Szafa, która występowała w wielu spektaklach Kantora, była swoistym obiektem znalezionym. Pełniła funkcję katalizatora wielu ludzkich spraw i tajemnic.
Prezentowany obiekt powstał dla spektaklu Teatru Cricot 2 Dziś są moje urodziny, nad którym artysta pracował od października 1989 do początku grudnia 1990 roku. Tadeusz Kantor zmarł po jednej z ostatnich prób, 8 grudnia 1990 roku. Premiera odbyła się wkrótce potem, w styczniu 1991 roku w Théâtre Garonne w Tuluzie, następnie spektakl pokazywany był w 22 miastach na całym świecie aż do czerwca 1992 roku.
Rowerek to obiekt ze spektaklu Tadeusza Kantora Umarła klasa, którego premiera odbyła się w Krakowie w Galerii Krzysztofory w listopadzie 1975 roku. W spektaklu był to rekwizyt Staruszka z Rowerkiem — krążącego w kółko, żegnającego się i odjeżdżającego w takt walca François. W Staruszka wcielał się Andrzej Wełmiński.
Prezentowany obiekt pochodzi ze spektaklu Teatru Cricot 2 Qui non ci torno più (Nigdy tu już nie powrócę), który powstawał w Krakowie i Mediolanie w latach 1987–1988. Premiera spektaklu odbyła się 23 czerwca 1988 roku w Piccolo Teatro Studio w Mediolanie. Spektakl Nigdy tu już nie powrócę jest podsumowaniem dotychczasowej twórczości teatralnej Tadeusza Kantora.
Drzwi są kluczowym elementem spektaklu Teatru Cricot 2 Niech sczezną artyści. Premiera spektaklu odbyła się w Alte Giesserei w Norymberdze 2 czerwca 1985 roku. Miejsce akcji to „SKŁAD PRZYCMENTARNY”, do którego otwiera drzwi „DOZORCA” („KIEDYŚ, DAWNO, MIAŁ IMIĘ CHARON, PRZEWOŹNIK UMARŁYCH”). Skład, nawiązując wprost do wcześniejszego o pięć lat spektaklu Wielopole, Wielopole, zamienia się w pokój, w którym trwają, stale odnawiane, krótkie codzienne czynności.
Goplana i Elfy jest rekonstrukcją obiektu ze spektaklu Balladyna, zrealizowanego w Krakowie w 1943 roku przez Tadeusza Kantora i grupę krakowskich artystów w Podziemnym Teatrze Niezależnym. Z tego okresu nie ocalały żadne obiekty. Oprócz Balladyny Juliusza Słowackiego Kantor zrealizował w Podziemnym Teatrze Niezależnym także Powrót Odysa Wyspiańskiego w 1944 r.
Obraz Infantki był jednym z elementów „Biednego Pokoju Wyobraźni”, urządzonego przez Tadeusza Kantora na scenie (patrz Stolik Artysty). Znajdował się po prawej stronie sceny, tuż przy stoliku artysty. Obecność Infantki w obrazie opiera się na rytmicznych odejściach i powrotach. Raz stojąc lub siedząc w ramie, jak pisze Kantor: „Upozowuje się w obrazie i prezentuje / wszystkie swoje uroki”, to znów z rozmaitych powodów przemieszcza się poza jej obręb — jest stamtąd wyrzucana, wypada, sama wychodzi. To „poza” i „w” wytycza niejako rytm jej funkcjonowania w spektaklu.
Makieta ta jest jednym z najcenniejszych obiektów w zbiorach MHK związanych z działalnością scenograficzną Stanisława Wyspiańskiego. Jako doświadczony praktyk teatralny, inscenizator swoich dramatów, Wyspiański wykonywał szkice scenograficzne...
Rekwizyty teatralne/kostiumy/elementy scenografii prezentowane na portalu to w większości przypadków byty niepełne, które, choć są kluczem do wielu fascynujących narracji, trudno jednak rozpatrywać w oderwaniu od inscenizacji. W przypadku obiektów ze spektakli Tadeusza Kantora jest jednak inaczej...
Rzeźba Tadeusza Kantora wyrażająca ideę spektaklu Cricot 2 W małym dworku — opartego na sztuce Stanisława Ignacego Witkiewicza o tym samym tytule — którego premiera odbyła się w Krakowie, w Galerii Krzysztofory, 14 stycznia 1961 roku. Był to w twórczości artysty etap Teatru Informel.
The spectacle I shall never return is a summary of Tadeusz Kantor's previous theatrical work. His synthesis includes characters, objects, costumes, and mannequins, as well as motifs and entire scenes from previous performances, starting from The return of Odysseus, made in 1944 in the Underground Independent Theatre, and ending with the very last spectacle — May the artists die (1985).
Pręgierze są niezwykle charakterystycznymi obiektami ze spektaklu Teatru Cricot 2 Niech sczezną artyści. Premiera spektaklu odbyła się w Alte Giesserei w Norymberdze 2 czerwca 1985 roku. Pojawiają się w III akcie sztuki i staną się kluczowymi przedmiotami, z którymi związana jest dalsza akcja sceniczna, aż po epilog spektaklu w V akcie. Ich obecność się na scenie jest związana z postacią norymberskiego artysty, Wita Stwosza, oraz z jego najwybitniejszym dziełem — gotyckim Ołtarzem Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny w kościele Mariackim.
Krzyż jest obiektem scenicznym ze spektaklu Teatru Cricot 2 Wielopole, Wielopole, którego premiera odbyła się we Florencji w czerwcu 1980 roku, w budynku dawnego klasztoru przy via Santa Maria 25. Znamienne, że obok omawianego tu Krzyża w spektaklu Wielopole, Wielopole pojawia się 15 innych krzyży, a w całej twórczości teatralnej Tadeusza Kantora powstało ich ponad 30. Niektóre obiekty spektaklu, w tym Krzyż, posiadają swoje repliki z lat 1982–1983.
W wyniku konkursu autorką projektów kostiumów oraz scenografii do baletu Harnasie Karola Szymanowskiego została Irena Lorentowicz, scenografka i malarka, absolwentka Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Projekty kostiumów, wraz z rysunkami i makietami dekoracji, wystawiono 24 kwietnia 1936 roku w salach Orbisu, nieopodal budynku Opery. Za scenografię do tego spektaklu Irena Lorentowicz zdobyła I nagrodę w konkursie Grand l'Opera i pięcioletnie stypendium rządu francuskiego. Dekoracje do Harnasiów spłonęły we wrześniu roku 1936 w pożarze gmachu Opery Paryskiej.
