Klawikord jako instrument muzyczny pojawił się w Europie w XIV wieku. Jego użycie rozpowszechniło się w I połowie XVI wieku. Składa się ze zdobionego prostokątnego korpusu skrzyniowego, którego klawiatura umieszczona jest wzdłuż dłuższego boku. Początkowo pozbawiony był nóg, co umożliwiało jego przenoszenie, stawiano go więc na stole, bądź trzymano na kolanach grającego.

Skrzypce tak zwane polskie. Nie zachował się ich oryginalny smyczek. Skrzypce zostały wykonane przez Antoniego Hybla z pobliskiej Gorlicom miejscowości Ropa. Ówczesna prasa, w 1925 roku, tak pisała o instrumencie:
„przez ten wynalazek nastąpiła zupełna reforma w budowie skrzypiec...

Lira korbowa z bogatej kolekcji instrumentów muzycznych Muzeum Ziemi Bieckiej. Instrument muzyczny strunowo-klawiszowy. Na wierzchniej desce umieszczone prostokątne pudło z klawiszami oraz całym mechanizmem grającym. Kształt instrumentu...

Rezonator z wyżłobionego kawałka drewna, obciągniętego skórą przymocowaną za pomocą rzemieni. Struny ze ścięgien lub jelit, małe drewniane kołki do strojenia.
W latach 1882—1885 (choć Polska nie istniała wówczas na mapach świata) została zorganizowana Pierwsza Polska Wyprawa Naukowa do Afryki — pierwszy polski projekt naukowo-badawczy realizowany w Afryce. Na czele ekspozycji stanął jej inicjator — Stefan Szolc-Rogoziński.
Po zakończeniu wyprawy spędził on jeszcze kilka lat na wyspie Fernando Po (obecnie Bioko w Gwinei Równikowej), gdzie zarządzał plantacją, nie rezygnując z naukowych eksploracji. Zajmowały go studia nad kulturą ludu Bubi (Bubisów), rdzennej ludności wyspy.

Lira korbowa, nazywana również lirą, lirą kręconą lub lirą dziadowską, była instrumentem znanym w całej Europie, który początkami swymi sięga okresu średniowiecza. Na ziemiach polskich, już na początku XX wieku, tradycja muzykowania na tym instrumencie należała do rzadkości. Wchodziła w skład instrumentarium muzyki kościelnej, dworskiej, ludowej. Gra na lirze korbowej akompaniowała tańcom i śpiewanym pieśniom.

„Cały kraj w zasięgu detektora” — to hasło brytyjskich radiowców z 1923 roku. Sześć lat później zaczęło wcielać je w życie Polskie Radio SA.
Dlaczego odbiornik detektorowy, a nie dający lepszy odbiór lampowy? Z kilku powodów, z których dwa przesądzały o wyborze: znacznie niższa cena i niezależność od źródła zasilania, co w kraju słabo jeszcze zelektryfikowanym, jakim była Polska trzeciej dekady XX wieku, musiało być decydujące.

Radioodbiornik 7-39 produkcji Polskich Zakładów Philips pochodzi z przedostatniego sezonu produkcji przypadającej na lata 1938/39 i zakończonej wraz z wybuchem II wojny światowej.
Polskie Zakłady Philips to największe zakłady radiowe działające w przedwojennej Polsce. Założone w Warszawie w roku 1922 przez holenderski koncern Philips pod nazwą Polsko-Holenderska Fabryka Lampek Elektrycznych SA, od 1928 roku funkcjonowały pod nazwą Philips.

Fonograf posiada sprężynowy mechanizm napędu i jest przystosowany do odtwarzania płyt o średnicy od 10 cm do 25 cm z prędkością 33 obrotów na minutę.
Gramofon kieszonkowy Mikiphone niekiedy bywa określany mianem walkmana epoki wiktoriańskiej oraz pradziadkiem iPoda. Jest on przykładem jednego z pierwszych miniaturowych przenośnych urządzeń do odtwarzania muzyki.

Należy do serii czternastu arrasów przeznaczonych do powieszenia pod parapetami okien. Większość z nich została uszkodzona – po wywiezieniu do Rosji w 1795 roku pocięto je i przyszyto do półkolistych tapiserii nadokiennych lub naddrzwiowych. Po odzyskaniu ze Związku Radzieckiego w 1922 roku rozpruto je i scalono w celu odtworzenia ich pierwotnego wyglądu. Pośrodku poziomego fryzu widnieje metalowy wazon wsparty na lwich łapach, wypełniony owocami i liśćmi. Wysypują się z niego wielki bakłażan i cukinia. Po obu stronach wazonu, na stelażu łączącym wszystkie elementy, przysiadły dwa putta, jedno z kołczanem i łukiem.