Prezentowana włócznia mogła powstać zarówno w V, jak i w XV wieku. Pomimo badań metaloznawczych przeprowadzonych przez specjalistów z Uniwersytetu Jagiellońskiego nie udało się jednoznacznie ustalić daty wykonania żeleźca włóczni.

Choć w ocenie specjalistów określenie „katowski” nie odzwierciedla rzeczywistego przeznaczenia broni, według legendy wymierzono nim karę dwóm gwarkom, którzy chcąc okraść kościół Najświętszej Panny (wchodzący w skład rozebranego częściowo w XIX wieku opactwa Augustianów), naruszyli stabilność... 

Zdobiona siekierka z tulejką i uszkiem znaleziona w latach 70. ubiegłego wieku na polu w Gorzycach koło Żabna. Uszko miało walor użytkowy, służyło do przymocowania siekierki do zagiętego pod kątem prostym i wchodzącego w tulejkę trzonka. Na trzonki wybierano kawałki drewna, które w sposób naturalny były wygięte.

Charakterystyczną ozdobą husarskiej zbroi były legendarne skrzydła. Te, które rozbudzały wyobraźnię filmowców, malarzy i wielu z nas. Narosło wokół nich mnóstwo mitów. Do czego tak naprawdę służyły? Historycy dowiedli, że nie były one używane w boju. Nie chroniły husarza przed ściągnięciem go z...

Wawelska buława jest okazem luksusowej broni paradnej. Jej proweniencja artystyczna jest trudna do jednoznacznego określenia. Ze względu na kompozycję oraz typ dekoracji można by ją zaliczyć do wyrobów tureckich, jednak charakterystyczne, wykwintne zestawienie złota i błękitnej emalii skłania badaczy do uznania jej za dzieło perskie.

Zbroja turniejowa skompilowana z kilku garniturów zbroi zachodnioeuropejskich powstałych w połowie XVI wieku.
Jej zasadniczą cześć stanowią kirys, obojczyk, naramienniki i taszki roboty najlepszych płatnerzy południowoniemieckich.
Na napierśniku z ością i gąską, czyli występem w części brzusznej, wytrawiony jest w pionowych pasach motyw wici roślinnej oplatającej panoplia i instrumenty muzyczne. Styl ornamentyki wskazuje na norymberskie pochodzenie napierśnika. Naplecznik jest oznaczony marką miejską Norymbergi, obojczyk natomiast marką miejską Augsburga. Dekoracja trawiona wici roślinnej na naramiennikach jest zbliżona w stylu do wyrobów Antona Peffenhausera, płatnerza czynnego w Augsburgu.

Łuska pocisku artyleryjskiego grawerowana i stylizowana na wazon to charakterystyczny element tzw. sztuki okopowej. Takie elementy, niekoniecznie o funkcji użytkowej, wykonywali żołnierze o uzdolnieniach artystycznych dla siebie lub na zamówienie. Często przedmioty tego typu...

Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego.

Ryngraf, wywodzący się z formy obojczyka zbroi rycerskiej, używany był w Polsce w XVIII wieku, zwłaszcza przez konfederatów barskich (1768–1772). Zdobiony wizerunkami Matki Boskiej i świętych oraz scenami religijnymi, pełnił symbolicznie funkcję „puklerza duchowego”.

Na terenie Cesarstwa Austriackiego urzędnicy, w tym także górnicy, nosili do uniformów paradne szable. Inaczej było na terenie państwa pruskiego — tam obowiązywały szpady górnicze. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę przyjęto jednolity mundur górniczy. Górnictwo skupione jest na Górnym...