Życzenia noworoczne składane domownikom w odwiedzanych przez kolędników domach wyrażane były nie tylko słownie, poprzez odśpiewanie tak zwanych kolęd życzących oraz okolędowań kierowanych do każdego z mieszkańców. Oddawano je również poprzez sens życzeniowy elementów obrzędowych, czyli rytualnych zachowań kolędników i symboliczne znaczenie ich strojów i rekwizytów.

Nietypowa chanukija została osadzona na drewnianej podstawie, w której połowie znajduje się utworzona z dwóch desek ścianka, wzmocniona kolejną deska i metalową plakietą od tyłu. Do ścianki, od frontu przymocowano odlewany, żeliwny świecznik. 

Żydowskie obrączki ślubne, zgodnie z nakazami religijnymi, były skromne, bez szlachetnych kamieni. Panna młoda nie powinna była bowiem mieć wrażenia, że otrzymuje przedmiot dużej wartości, ponadto w ten sposób zacierane były między małżonkami różnice majątkowe.

Jan Branicki z Ruszczy, starosta Niepołomicki w latach 1585-1611, szczególnie dbał o kościelne paramenty (szaty, naczynia liturgiczne i wszelkie sprzęty niezbędne do sprawowania liturgii i celebrowania kultu), fundując dla niepołomickiej świątyni: ornaty, dalmatyki, kapy, alby, kadzielnicę czy ampułki; jego żona Anna: obrusy ołtarzowe, welon, monstrancję i czarną zasłonę na ołtarz używaną podczas Wielkiego Postu. Kadzielnica będąca namacalnym dowodem jego czasów nosi wokół czaszy inskrypcje w języku łacińskim następującej treści: „IOANES DE RVSCZA BRANICZKI WENATOR CRAC’ CAPITANEVS NIEPOLOMIENSIS ECCLESIE DONAVIT”.

Chanuka to trwające osiem dni żydowskie święto świateł, w sensie historycznym upamiętniające zwycięskie powstanie Machabeuszy przeciwko Grekom, za czasów panowania Antiocha IV Epifanesa, w sensie etycznym zaś stanowiące upamiętnienie ocalenia judaizmu, w II wieku p.n.e. jedynej istniejącej religii monoteistycznej opartej na spójnym systemie wartości moralnych. 

Historia chrzcielnic siega początków chrześcijaństwa na ziemiach polskich. Najstarsze romańskie chrzcielnice najliczniej zachowały się na terenach dawnego państwa zakonu krzyżackiego oraz na Śląsku. Z kolei najwięcej chrzcielnic późnogotyckich znajduje się na terenach dzisiejszej Małopolski. Do XVI/XVII wieku wyposażenia wnętrza sakralnego jeszcze często wykonywane były z kamienia, licznie zachowane przykładowo na Śląsku. W nowożytności częściej jednak wykonywano je z drewna, przez wzgląd na jego dostępność i mniejszy koszt materiału, pokryte polichromią, bądź marmoryzacją, imitowały kamień. Z kolei w bogatszych parafiach, w większych ośrodkach miejskich zastępowano je w latach późniejszych nowymi, odlanymi najczęściej z brązu, stare niszcząc.

Wśród darów przekazanych MEK przez Leopolda Węgrzynowicza znajdują się rzeźby, obrazy na szkle, stroje, archiwalia, przedmioty związane z obrzędowością... Jednak Muzeum zawdzięcza mu znacznie więcej, niż można wyczytać z kart inwentarza, który zresztą w pierwszych latach funkcjonowania MEK, współtworzy, pomagając przy katalogowaniu i inwentaryzowaniu muzealnych zbiorów.

Prezentowany posąg został znaleziony w 1848 roku w rzece Zbrucz, w pobliżu wsi Liczkowce (obwód tarnopolski, Ukraina). Posąg ma formę czworobocznego słupa zwieńczonego czterotwarzową głową pod wysoką czapką. Przedstawienia wykonane są w układzie trójpiętrowym, z podziałem zaznaczonym listwami plastycznymi.

Powstał prawdopodobnie na przełomie XIX i XX wieku. Jego stopa wsparta jest na trzech leżących lwach. Profilowany trzon zakończono figurką orła z rozpostartymi skrzydłami.