Prezentowane okazy to skamieniałości z zachowanymi pojedynczo trzema zębami rybojaszczura datowanymi na okres górnej jury, a więc od —163 mln do —145 mln lat temu.
Pod koniec triasu i na początku jury utwory węglanowe były niszczone i usuwane z obszaru lądowego. Środkowojurajskie morze wkroczyło w okolice Krakowa w górnym batonie i trwało nieprzerwanie aż do kimerydu.
Prezentowany obiekt to pień rośliny kopalnej — sagowca. Benetyty (Cycadeoidopsida) to wymarła grupa roślin nagozalążkowych, które występowały na całej kuli ziemskiej w erze mezozoicznej. W Polsce znanych jest tylko kilka okazów skrzemionkowanych pędów tych roślin, które należą do rodziny Cacadeoidaceae.
Liliowce to gromada z typu szkarłupni, która obejmuje około 700 gatunków morskich bezkręgowców, występujących głównie w głębokich wodach. Ich ciało kształtem przypomina kielich, posiadają pięć lub więcej pierzastych ramion, obrzeżonych pierzastymi wyrostkami, które zawierają narządy rozrodcze. Znajdują się na nich także liczne nóżki ambulakralne o funkcji zmysłowej.
Łodzik Cymatoceras patens to jeden z przedstawicieli grupy wymarłych głowonogów zasiedlających morze górnokredowe, które 100,5–66 mln lat temu pokrywało powierzchnię odpowiadającą terenom współczesnej Polski.
Małż Trigonia interlaevigata należy do rodziny Trigoniidae, dziś reliktowej, dawniej bogatszej w gatunki i rodzaje. Skamieniałe okazy są zwykle znajdowane w osadach jury i kredy.
Jeżowiec Rhabdocidaris nobilis to wymarły gatunek jeżowca regularnego, który należy do gromady morskich, wolno żyjących szkarłupni. Nazwa gromady pochodzi z greckiego słowa echinos – jeż, i eidos – postać.
Prezentowany okaz to odcisk ważki kopalnej z rodzaju Mesuropetala, który zachował się w wapieniu litograficznym znalezionym na terenie Niemiec w Solnhofen. Obiekt liczy 144–155 mln lat.
Prezentowany okaz pochodzi z okresu jury górnej. Jest duży i dobrze zachowany. Posiada spiralnie płasko zwiniętą muszlę, bogato ornamentowaną.
Amonit Didymoceras sp. to przedstawiciel licznej grupy wymarłych głowonogów zamieszkujących morze górnokredowe, które w tym okresie pokrywało powierzchnię odpowiadającą terenom współczesnej Polski. Prezentowany okaz jest szczególnie ciekawy ze względu na nietypowy kształt – spirali zwiniętej w pionie.
Nazwa liliowców (Crinoidea) pochodzi z połączenia greckich słów krinon, co znaczy „lilia”, oraz eidos, czyli „kształt”. Te lilio-kształtne zwierzęta charakteryzuje kielichowa budowa ciała, posiadały łodygę, ramiona i kielich. Liliowce żyły w prehistorycznym morzu ok. 200 milionów lat temu. Należały do gromady szkarłupni.
Trylobity były zwierzętami morskimi. Ich owalne, spłaszczone ciało okrywał od strony grzbietowej chitynowy pancerz, wzmocniony na brzegach węglanem i fosforanem wapnia. Pancerz trylobitów składał się z segmentów i wyraźnych trzech części: głowowej, tułowiowej i ogonowej. Każda z tych części mogła posiadać kolce.
Prezentowany obiekt to ząb trzonowy mamuta włochatego (Mammuthus primigenius) – wymarłego ssaka roślinożernego z rodziny słoniowatych. Okaz pochodzi ze szczęki dolnej. Składa się z 15 płytek zębowych.
Prezentowany obiekt to fragment pnia rośliny kopalnej — sagowca. Benetyty (Cycadeoidopsida) to wymarła grupa roślin nagozalążkowych, które występowały na całej kuli ziemskiej w erze mezozoicznej. W Polsce znanych jest tylko kilka okazów skrzemionkowanych pędów tych roślin, które należą do rodziny Cacadeoidaceae.
Ośródki ślimaka były znajdowane w dużych ilościach w skałach kredowych w rejonie Kazimierza nad Wisłą. Okaz ze zbiorów Muzeum Geologicznego ING PAN pochodzi z kolekcji Alojzego Mazurka – geologa związanego z Państwowym Instytutem Geologicznym, którego badania i bogate zbiory faunistyczne z lat 1930–1932 pozwoliły na opracowanie wielu zagadnień związanych z powstawaniem osadów kredowych.
Fragment grubej warstwy dolomitycznego mułowca żelazistego z zachowanym po jednej stronie odciskiem ryby tuńczykowatej. W części brzusznej zachowały się szkielety mniejszych, zjedzonych ryb.
Ichtiozaury to gady morskie, które pojawiły się w środkowym triasie. W jurze przeżywały szczytową fazę swojego rozwoju (występowały wówczas najliczniej), a w górnej kredzie wyginęły. Prezentowany szkielet ichtiozaura to Ichthyosaurus communis, zachował się w łupku.
O wyjątkowym charakterze okazu świadczy indywidualna mineralizacja, spotykana bardzo rzadko w pojedynczych obiektach z tego terenu. Mineralizacja kwarcem i chalcedonem utworzyła na linii skrętu ślimaka otwory o bogatym i barwnym przekroju. Dzięki temu okaz stanowi ciekawy przykład zachodzących procesów geologicznych, o wysokiej wartości estetycznej.
Okaz pochodzi z historycznej kolekcji zebranej w roku 1872 przez Stanisława Zaręcznego. Został oznaczony w roku 1891 przez Józefa Siemiradzkiego jako okaz nowy dla wiedzy (obecnie holotyp), a następnie opisany przez tego autora w publikacji Fauna kopalna warstw oksfordzkich i kimerydzkich w okręgu krakowskim i przyległych częściach Królestwa Polskiego, Część I: Głowonogi, w: Pamiętnik Akademii Umiejętności w Krakowie, Wydział Matematyczno-Przyrodniczy, Tom 18, zeszyt I.
