Kęty były znanym ośrodkiem rzemieślniczym. Wśród wielu przedstawicieli uprawianych tu rzemiosł prężnie działali również kuśnierze. Założyli własny cech, do którego później dołączyli kapelusznicy i krawcy. Sam patron muzeum – Aleksander Kłosiński – również pochodził z rodziny kuśnierskiej i dobrze znał zwyczaje cechowe. Skrzynia kuśnierzy została wykonana prawdopodobnie w pierwszej połowie XIX wieku. 

Skrzynia wchodziła w skład posagu panny młodej. Dziewczyna gromadziła w niej swoje wiano — ubrania: świąteczne koszule, halki, spódnice, zapaski, chusty, prawdziwe korale, płótno domowej roboty, czasem haftowane obrusy. Podczas „przenosin” do domu męża otwierano wieko skrzyni, by sąsiedzi mogli zobaczyć zgromadzony posag.

Cylindryczna flasza, zamykana zakrętką zaopatrzoną w uchwyt (antabę), bogato dekorowana plastycznym ornamentem roślinno-figuralnym. Naczynie służyło do przechowywania zamorskich, drogich przypraw i – jako przedmiot luksusu – było bogato dekorowane przez mistrza sztuki miedzienniczej.

Na podstawie ogólnej analizy można stwierdzić, że prezentowana malowana skrzynia posagowa spełnia wymogi kanonu skrzyń wadowickich. Skrzynia ma kształt pudła z wiekiem, a jej malatura jest wykonana w czterech kolorach: białym, żółtym, czerwonym i ciemnozielonym stanowiącym tło. Ściana frontowa posiada dwa pola zdobnicze w formie kwadratów; uproszczone motywy roślinne. 

Lada cechu krawców jest najstarszą skrzynią cechową w kolekcji Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego w Kętach. Kęccy krawcy założyli jeden najstarszych cechów w mieście, do nich należy też najstarszy zachowany statut, wydany przez króla Zygmunta Augusta w 1558 roku, w którym jest również mowa o skrzyni cechowej. Niestety skrzynia z tego okresu się nie zachowała, natomiast w zbiorach muzeum eksponowana jest nieco młodsza, bo wykonana w 1792 roku.

Skrzynia cechowa, często nazywana też matką, była dla braci cechowych najważniejszym przedmiotem. Wiązało się to z funkcjami, jakie pełniła. Przede wszystkim stanowiła skarbiec, w którym składano statuty, księgi i inne ważne dokumenty, nierzadko chowano w jej sprytnie ukrytej skrytce pieniądze i klejnoty cechowe. Szewcy w Kętach byli wyjątkowo prężnym środowiskiem. Zabiegali o to, by podbić swoimi znakomitymi wyrobami okoliczne rynki, co im się też udawało.

Prezentowany obiekt to wysoka, ciemnozielona skrzynia, wsparta na czterech profilowanych nóżkach z szufladą na dole. Ścianę licową zdobi dekoracja malarska w postaci stojących prostokątów o wklęsło ściętych narożnikach, wyodrębnionych z tła miodowym kolorem i wąską bordową ramką. Środek pól zdobią trójgałązkowe kolczaste bukiety wyrastające z dzbanów. Rysunkiem zbliżone są do naturalnych kwiatów polnych, tylko kolorystyka — czerń, bordo, biel — oraz fantazyjne ulistwienie nadają im nierealistyczny wygląd. Charakter malatury z tendencją do naturalizmu wskazywałby na późną produkcję, a jej nieporadne malarstwo świadczyłoby o wiejskim warsztacie, czy nawet indywidualnej, a nie seryjnej produkcji.

Drewniana prostopadłościenna lada z płaskim wiekiem należała do cechu skupiającego rzemieślników zajmujących się obróbką skóry zwierzęcej i produkcją wyrobów skórzanych. Czerwoni garbarze swą nazwę zyskali dzięki używaniu do garbowania kory dębowej...

Mezuza to mały podłużny pojemnik, wykonany najczęściej z metalu lub drewna, zawierający zwinięty w rulonik pergamin (klaf), na którym zapisane są ręcznie, po hebrajsku dwa fragmenty z Tory z Księgi Powtórzonego Prawa.