochodzi z okresu jury górnej. Jest duży i dobrze zachowany. Posiada spiralnie płasko zwiniętą muszlę, bogato ornamentowaną.
Amonit Didymoceras sp. to przedstawiciel licznej grupy wymarłych głowonogów zamieszkujących morze górnokredowe, które w tym okresie pokrywało powierzchnię odpowiadającą terenom współczesnej Polski. Prezentowany okaz jest szczególnie ciekawy ze względu na nietypowy kształt – spirali zwiniętej w pionie.
Małż Trigonia interlaevigata należy do rodziny Trigoniidae, dziś reliktowej, dawniej bogatszej w gatunki i rodzaje. Skamieniałe okazy są zwykle znajdowane w osadach jury i kredy.
Nazwa liliowców (Crinoidea) pochodzi z połączenia greckich słów krinon, co znaczy „lilia”, oraz eidos, czyli „kształt”. Te lilio-kształtne zwierzęta charakteryzuje kielichowa budowa ciała, posiadały łodygę, ramiona i kielich. Liliowce żyły w prehistorycznym morzu ok. 200 milionów lat temu. Należały do gromady szkarłupni.
Trylobity były zwierzętami morskimi. Ich owalne, spłaszczone ciało okrywał od strony grzbietowej chitynowy pancerz, wzmocniony na brzegach węglanem i fosforanem wapnia. Pancerz trylobitów składał się z segmentów i wyraźnych trzech części: głowowej, tułowiowej i ogonowej. Każda z tych części mogła posiadać kolce.
Prezentowany obiekt to ząb trzonowy mamuta włochatego (Mammuthus primigenius) – wymarłego ssaka roślinożernego z rodziny słoniowatych. Okaz pochodzi ze szczęki dolnej. Składa się z 15 płytek zębowych.
Ośródki ślimaka były znajdowane w dużych ilościach w skałach kredowych w rejonie Kazimierza nad Wisłą. Okaz ze zbiorów Muzeum Geologicznego ING PAN pochodzi z kolekcji Alojzego Mazurka – geologa związanego z Państwowym Instytutem Geologicznym, którego badania i bogate zbiory faunistyczne z lat 1930–1932 pozwoliły na opracowanie wielu zagadnień związanych z powstawaniem osadów kredowych.
Fragment grubej warstwy dolomitycznego mułowca żelazistego z zachowanym po jednej stronie odciskiem ryby tuńczykowatej. W części brzusznej zachowały się szkielety mniejszych, zjedzonych ryb.
Ichtiozaury to gady morskie, które pojawiły się w środkowym triasie. W jurze przeżywały szczytową fazę swojego rozwoju (występowały wówczas najliczniej), a w górnej kredzie wyginęły. Prezentowany szkielet ichtiozaura to Ichthyosaurus communis, zachował się w łupku.
O wyjątkowym charakterze okazu świadczy indywidualna mineralizacja, spotykana bardzo rzadko w pojedynczych obiektach z tego terenu. Mineralizacja kwarcem i chalcedonem utworzyła na linii skrętu ślimaka otwory o bogatym i barwnym przekroju. Dzięki temu okaz stanowi ciekawy przykład zachodzących procesów geologicznych, o wysokiej wartości estetycznej.
Okaz pochodzi z historycznej kolekcji zebranej w roku 1872 przez Stanisława Zaręcznego. Został oznaczony w roku 1891 przez Józefa Siemiradzkiego jako okaz nowy dla wiedzy (obecnie holotyp), a następnie opisany przez tego autora w publikacji Fauna kopalna warstw oksfordzkich i kimerydzkich w okręgu krakowskim i przyległych częściach Królestwa Polskiego, Część I: Głowonogi, w: Pamiętnik Akademii Umiejętności w Krakowie, Wydział Matematyczno-Przyrodniczy, Tom 18, zeszyt I.
Prezentowany obiekt to fragment pnia rośliny kopalnej — sagowca. Benetyty (Cycadeoidopsida) to wymarła grupa roślin nagozalążkowych, które występowały na całej kuli ziemskiej w erze mezozoicznej. W Polsce znanych jest tylko kilka okazów skrzemionkowanych pędów tych roślin, które należą do rodziny Cacadeoidaceae.
