Arystotelejska terminologia, określająca stosunek materii do przestrzeni została przetransponowana na zasadę estetyczną relacji dekoracji i płaszczyzny. Horror vacui oznaczało lęk przed pustą przestrzenią, jego antonimem było amor vacui, a więc jej uwielbienie. Pierwsze określało tendencję do całościowego pokrycia pola powierzchni mnogością wszelkich motywów, ornamentyką, czy dekoracją architektoniczną, drugie przeciwnie – niemal zupełnego wyzbycia się jej.

Okrągłe pudełko z pokrywką, pełniące najpewniej rolę pudernicy, w kolorze mlecznym, zdobione medalionami oraz malowanym kolorowym wzorem kwiatowym. 

Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego.

Dekoracyjny, przenośny mebel w kształcie graniastej skrzynki zamykanej parą drzwiczek z ośmioma szufladkami we wnętrzu. Meble tego rodzaju wykonane z egzotycznych materiałów nie były powszechne w XVII-wiecznej Polsce.

Na jednym z siedmiu wzgórz rzymskich – Eskwilinie, pod fundamentami średniowiecznych budowli, około 1480 roku odkopano groty pełne antycznych malowideł. La grotte, czyli groty, stanowiły w rzeczywistości ruiny willi cesarza Nerona. Nazywano go Domus Aurea od niezwykle bogatej dekoracji ścian i wewnętrznej części kopuł, które pokryte były złotem i malowidłami. Powstały one między 54 a 68 rokiem n. e. i odpowiadały przełomowi III i IV stylu malarstwa pompejańskiego.

Mebel jest przykładem małych kabinetów popularnych w II połowie XVII wieku i I połowie następnego stulecia. Ich cechą charakterystyczną był niewielki drewniany korpus z dwuskrzydłowymi drzwiami, szufladkami i skrytką oraz metalowa, ażurowa dekoracja na ściankach, wykonana z blachy żelaznej i rytowanej, z zestawem stylizowanych motywów roślinnych, postaciami ludzkimi, aniołami i zwierzętami.

Siedemnastowieczny tron na monstrancję wykonany w jednym z bieckich warsztatów snycerskich. Barokowy, architektoniczny. 

Tapiseria wchodzi w skład zespołu dwunastu tkanin z herbami Polski i Litwy na tle ornamentyki zwanej niderlandzką groteską. Należy do podgrupy, w której herby obu części Rzeczypospolitej oddano pod pieczę rzymskiej bogini Cerery – patronki pokoju, urodzaju i pomyślności. Smukła postać kobieca, w szatach wzorowanych na ubiorach z antycznych posągów, trzymająca sierp i róg obfitości, stoi pośrodku na marmurowym podium. Sierp w dłoni i wieniec z kłosów na głowie przypominają o jej związku z latem – porą żniw, róg obfitości natomiast symbolizuje dobrobyt.

Późnorenesansowy moździerz aptekarski, o typowym dla Niderlandów kształcie i wyjątkowym srebrzystym kolorze. Moździerz został wykonany przez jednego z czołowych odlewników z Deventer, Gerrita Schimmela, i ma odpowiednik z roku 1688 sygnowany przez tego samego autora, który znajduje się obecnie w Muzeum w Rotterdamie.

Tkaniny dekoracyjne, jakimi były arrasy, stanowiły oprawę komnat zamku królewskiego, która dodawała im splendoru i reprezentacyjności. Wszystkie zamówione przez Zygmunta Augusta tapiserie, od wielkoformatowych do całkiem niewielkich, prócz waloru artystycznego, pełniły swoje szczegółowe funkcje we wnętrzach zamkowych.
Formy i wymiary określonych grup tkanin dostosowane były bezpośrednio do miejsca ich przeznaczenia, a więc miały ścisły związek z architekturą. Do grup tych należą niewielkie tapiserie dopełniające wystrój wnętrz zamku, a mianowicie arrasy nadokienne, podokienne, naddrzwiowe i meblowe.