Piec znajdujący się w „Domu Greckim” w Myślenicach pochodzi z dworu w pobliskich Krzyszkowicach, które od 1926 roku należały do hrabiego Konstantego Romera. Po jego śmierci w 1942 roku Krzyszkowice odziedziczyła córka Teresa i była ich właścicielką do 1945 roku.
Czteroczęściowy piec żeliwny przeznaczony do podgrzewania wody w łazience, na trzech nóżkach, z prostokątnym paleniskiem. Dekoracja geometryczna, roślinna, a w środkowej części figuralna.
Prezentowany na naszym portalu piec został wykonany w założonej w 1881 roku przez księcia Michała Radziwiłła Fabryce Majoliki w Nieborowie. Choć istniała zaledwie 11 lat, manufaktura nieborowska wytworzyła charakterystyczny, rozpoznawalny styl, widoczny również w naszym eksponacie...
Piec kaflowy został przeniesiony na teren Muzeum Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiełzowie i Zamku Lipowiec jako element stanowiący dawne wyposażenie dworu z Drogini. Podczas rekonstrukcji umiejscowiony w pomieszczeniu stanowiącym ekspozycję muzealną pełni funkcję ozdobną w pokoju pana, choć dawniej służył w drogińskim dworze do ogrzewania pomieszczeń, w których od pokoleń żyła rodzina Bzowskich.
Piec został wykonany w założonej w 1881 roku przez księcia Michała Radziwiłła Fabryce Majoliki w Nieborowie. Pochodzi ze zniszczonego dworu w Krzyszkowicach (gmina Myślenice). Po zniszczeniach, został zrekonstruowany w roku 1977.
Kafel ceramiczny narożny pochodzi z pieca glinianego, tak zwanego ogrzewacza, wykonanego przez warsztat garncarski Jana Oksitowicza, garncarza zarejestrowanego w cechu krakowskim w 1832 roku. Kafel pochodzi z pieca istniejącego jeszcze w okresie międzywojennym w jednej z krakowskich kamienic należących do rodziny Tarnowskich. Po II wojnie światowej znajdował się w dawnej rezydencji tej rodziny w Dzikowie koło Tarnobrzega, skąd, rozebrany, ponownie trafił do Krakowa.
W 1845 roku w Pamiątce z Krakowa Józef Mączyński wspomniał o istnieniu dwóch „starożytnych pieców” w pałacu biskupim w Krakowie. Piece zbudowane z kafli dekorowanych herbami biskupów: Marcina Szyszkowskiego (Ostoja) oraz Piotra Gembickiego (Nałęcz) już w połowie XVIII wieku były w złym stanie, co odnotowano w rewizjach pałacu. Jednak dzięki dużym, barwnym kaflom były z pewnością bardzo dekoracyjne. Niestety, w roku 1850 piece podzieliły los pałacu biskupiego, który spłonął podczas wielkiego pożaru Krakowa, a do dziś zachowały się jedynie pojedyncze kafle oraz ich fragmenty.
