Jest to jeden z najwyższych zachowanych w polskich zbiorach kielichów szklanych, w całości pokryty szlifowanym wzorem tak zwanej karpiej łuski, jedynej i niepowtarzalnej w swoim rodzaju dekoracji, typowej wyłącznie dla wyrobów Huty Kryształowej w Lubaczowie.
Rytowana i szlifowana dekoracja kielicha pozwala łączyć jego powstanie z osobą księcia Pawła Karola Sanguszki (1680–1750) herbu „Pogoń” i jego drugą żoną Marią Anną Lubomirską herbu „Szreniawa”.

Dekoracja rytowana na czaszy pucharu ukazuje mitologiczną scenę przedstawiającą Orfeusza siedzącego pod drzewem, grającego na lirze, w otoczeniu zwierząt. Po drugiej stronie napis: „Orphus gra zapewnie z drzewem y zwierzami”. Pisownia z błędami pozwala powiązać ten obiekt z saskimi rytownikami z rodziny Heinzów, pracującymi w tym okresie w radziwiłłowskiej hucie szkła w Nalibokach. 

Pośród przedmiotów przekazanych w 1922 roku do Muzeum przez Marię Dembowską (która wraz z mężem Bronisławem gromadziła jedną z pierwszych kolekcji etnograficznych na Podhalu) znajduje się również drewniany model kielicha kościelnego zaprojektowany przez Stanisława Witkiewicza, a wykonany przez Jędrzeja Trzebunię.

Huta szkła w Nalibokach w dobrach nieświeskiej linii Radziwiłłów została założona przez księżnę Annę z Sanguszków Radziwiłłową, wdowę po Karolu Stanisławie, w roku 1722. Huta była bardzo nowoczesna i znakomicie zorganizowana, nie ustępowała innym europejskim przedsięwzięciom gospodarczym tego rodzaju. 

Srebrne naczynia przechowywane i gromadzone w staropolskich dworach oprócz użytkowych pełniły także funkcje reprezentacyjne. Istniała również osobna grupa naczyń o charakterze przede wszystkim dekoracyjnym, których oryginalna, wyszukana forma, doskonałość kompozycji oraz użyte do wytworzenia materiały miały przede wszystkim olśniewać i wzbudzać zachwyt gości.

Czara włocławska to najcenniejszy i jeden z najstarszych zabytków rzemiosła artystycznego w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. Powstała w I połowie X wieku, przypuszczalnie w warsztacie znajdującym się na terenie Lotaryngii lub Alemanii. Wykuta w srebrze, ze śladami złocenia, z dekoracją rytowaną, puncowaną i niellowaną. Na powierzchni naczynia z czterema wypukłymi medalionami umieszczono 8 scen opowiadających historię wyzwolenia Izraela z niewoli Madianitów przez Gedeona...

Na początku 1657 roku na teren Polski południowej wkroczyła licząca 40 tysięcy żołnierzy armia Jerzego II Rakoczego. Wojska te miały wspierać szwedzkie komendy stacjonujące w Krakowie. Okolice Krakowa skazane były na obecność nowych najeźdźców. 26 marca 1657 roku niepołomicka świątynia została ogołocona z wielu kościelnych przedmiotów — dwukrotnie przez Kozaków i raz przez Szwedów.

Kielich znajduje się w zbiorach muzealnych od 2004 roku, kiedy to został zakupiony w jednym z sądeckich antykwariatów. Jest najstarszym eksponatem rzemiosła artystycznego w sądeckim muzeum. Stanowi przykład XVII-wiecznego złotnictwa małopolskiego o cechach charakterystycznych dla warsztatów tego regionu, takich jak: smukła, gładka czara osadzona w koszyczku, owoidalny nodus, trybowana dekoracja oraz motywy uskrzydlonych główek aniołków, będące częstym elementem zdobiącym krakowskie złotnictwo tego okresu.

Kielich wykonany w rzymskiej pracowni około 1360 roku. Ustawiony na dziesięciolistnej stopie z cokolikiem, zdobionym pasem dekoracji geometrycznej. Stopa nakryta gładkim płaszczem, z aplikowanym medalionem o grawerowanym herbie ujętym wieńcem laurowym w polu oraz, po przeciwnej stronie płaszcza, z emaliowaną tarczą przedstawiającą Grupę Ukrzyżowania.