|
 Flandryjska ciężka kusza wałowa Flandryjska ciężka kusza wałowa z naciągiem za pomocą tzw. windy angielskiej. Kusza reprezentuje typ zachodnioeuropejskiej ciężkiej kuszy piechoty, używanej przy oblężeniach lub obronie miast. Stanowi późną odmianę, w której zastosowano ulepszenia konstrukcyjne — wprowadzono ruchomy celownik, zmodyfikowano dźwignię spustową. Według XVI–wiecznych kronik wiadomo, iż skuteczność tego typu kuszy była duża. Dobry kusznik raził nieopancerzonego przeciwnika na odległość 650 kroków, z szybkością jednego strzału na minutę. |
 Włócznia Longobardów Prezentowana włócznia mogła powstać zarówno w V, jak i w XV wieku. Pomimo badań metaloznawczych przeprowadzonych przez specjalistów z Uniwersytetu Jagiellońskiego nie udało się jednoznacznie ustalić daty wykonania żeleźca włóczni. |
 Koncerz z pochwą Koncerz to rodzaj broni białej o charakterystycznej długiej, wąskiej głowni przeznaczonej do kłucia. W Polsce stosowany był jako jeden z elementów uzbrojenia jazdy husarskiej. Prezentowany egzemplarz jest równocześnie doskonałym przykładem oręża luksusowego, odznaczającego się nie tylko bogactwem materiału i dekoracji, ale również połączeniem broni białej z palną. |
 Siekierka z tulejką Zdobiona siekierka z tulejką i uszkiem znaleziona w latach 70. ubiegłego wieku na polu w Gorzycach koło Żabna. Uszko miało walor użytkowy, służyło do przymocowania siekierki do zagiętego pod kątem prostym i wchodzącego w tulejkę trzonka. Na trzonki wybierano kawałki drewna, które w sposób naturalny były wygięte. |
Czy wiesz, że Miecz katowski — legenda czy artefakt? Choć w ocenie specjalistów określenie „katowski” nie odzwierciedla rzeczywistego przeznaczenia broni, według legendy wymierzono nim karę dwóm gwarkom, którzy chcąc okraść kościół Najświętszej Panny (wchodzący w skład rozebranego częściowo w XIX wieku opactwa Augustianów), naruszyli stabilność... |
 Zbroja turniejowa Zbroja turniejowa skompilowana z kilku garniturów zbroi zachodnioeuropejskich powstałych w połowie XVI wieku.
Jej zasadniczą cześć stanowią kirys, obojczyk, naramienniki i taszki roboty najlepszych płatnerzy południowoniemieckich.
Na napierśniku z ością i gąską, czyli występem w części brzusznej, wytrawiony jest w pionowych pasach motyw wici roślinnej oplatającej panoplia i instrumenty muzyczne. Styl ornamentyki wskazuje na norymberskie pochodzenie napierśnika. Naplecznik jest oznaczony marką miejską Norymbergi, obojczyk natomiast marką miejską Augsburga. Dekoracja trawiona wici roślinnej na naramiennikach jest zbliżona w stylu do wyrobów Antona Peffenhausera, płatnerza czynnego w Augsburgu. |
 Szabla górnicza paradna Noszenie broni było przywilejem górników jako ludzi wolnych. Żupy krakowskie wprowadziły uniformy dla swoich pracowników w 1773 roku. Szabla była ważnym elementem stroju, a później także munduru górniczego. Broń paradna jest szczególnym rodzajem broni, który już niemal stracił swe funkcje użytkowe... |
 Pamiątkowa łuska wykonana z pocisku artyleryjskiego Łuska pocisku artyleryjskiego grawerowana i stylizowana na wazon to charakterystyczny element tzw. sztuki okopowej. Takie elementy, niekoniecznie o funkcji użytkowej, wykonywali żołnierze o uzdolnieniach artystycznych dla siebie lub na zamówienie. Często przedmioty tego typu... |
 Oznaka Strzelców Podhalańskich Oznaka (potocznie zwana „korpusówką”) pułków strzelców podhalańskich została wprowadzona w 1919 roku. Przedstawia swastykę o skróconych zagiętych częściach ramion na tle stylizowanej gałązki jodłowej. Swastyka to prastary indoeuropejski symbol słońca, ognia i pomyślności. Na ziemiach polskich najdłużej utrzymała się na Podhalu, gdzie była zwana „krzyżykiem niespodzianym”. |
