Pieter Brueghel Młodszy (1564—1638) jest znany głównie jako kopista obrazów swego ojca, Pietera Bruegela Starszego (1525/30–1569), jednego z największych malarzy niderlandzkich II połowy XVI wieku, który w swoich dziełach stworzył spójny obraz natury i świata ludzi. Obraz krakowski Kazanie św. Jana Chrzciciela, wykonany został  przez Pietera Brueghela Młodszego według oryginału ojca z 1566 roku, który  znajduje się obecnie w Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie.

Naniesione za pomocą szablonu teksty zestawione są z prostymi, geometrycznymi formami. Pozornie banalne komentarze, w tym przypadku o ironiczno-erotycznym wydźwięku, stanowią zaproszenie do głębszej analizy ujawniającej konteksty społeczno-obyczajowe.

Leon Chwistek to obok Stanisława Ignacego Witkiewicza i Zbigniewa Pronaszki główny teoretyk grupy formistów, który w sposób wszechstronny analizował teoretyczne podstawy sztuki i starał się wprowadzać w praktyce wypracowane przez siebie teorie. Dla jego malarstwa zasadnicze znaczenie miały kubizm i włoski futuryzm. Podobnie jak inni formiści z kubizmu zaczerpnął przekonanie o konieczności uniezależnienia dzieła od natury, rytmizację i geometryzację form oraz jednolitą kolorystykę.

Przedmioty przedstawione na obrazie są rekwizytami ze szkoły malarstwa historycznego Jana Matejki. Spośród rekwizytów namalowanych przez Lisiewicza rozpoznać można prezentowany na naszym portalu, złocony buzdygan znajdujący się do dzisiaj w zbiorach Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (Rz A 107).

Autorem Matki Boskiej Myślenickiej jest Sebastian Stolarski (1798—1875), malarz znany w regionie, którego dzieła można odnaleźć nie tylko w Muzeum Niepodległości w Myślenicach, ale także podczas spaceru po Myślenicach i zwiedzania okolicznych kościółków. Jego prace znajdują się w kościele parafialnym i na...

Skąd trudności z datowaniem dzieł Piotra Michałowskiego? Artysta, będąc osobą zamożną, nie wystawiał swoich prac na sprzedaż. Nie umieszczał na swoich dziełach sygnatur i dat, co znacznie utrudnia ustalenie chronologii ich powstawania.
Specjaliści radzą sobie z tą trudnością, analizując nie tylko stylowy, ale również materialny aspekt twórczości artysty, tj. krosna, płótna, podobrazia papierowe i tekturowe, przeklejenia, zaprawy i pigmenty używane przez Michałowskiego. Przypisują następnie stosowane przez niego materiały do tych, które były dostępne w miejscu, w którym akurat przebywał.

Z mieszaniny grubo nałożonych farb wyłaniają się słowa wyrwane z kontekstu i celowo namalowane w sposób koślawy. Zderzenie tła ze znaczeniem zwiększa ich intensywność. Wybór słów jest głęboko przemyślany. Wszystkie zahaczają o toczące się obecnie dyskusje ideologiczno-patriotyczne. Dodatkowym manipulatorem znaczeń jest gra genderowa. Ten sam przymiotnik w rodzaju żeńskim prowadzi do innych skojarzeń niż w rodzaju męskim.

Z mieszaniny grubo nałożonych farb wyłaniają się słowa wyrwane z kontekstu i celowo namalowane w sposób koślawy. Zderzenie tła ze znaczeniem zwiększa ich intensywność. Wybór słów jest głęboko przemyślany. Wszystkie zahaczają o toczące się obecnie dyskusje ideologiczno-patriotyczne. Dodatkowym manipulatorem znaczeń jest gra genderowa. Ten sam przymiotnik w rodzaju żeńskim prowadzi do innych skojarzeń niż w rodzaju męskim.

Z mieszaniny grubo nałożonych farb wyłaniają się słowa wyrwane z kontekstu i celowo namalowane w sposób koślawy. Zderzenie tła ze znaczeniem zwiększa ich intensywność. Wybór słów jest głęboko przemyślany. Wszystkie zahaczają o toczące się obecnie dyskusje ideologiczno-patriotyczne. Dodatkowym manipulatorem znaczeń jest gra genderowa. Ten sam przymiotnik w rodzaju żeńskim prowadzi do innych skojarzeń niż w rodzaju męskim.

W swojej twórczości Baran analizuje zagadnienia płaszczyzny i koloru, czyli jedne z podstawowych elementów budujących formę malarskiego dzieła. Zaprzeczając tradycyjnej płaskości obrazu, zbliża malarstwo ku trójwymiarowym obiektom, wygina krosna, modyfikuje sposób ich połączenia z płótnem, przycina nieregularnie krawędzie obrazów bądź tworzy za ich pomocą organizmy przestrzenne. W pracy z kolekcji Bunkra Sztuki w nietypowy sposób uformowane zostało podobrazie, które – poza miejscem rozpięcia płótna na prostokątnej ramie drewnianego krosna – miejscami przytwierdzono do dwóch dodatkowych, przebiegających ukośnie listew oraz do warstwy tektury osłaniającej odwrocie obrazu, elementów niedostępnych dla oka widza. Rezultatem tego zabiegu jest niejednolita, przestrzenna struktura złożona z wypukłości i wklęsłości, nieobecnych zazwyczaj w gładkiej płaszczyźnie płótna.