Opasek — gw. oposek — góralski, skórzany, ozdobny, szeroki trzos, zapinany na kilka metalowych klamer. Przedmiot pochodzi z podhalańskiej wioski Ząb (do 1965 roku nazwa wioski brzmiała Zubsuche). Wykonany został prawdopodobnie w wieku XIX, lecz jego wytwórca, miejsce wykonania i czas ostatniego użytkowania nie są znane. W 1961 roku został zakupiony do zbiorów etnograficznych Muzeum Tatrzańskiego im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem.
Buty męskie z cholewami do stroju krakowskiego wykonane z czarnej, juchtowej skóry. Szew główny biegnie z tyłu buta. Buty mają wyodrębnioną przyszwę, napiętki i dwuczęściową cholewkę. W górnej części cholewka jest usztywniona oraz podszyta skórzaną futrówką, w dolnej — miękka, podszyta płótnem.
Dudy podhalańskie — gw. koza, dudy, dudzicki, gajdy — czterogłosowy instrument z grupy aerofonów stroikowych. Składa się ze skórzanego worka stanowiącego rezerwuar powietrza potrzebnego do dęcia w piszczałki — miecha, ustnika, przez który dudziarz nadyma instrument — duhaca, piszczałki burdonowej — bąka, oraz krótkiej, potrójnej piszczałki melodyczno-burdonowej, na której dudziarz gra — gajdzicy — osadzonej w drewnianej oprawie imitującej głowę kozy.
Kuźnia polowa została przekazana Spółce Ślusarskiej w 1916 roku przez Centrum Odbudowy Kraju z siedzibą w Wiedniu. Ognisko przenośne potocznie zwane kuźnią polową było stałym elementem wyposażenia warsztatu kłódkarskiego. Kuźnia składa się z trzech podstawowych elementów:...
Jednym z dowodów majętności na lachowskiej wsi był noszony strój. Zimą najzamożniejsi gospodarze zakładali na święta, niedziele i na jarmarki słynne starosądeckie kożuchy, tzw. węgierskie, ze skóry wyprawianej na biało. Były one długie, mocno sfałdowane od pasa, z obszernym...
Kierpce (gw. kyrpce) — tradycyjne obuwie Podhalan — wykonane z wyprawionej skóry bydlęcej, z długimi rzemieniami służącymi do ich mocowania. Pochodzą z podhalańskiej wsi Bukowina Tatrzańska, gdzie wykonano je na początku XX wieku. Ich wytwórca i czas ostatniego użytkowania nie są znane...
Kożuch stanowił osobiste umundurowanie partyzanta w końcowym okresie działalności – zimie 1944/1945. Według legendy miał chronić przed chłodem majora Wyrwę pozostającego w więzieniu UB. Józef Wyrwa „Furgalski”, „Stary” (ur. 1898) − był z zawodu nauczycielem. Podczas wojny udzielał się w konspiracji. Już na samym jej początku był żołnierzem, a zarazem bliskim współpracownikiem majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, później inspektorem obwodu „Limba” w Końskich.
