Brunsviga 13 to ręczna mechaniczna maszyna licząca (arytmometryczna), z 13-pozycyjnym licznikiem wyników. Arytmometryczne maszyny zostały opatentowane w XIX wieku we Francji. Były przeznaczone do wykonywania zadań dodawania lub odejmowania, natomiast mnożenia i dzielenia można było dokonywać przez wielokrotne sumowanie i różnicowanie. Maszyny te napędzane były ręcznie (korbką lub dźwignią).
Rzeźba 7+1 składa się z ośmiu walców solnych osadzonych w betonowych osłonach. Ostatni z walców obraca się w dyskretny sposób. Walce zostały wykonane z soli pochodzącej z kopalni w Kłodawie, charakteryzującej się brązowo-brunatnymi zanieczyszczeniami, które powodują, że każdy z walców jest trochę inny.
Monety z wizerunkami cesarzy wybijano w okresie ich panowania. Prezentowany solid został wybity za rządów bizantyjskiego cesarza Marcjana (450–457 r. n.e.). Awers przedstawia popiersie cesarza w diademie w otoku z napisu; rewers — postać bogini zwycięstwa Nike, ujętą napisem.
Ostrakon pochodzi ze zbiorów Muzeum Polowego nr 2, założonego dzięki Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, która podczas II wojny światowej walczyła na Bliskim Wschodzie, docierając do Egiptu, gdzie z wielką sprawnością pozyskiwała zabytki muzealne.
Odważnik do górniczej wagi miejskiej, stojącej kiedyś na rynku w Olkuszu. Ważono na niej rudę i wytopiony metal w celu obliczenia należnego podatku na rzecz skarbu koronnego.
Szklany pieniądz zastępczy wydany przez Galicyjskie Akcyjne Zakłady Górnicze w Sierszy. Rewers gładki, na awersie wypukły napis „1 KGR MIESA WOLÓWEGO Z. S.”.
Zabytkowa kasa licząca wyprodukowana w słynnej firmie National Cash Register. Firma z Dayton (stan Ohio) specjalizowała się w produkcji maszyn liczących, osiągając na przełomie XIX i XX wieku monopol w tej dziedzinie na terenie Stanów Zjednoczonych. Prezentowana przez nas maszyna...
Sejf służący do przechowywania dokumentów księgowych przedsiębiorstwa solnego to najcięższy i największy obecnie eksponat w Zamku Żupnym, jeden z nielicznych zachowanych z jego oryginalnego wyposażenia. Został zakupiony przez wielicki Zarząd Salinarny w styczniu 1910 roku we Lwowie. Renomowany producent uwiecznił swą nazwę w zwieńczeniu kasy oraz przy wewnętrznym mocowaniu zamka: „C. K. Uprzywilejowana pierwsza krajowa Fabryka Kas Ogniotrwałych W. Kosiba & W. Chudzikowski Lwów”.
Ostrakon ten jest pokwitowaniem zapłacenia podatku pogłównego, czyli laografii. Stawka tego podatku wynosiła w I–II wieku n.e. 16 drachm rocznie. Prezentowany ostrakon jest potwierdzeniem zapłaty 8 drachm, co świadczy o ówczesnej możliwości spłaty podatku w ratach.
Prezentowany ostrakon jest pokwitowaniem zapłacenia podatku żydowskiego (ioudaikon telesma). Obciążenie to zostało nałożone w 72 roku na wszystkich Żydów zamieszkujących imperium rzymskie po zdławieniu pierwszego powstania żydowskiego w Palestynie (66–70 r. n.e.). Podatek wynosił ponad 8 drachm rocznie i był poważnym ciężarem dla niezamożnych w większości mieszkańców żydowskiej dzielnicy w Apollinopolis Magna. Dokument kwituje zapłacenie tylko części obciążenia.
Skarb czterech złotych monet rzymskich z V wieku n.e. został znaleziony w Witowie. Są to trzy solidy cesarza Teodozjusza II (402−450) i jeden solid cesarza Walentyniana II (424−455). Pierwsza grupa monet przedstawia na awersie popiersie w zbroi. Imię cesarza wypisane jest w otoku − DN THEODOSI-VS P.F. AVG. Na rewersie przedstawiona jest siedząca bogini Roma. Waga monet jest znormalizowana (w gramach: 4,444; 4,444; 4,446). Czwarta moneta przedstawia na awersie popiersie cesarza i napis w otoku: DN ILA VALENTI-NIANVS PF AVG. Na rewersie widoczny jest cesarz stojący. Moneta jest nieco lżejsza — jej waga wynosi 4,338 g. Średnica monet zawiera się między 21 a 22 mm.
Ostrakon jest pokwitowaniem zapłacenia podatku w pieniądzu. Niestety nazwa podatku jest nieczytelna. Zapłacił go Bokchoris, syn Iosephosa (wariant imienia Józef) w 12. roku panowania cesarza Trajana: „Bokchoris syn Iosephosa, [tytułem] podatku k… za rok 12. [panowania] pana naszego, Trajana. Rok 12., Hathyr 9”.
Został odkryty w sierpniu 1961 roku na osadzie w Pleszowie. Część depozytu znajdowała się w naczyniu glinianym, którego objętość wynosi ok. 2 litry. Pozostała część była rozproszona na dość znacznej przestrzeni. Skarb zawiera przedmioty srebrne: monety i ich fragmenty − 608...
Szklana moneta pańszczyźniana będąca zastępczym środkiem płatniczym na terenie dominium Korycińskich. Obiekt niezwykle interesujący, zarówno ze względu na swoją historię, jak i okoliczności towarzyszące jego pozyskaniu przez muzeum. Monety szklane były emitowane w XVII wieku przez Korycińskich herbu Topór, dzierżawców królewskiej wsi Jodłowa, położonej niedaleko Biecza. Skarb takich monet odnaleziono w roku 1890 pod posadzką bieckiego kościoła oraz w roku 1896 w Domu z basztą (obecnie oddziała Muzeum Ziemi Bieckiej) podczas rozbiórki pieca kaflowego.
W czasie powstania listopadowego, które wybuchło w Warszawie w 1830 roku przeciwko carskiej Rosji, Rząd Narodowy polecił wybić serię nowych monet obejmującą: 3 grosze miedziane, 10 groszy bilonowych, srebrną dwu- i pięciozłotówkę oraz złote dukaty typu holenderskiego. Zarząd nad mennicą warszawską przejął Bank Polski. Ze stempli monet usunięto głowę cesarza i dwugłowego orła rosyjskiego. Na awersach czterech pierwszych nominałów pojawił się ukoronowany herb polsko-litewski i napis „Królestwo Polskie”. Dodatkowo pięciozłotówka została zaopatrzona we wbitą w rant legendę: „BOŻE ZBAW POLSKĘ”. Monety wyemitowano według stopy z 1815 roku. Litery „K.G”, widoczne na rewersach, należały do Karola Gronaua — zarządcy mennicy warszawskiej w latach 1829—1834.
