Starożytny historiograf z I wieku – Pliniusz Starszy, w swojej 37 tomowej encyklopedii zatytułowanej Historia naturalna skompilował wiedzę  zebraną z dzieł ok. 200 autorów, dzieki czemu zachował dla potomności echa zaginionych pism i informacji o greckim świecie, w tym wielu historii o sztuce. To on przekazał słynną już dzisiaj anegdotę o sporze Apellesa, największego malarza swego czasu, z innym przedstawicielem tego kunsztu – Protogenesem. Apelles, słysząc o sławie konkurenta wyruszył na Rodos, aby ujrzeć jego dzieła. Nie zastał jednak malarza w domu, natomiast na sztalugach stała gotowa do malowania deska, której pilnowała staruszka. Gdy zapytała Apellesa, kto składa wizytę, gość chwycił za pędzel i przeprowadził przez środek obrazu niezwykle cienką linię, po czym odpowiedział: „Ten oto”.

Peter Paul Rubens wypracował nowy typ portretów konnych. Dotychczas stosowany układ, w tradycji tycjanowskiej (Portret konny Karola V), przedstawiał jeźdźca na koniu w ujęciu profilowym. Rubens zerwał z tym...

Leon Chwistek to obok Stanisława Ignacego Witkiewicza i Zbigniewa Pronaszki główny teoretyk grupy formistów, który w sposób wszechstronny analizował teoretyczne podstawy sztuki i starał się wprowadzać w praktyce wypracowane przez siebie teorie. Dla jego malarstwa zasadnicze znaczenie miały kubizm i włoski futuryzm. Podobnie jak inni formiści z kubizmu zaczerpnął przekonanie o konieczności uniezależnienia dzieła od natury, rytmizację i geometryzację form oraz jednolitą kolorystykę.

Józsefváros to nazwa dzielnicy Budapesztu, która do dziś nosi ślady po bombardowaniach z czasów II wojny światowej oraz węgierskiej rewolucji 1956 roku. Charakterystyczne dla tego kwartału są puste przestrzenie. Dla Nemesa ubytki te są bardziej autentyczne od zabudowy, gdyż od ponad pół wieku wyglądają tak samo. Lewitujący mieszkańcy są metaforą wszystkich rodaków - nieufnych, introwertycznych, trwających w odosobnieniu.

Obraz reprezentuje dowcipno-ironiczne podejście do zestawu kolorystyczno-symbolicznego, jakim dysponuje malarstwo. Artysta traktuje barwy swobodnie, bawiąc się równocześnie kształtem plamy. Czasami oznaczają one jedynie kolor, kiedy indziej jakiś kierunek w sztuce lub przedmiot. Poprzez tę „naiwną” zabawę kolorami odkrywa się bogaty i różnorodny język malarstwa.

Początki turystyki tatrzańskiej datowane są na drugą połowę XIX wieku. W 1873 roku założono Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie, którego celem stało się wytyczenie szlaków, budowa schronisk, prowadzenie badań etnograficznych i opisywanie specyfiki terenu (tworzono mapy i obserwowano zjawiska...

Obraz przedstawia wizerunek Stefana Bogusława Janoty Bzowskiego znanego pod imieniem Bogusław. Był on synem Kazimierza i Marjanny z Dąbskich, urodzonym w 1821 roku w Gruszowie, zmarłym 1911 roku w Krakowie. Pochowany został wraz z żoną na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Zarządzał majątkiem we wsiach: Droginia, Radwan i Buk. Po nadaniu autonomii Galicji pełnił funkcje pierwszego marszałka Rady Powiatowej w Myślenicach. Z jego inicjatywy w tym mieście powstała Powiatowa Kasa Oszczędnościowa. W roku 1854 ożenił się Leonią hr. Stadnicką, z którą doczekał się dziewięciorga potomstwa.

Salvator Rosa malował portrety, sceny batalistyczne, mitologiczne i religijne oraz pejzaże imaginacyjne. W krajobrazach Rosy sztafaż ludzki i zwierzęcy pełni podrzędną rolę w kompozycji, której niepokojący, poetycki nastrój budują przedstawienia skał, powykręcanych drzew i antycznych ruin.

Można śmiało zaryzykować tezę, że słynna „wioska Z.” od zawsze  była kojarzona jako miejsce, gdzie w niespotykanej wprost gęstości występuje gatunek człowieka określany mianem artysty. Na pytanie: „Z kim kojarzy ci się Zakopane?” większość respondentów odpowiada, że z… Witkacym.

Prezentowany obraz jest kopią obrazu Maurycego Gottlieba (1856—1879), wykonaną 8 lat po śmierci artysty przez jego młodszego brata, Marcina Gottlieba (1867—1936). Oryginał powstał w Monachium w 1876 roku jako praca szkolna, namalowana pod kierunkiem prof. Carla Piloty’ego, który podsunął artyście temat.