Kolekcja dalekowschodnich militariów Muzeum Narodowego w Krakowie obejmuje ponad tysiąc obiektów, z czego większość stanowią dzieła japońskie. Do niezwykle cennych okazów należą zbroje i hełmy, i chociaż pochodzą przeważnie z okresu Edo (1603–1868), możemy w nich podziwiać znakomite rzemiosło japońskich mistrzów.

Hełm utworzony z kolistych, zdobionych rozetkami, zachodzących na siebie łusek przynitowanych do skórzanego podkładu. Na szczycie znajduje się wielolistny medalion zwieńczony wysoką sterczynką. Otok złożony z kilku pasów blachy został ozdobiony turbanem z malinowego, silnie przetartego jedwabiu obszytego złotym galonem.

Kapelusz do stroju krakowskiego, tzw. celender z czarnego filcu. Kształtem przypomina cylinder o lekko zwężającej się ku górze główce i rondzie o szerokości 5 cm. Kapelusz posiada zdobienia w postaci czarnej taśmy z materiału podszewkowego, imitującej aksamitkę, która jest spięta na przodzie dużą mosiężną klamrą. Na taśmę, przy rondzie kapelusza nałożona jest wąska wstążeczka broszowana we wzory kwiatowe. 

Typ hełmu zamkniętego. Jeszcze do połowy XX wieku uważany był za XIX–wieczną kopię. Powleczony grubą warstwą czarnej farby, mającej chronić przed korozją, skwapliwie skrywał swoją tajemnicę. Reprezentuje późnogotycką formę hełmu, wykształconą ze średniowiecznej łebki, szeroko rozpowszechnioną u schyłku XV i na początku XVI wieku. Występował w licznych odmianach i wariantach, służąc zarówno rycerstwu, jak i żołnierzom należącym do innych warstw społecznych.

Misterne wiązania, które eksponują piękne hafty wykrochmalonego materiału... To dzięki nim chusta staje się prawdziwą dekoracją głowy. Czy jednak każdy potrafiłby dzisiaj zawiązać chustę czepcową? Czynność, która, zdawałoby się, dla naszych prababć stanowiła prozę życia, dziś mogłaby sprawić wiele kłopotu.

Chusta biała do wiązania w czepiec do stroju krakowskiego, zdobiona haftem płaskim i dziurkowanym. Z dwóch stron chusta wycięta w ażurowe ząbki z dziurkami, pozostałe dwie strony zdobione bardziej bogato. Ponad ażurowymi ząbkami znajduje się fryz złożony z motywów szyszki wykonanych mereżką i dziurkami, ponadto w odstępach szyszek widnieją sześciopłatkowe dziurkowane kwiatki i drobne zahaftowane gałązki z listeczkami.

Kiedy używano takich chust? W dni świąteczne oraz w czasie innych, niekoniecznie kościelnych uroczystości.  Czepiec upinany był z dużej, muślinowej lub tiulowej chusty, na bokach ozdobionej haftem. Dominującym motywem owych haftów była bogata ornamentyka roślinna, przeważnie kwiatowa. Chusty czepcowe zawsze były białe.

Czepiec usztywniony drutami, wykonany z pasów tworzących ukośną kratę. Wyszywany jest imitacjami pereł i haftowany metalowymi nićmi tworzącymi wypukły ornament roślinny. Przedmiot wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie.

Czepiec był obowiązkowym nakryciem głowy zamężnych łemkowskich kobiet. Ma formę płytkiej czapeczki składającej się z przymarszczonego w dolnej części denka o kształcie podkowy i okalającego go otoku o zaokrąglonych brzegach...

Oficerska czapka z orłem lotniczym (bajorek) ostatniego dowódcy 308. Krakowskiego Dywizjonu Myśliwskiego płk. pil. Karola Pniaka DFC. Mimo iż sama w sobie nie jest wyjątkowa — tego typu nakryć głowy zachowało się wiele — to jednak jej wartość historyczna jest niezaprzeczalna.