Arystotelejska terminologia, określająca stosunek materii do przestrzeni została przetransponowana na zasadę estetyczną relacji dekoracji i płaszczyzny. Horror vacui oznaczało lęk przed pustą przestrzenią, jego antonimem było amor vacui, a więc jej uwielbienie. Pierwsze określało tendencję do całościowego pokrycia pola powierzchni mnogością wszelkich motywów, ornamentyką, czy dekoracją architektoniczną, drugie przeciwnie – niemal zupełnego wyzbycia się jej.

Okrągłe pudełko z pokrywką, pełniące najpewniej rolę pudernicy, w kolorze mlecznym, zdobione medalionami oraz malowanym kolorowym wzorem kwiatowym. 

Buzdygany cechowe były oznaką władzy starszych cechu. Nie bez powodu były naśladownictwem buzdyganów wojskowych noszonych przez ówczesnych oficerów.
Buzdygan składał się z trzonu i głowicy złożonej z promieniście ułożonych wypustek, zwanych piórami. Prezentowany zabytek należał do krakowskiego...

Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego.

Dekoracyjny, przenośny mebel w kształcie graniastej skrzynki zamykanej parą drzwiczek z ośmioma szufladkami we wnętrzu. Meble tego rodzaju wykonane z egzotycznych materiałów nie były powszechne w XVII-wiecznej Polsce.

Na jednym z siedmiu wzgórz rzymskich – Eskwilinie, pod fundamentami średniowiecznych budowli, około 1480 roku odkopano groty pełne antycznych malowideł. La grotte, czyli groty, stanowiły w rzeczywistości ruiny willi cesarza Nerona. Nazywano go Domus Aurea od niezwykle bogatej dekoracji ścian i wewnętrznej części kopuł, które pokryte były złotem i malowidłami. Powstały one między 54 a 68 rokiem n. e. i odpowiadały przełomowi III i IV stylu malarstwa pompejańskiego.

Muzeum na ogół kojarzy się z wielkimi, chłodnymi salami, na ścianach których wiszą piękne obrazy w towarzystwie znakomitych rzeźb. Dzieła, które otacza niczym niezmącona cisza, budzą powszechny szacunek i podziw. Czy jednak muzeum to tylko obrazy i rzeźby? Muzeum to miejsce, gdzie schronienie znajdują również przedmioty drobne i delikatne, których urodę można dostrzec tylko po uważnym przyjrzeniu się. Przedmioty, które nie tylko zdobiły, ale też służyły, przedmioty, które powstały z zamiłowania do piękna i chęci otaczania się nim na co dzień. Z pewnością do takich należy serwis kawowy przekazany do zbiorów Muzeum Tatrzańskiego przez Marię Dembowską w marcu 1922 roku.

Kordzik lotniczy (polski, wz. 24) wykonany przez Fabrykę Broni Siecznej Gabriela Borowskiego. Elementy metalowe (za wyjątkiem głownii) oksydowane na kolor starego srebra, pochwa metalowa obciągnięta czarną skórą. Kordzik o głowni niklowanej, polerowanej. Wzdłuż progu sygnatura firmy. Głowica u góry ma kształt ściętego ostrosłupa. Ozdobne pierścienie na rękojeści i pochwie z ornamentem ze skierowanymi w prawą stronę...

To duże naczynie o niskim pękatym brzuścu, szerokiej szyjce i przymocowanej półkulistej przykrywce z kabłąkowatym uchwytem zdobione jest rytym ornamentem geometryczno-roślinnym. Podstawą tych zdobień jest stosowanie się do zasady symetrii i harmonii w myśl nauk koranicznych. Naczynie wykonane jest z wielką dbałością o wygląd i piękno, ponieważ ma stanowić odbicie lepszego świata oraz przynosi szczęście.