Autorem prezentowanej szopki jest Maciej Moszew, który w Konkursie Szopek Krakowskich bierze udział nieprzerwanie od 1961 roku. Pan Maciej, krakowianin z urodzenia i zamiłowania, szopkami zajmuje się od 6. roku życia. Z wykształcenia jest architektem, co znajduje odzwierciedlenie w jego pracach, ale prawdziwą pasją, którą szczęśliwie można nazwać w przypadku Macieja Moszewa również zawodem, jest konstrukcja szopek.
Szopka krakowska średniej wielkości, oświetlona, mechaniczna, trójkondygnacyjna, pięciowieżowa, 23 drewniane, malowane figurki. We wnęce na okrągłej platformie wirują postaci kolędników (śmierć, Herod, żołnierz, Żyd, anioł, diabeł), wchodząc i wychodząc przez ozdobne portale; pośrodku choinka na...
Szopka krakowska regionalna z lalkami — ruchoma, dwupoziomowa, koloru czerwonego; lalki z drewna i materiału. Została wykonana przez mieszkańców Dobczyc i podarowana Muzeum przez strażaków.
Życzenia noworoczne składane domownikom w odwiedzanych przez kolędników domach wyrażane były nie tylko słownie, poprzez odśpiewanie tak zwanych kolęd życzących oraz okolędowań kierowanych do każdego z mieszkańców. Oddawano je również poprzez sens życzeniowy elementów obrzędowych, czyli rytualnych zachowań kolędników i symboliczne znaczenie ich strojów i rekwizytów.
Budynek szopki kukiełkowej, symetryczny, dwukondygnacyjny, pięciowieżowy, zaopatrzony po bokach w uchwyty do przenoszenia. Cała konstrukcja wykonana jest z drewna, podstawa i piętro z desek, a szkielet z listewek. Ściany z tektury i kartonu: parter oklejony jest czerwonym papierem z wymalowanymi czarnym tuszem „cegiełkami”, a ściany piętra i wież oklejone są wycinankami z papieru, o kształtach okien i gwiazdkowych zdobin. Poszczególne piętra oddzielone są zdobiącymi szopkę poziomymi, wielokolorowymi paskami ze srebrnymi ząbkami po bokach.
Szopka krakowska mała, oświetlona, nie mechaniczna, wielowieżowa. Centralnie na tle ołtarza widoczna św. Rodzina. Z prawej figurka krakowiaka z szopką, z lewej figurka górala z gwiazdą. Wyżej, we wnęce (rodzaj bocznego ołtarza) figurka Chrystusa (jak ze współczesnego obrazu), z prawej figurka...
Turoń — a właściwie łeb turonia, czyli wykonana z kilku sporych kawałków drewna zbitych gwoździami zwierzęca głowa z rogami i uszami, osadzona na kiju. Ten łeb turonia pochodzący ze Starego Sącza z 1908 roku, tak jak i inne jemu podobne, już od samego początku w Muzeum Etnograficznym w Krakowie pokazywany był na wystawie stałej w takiej formie, w jakiej był użytkowany, czyli jako część maszkary zwierzęcej, przebrania postaci z grupy kolędniczej. Osadzony zatem na stelażu imitującym człowieka stojącego w pozycji pochylonej, okrytego w całości derką lub kocem, udającego w ten sposób zwierzę nazywane turoniem.
Wykorzystywanie formuły parateatralnej podczas celebracji danych świąt miało za zadanie urozmaicać przekaz, który z formy zwykłego odczytania tekstu Pisma Świętego, najczęściej podczas liturgii, przeszedł w odgrywanie przed oczami wiernego wydarzeń z życia Chrystusa. Jednak stopniowo jasełka zaczynały się laicyzować ‒ powiększono grono osób dramatu oraz wprowadzono wiele scenek o świeckim charakterze. Na kanwie treści religijnej zaczęły pojawiać się epizody zabawowe (komediowe).
