Kolekcja dalekowschodnich militariów Muzeum Narodowego w Krakowie obejmuje ponad tysiąc obiektów, z czego większość stanowią dzieła japońskie. Do niezwykle cennych okazów należą zbroje i hełmy, i chociaż pochodzą przeważnie z okresu Edo (1603–1868), możemy w nich podziwiać znakomite rzemiosło japońskich mistrzów.

Hełm utworzony z kolistych, zdobionych rozetkami, zachodzących na siebie łusek przynitowanych do skórzanego podkładu. Na szczycie znajduje się wielolistny medalion zwieńczony wysoką sterczynką. Otok złożony z kilku pasów blachy został ozdobiony turbanem z malinowego, silnie przetartego jedwabiu obszytego złotym galonem.

Kapelusz do stroju krakowskiego, tzw. celender z czarnego filcu. Kształtem przypomina cylinder o lekko zwężającej się ku górze główce i rondzie o szerokości 5 cm. Kapelusz posiada zdobienia w postaci czarnej taśmy z materiału podszewkowego, imitującej aksamitkę, która jest spięta na przodzie dużą mosiężną klamrą. Na taśmę, przy rondzie kapelusza nałożona jest wąska wstążeczka broszowana we wzory kwiatowe. 

Typ hełmu zamkniętego. Jeszcze do połowy XX wieku uważany był za XIX–wieczną kopię. Powleczony grubą warstwą czarnej farby, mającej chronić przed korozją, skwapliwie skrywał swoją tajemnicę. Reprezentuje późnogotycką formę hełmu, wykształconą ze średniowiecznej łebki, szeroko rozpowszechnioną u schyłku XV i na początku XVI wieku. Występował w licznych odmianach i wariantach, służąc zarówno rycerstwu, jak i żołnierzom należącym do innych warstw społecznych.

Czepiec był obowiązkowym nakryciem głowy zamężnych łemkowskich kobiet. Ma formę płytkiej czapeczki składającej się z przymarszczonego w dolnej części denka o kształcie podkowy i okalającego go otoku o zaokrąglonych brzegach...

Dziś elementy starego męskiego stroju szczawnickiego można zobaczyć już tylko w zbiorach Muzeum Pienińskiego. Obecny strój męski górali szczawnickich składa się z czarnego filcowego kapelusza ozdobionego nad krezą, płóciennej koszuli z niewielką stójką, bez kołnierzyka, sukiennej kamizelki w kolorze niebieskim ozdobnie haftowanej na plecach i połach przednich, krótkiej cuchy z brązowego sukna zarzucanej na ramię, kożucha bez rękawów, sukiennych białych spodni, haftowanych wzdłuż rozcięć u dołu nogawek i przy górnym rozcięciu, wzdłuż szwów, kierpców.

W 1903 roku Komitet wydawniczy Komisji antropologicznej Akademii Umiejętności z Włodzimierzem Tetmajerem i Sewerynem Udzielą podjęli się opisania bogactwa strojów ludowych, zaczynając od strojów krakowskich. Męźczyźni nosili jako nakrycie głowy cylender. Powszechny był także zwyczaj obcinania...

Oficerska czapka z orłem lotniczym (bajorek) ostatniego dowódcy 308. Krakowskiego Dywizjonu Myśliwskiego płk. pil. Karola Pniaka DFC. Mimo iż sama w sobie nie jest wyjątkowa — tego typu nakryć głowy zachowało się wiele — to jednak jej wartość historyczna jest niezaprzeczalna.

Chusta biała do wiązania w czepiec do stroju krakowskiego, zdobiona haftem płaskim i dziurkowanym. Z dwóch stron chusta wycięta w ażurowe ząbki z dziurkami, pozostałe dwie strony zdobione bardziej bogato. Ponad ażurowymi ząbkami znajduje się fryz złożony z motywów szyszki wykonanych mereżką i dziurkami, ponadto w odstępach szyszek widnieją sześciopłatkowe dziurkowane kwiatki i drobne zahaftowane gałązki z listeczkami.