 Buława Wawelska buława jest okazem luksusowej broni paradnej. Jej proweniencja artystyczna jest trudna do jednoznacznego określenia. Ze względu na kompozycję oraz typ dekoracji można by ją zaliczyć do wyrobów tureckich, jednak charakterystyczne, wykwintne zestawienie złota i błękitnej emalii skłania badaczy do uznania jej za dzieło perskie. |
 Szabla z pochwą Broń o charakterze wybitnie dekoracyjnym i reprezentacyjnym jest trudna do jednoznacznej kwalifikacji. Głownię, uważaną za dzieło lwowskich Ormian, można wiązać z okresem panowania Jana III Sobieskiego. Antykizująca oprawa musiała powstać dużo później, o czym świadczy ornament rokokowy. |
Czy wiesz, że Legendarne skrzydła husarskie Charakterystyczną ozdobą husarskiej zbroi były legendarne skrzydła. Te, które rozbudzały wyobraźnię filmowców, malarzy i wielu z nas. Narosło wokół nich mnóstwo mitów. Do czego tak naprawdę służyły? Historycy dowiedli, że nie były one używane w boju. Nie chroniły husarza przed ściągnięciem go z... |
 Pistolet kapiszonowy Pistolet kapiszonowy, dwulufowy, z drewnianą rękojeścią, paryskiej firmy Lepage, okucia zdobione rytym motywem roślinnym, sygnowany. |
 Hełm typu hoshi kabuto wraz z ozdobą shikami Kolekcja dalekowschodnich militariów Muzeum Narodowego w Krakowie obejmuje ponad tysiąc obiektów, z czego większość stanowią dzieła japońskie. Do niezwykle cennych okazów należą zbroje i hełmy, i chociaż pochodzą przeważnie z okresu Edo (1603–1868), możemy w nich podziwiać znakomite rzemiosło japońskich mistrzów. |
 Półzbroja husarska Zbroja wykonana z blachy żelaznej, na krawędziach i folgach wyłożona mosiężnymi lamówkami, pokrytymi trybowanymi i wybijanymi stemplem perełkami. Pod nitami podłożone mosiężne rozetki dekorowane jak lamówki. Szyszak z półkolistym dzwonem, daszkiem, przez który przełożony jest nosal oraz nakarczkiem folgowym i policzkami z wyciętym sercem. Napierśnik pięciofolgowy, z ością pośrodku, zapinany na dwa rzemienie. Na piersi nałożone dwie koliste mosiężne aplikacje z ażurowym krzyżem kawalerskim. |
 Rząd koński wg tradycji rodzinnej po hetmanie Stanisławie Jabłonowskim Prezentowany rząd koński jest częścią niemal typowego wyposażenia jeździeckiego, używanego w XVII- i XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej przez bogatą szlachtę i magnatów.
Rząd składa się z siodła, popręgu, strzemion oraz ogłowia ze szkofią i podpiersienia. Czaprak z parą taszek pochodzi również z kolekcji Adama Sapiehy, lecz brak proweniencji historycznej co do właściciela. |
 Buzdygan Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego. |
 Szyszak karacenowy Hełm utworzony z kolistych, zdobionych rozetkami, zachodzących na siebie łusek przynitowanych do skórzanego podkładu. Na szczycie znajduje się wielolistny medalion zwieńczony wysoką sterczynką. Otok złożony z kilku pasów blachy został ozdobiony turbanem z malinowego, silnie przetartego jedwabiu obszytego złotym galonem. |
 Rożek na proch Rożek na proch pochodzi ze zbiorów Władysława Łozińskiego we Lwowie. Został podarowany Zamkowi Królewskiemu na Wawelu w roku 1930 przez antykwariusza Szymona Szwarca. |
 Przyłbica Przykład hełmu zwanego przyłbicą, chroniącego całą głowę żołnierza. Reprezentuje on schyłkową fazę rozwoju tego typu oręża, którego początki sięgają XIV wieku, kiedy do hełmów zaczęto montować ruchomą osłonę twarzy. |
