Arystotelejska terminologia, określająca stosunek materii do przestrzeni została przetransponowana na zasadę estetyczną relacji dekoracji i płaszczyzny. Horror vacui oznaczało lęk przed pustą przestrzenią, jego antonimem było amor vacui, a więc jej uwielbienie. Pierwsze określało tendencję do całościowego pokrycia pola powierzchni mnogością wszelkich motywów, ornamentyką, czy dekoracją architektoniczną, drugie przeciwnie – niemal zupełnego wyzbycia się jej.

Okrągłe pudełko z pokrywką, pełniące najpewniej rolę pudernicy, w kolorze mlecznym, zdobione medalionami oraz malowanym kolorowym wzorem kwiatowym. 

Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego.

Dekoracyjny, przenośny mebel w kształcie graniastej skrzynki zamykanej parą drzwiczek z ośmioma szufladkami we wnętrzu. Meble tego rodzaju wykonane z egzotycznych materiałów nie były powszechne w XVII-wiecznej Polsce.

Buzdygany cechowe były oznaką władzy starszych cechu. Nie bez powodu były naśladownictwem buzdyganów wojskowych noszonych przez ówczesnych oficerów.
Buzdygan składał się z trzonu i głowicy złożonej z promieniście ułożonych wypustek, zwanych piórami. Prezentowany zabytek należał do krakowskiego...

Na jednym z siedmiu wzgórz rzymskich – Eskwilinie, pod fundamentami średniowiecznych budowli, około 1480 roku odkopano groty pełne antycznych malowideł. La grotte, czyli groty, stanowiły w rzeczywistości ruiny willi cesarza Nerona. Nazywano go Domus Aurea od niezwykle bogatej dekoracji ścian i wewnętrznej części kopuł, które pokryte były złotem i malowidłami. Powstały one między 54 a 68 rokiem n. e. i odpowiadały przełomowi III i IV stylu malarstwa pompejańskiego.

Obiekt pochodzi ze zbiorów gromadzonych przez tzw. Muzeum Polowe nr 2, założone przez żołnierzy polskich walczących podczas II wojny światowej na froncie w Egipcie. Twórcą i spiritus movens tego unikalnego przedsięwzięcia był Jarosław Sagan. Głowica, stosunkowo płytko rzeźbiona, jest uproszczoną formą kapitelu korynckiego. Mógł być wzorowany na klasycznych rozbudowanych przykładach z bizantyjskiej architektury. Ma budowę dwustrefową, dolny rząd  wykonany w płytkim reliefie przedstawia stylizowany akant. Liście wyższego rejestru, głębiej wyrzeźbione w marmurze, rozprzestrzeniają się w kierunku czterech krawędzi pod prostokątnym abakusem.

Arras groteskowy z monogramem Zygmunta Augusta (SA – Sigismundus Augustus) i globusem jest częścią serii tkanin dekoracyjnych, w których główną rolę odgrywa królewski monogram. Przed naszymi oczami roztacza się feeria antycznych bóstw, ptaków, zwierząt, owocowych i kwiatowych girland. Na osi kompozycji umieszczona jest owalna tarcza z monogramem władcy nakryta zamkniętą koroną. Bogato dekorowana rama otoczona jest wieńcem z owoców. Oprócz jabłek, winogron czy cytryn widoczny jest tu także ananas, przywieziony do Europy przez Krzysztofa Kolumba.

Tapiseria o tym samym formacie i tej samej funkcji co arras z monogramem Zygmunta Augusta w kartuszu. Należy do grupy trzech grotesek monogramowych z inicjałami SA wpisanymi w owalny medalion. Pośrodku kompozycji umieszczono błękitny wypukły medalion ze splecionymi inicjałami SA pod koroną zamkniętą, umieszczony na tle draperii, którą podtrzymują dwa aniołki siedzące na poprzeczkach metalowego stelaża (motywu charakterystycznego dla niderlandzkiej groteski).

Powszechna w całej Europie wieku XVII i XVIII moda na zażywanie tabaki spowodowała wykształcenie się odrębnej kategorii naczyń. Do sprzedawania tabaki służyły majolikowe wazy apteczne, do przechowywania – różnego rodzaju puszki, a do zażywania – rozmaite formy tabakierek, także porcelanowych.