W polu błękitnym lwia głowa srebrna ziejąca czerwonym płomieniem. Tak wygląda herb „Zadora”, którego używali założyciele Gorlic, Karwacjanie. Według słów obecnego na naszym portalu Marcina Kromera, miasto zostało założone w 1355 roku, za zgodą Kazimierza Wielkiego, przez Dziersława I Karwacjana...

Znak własnościowy jednego z najbogatszych gwarków olkuskich, czyli przedsiębiorców organizujących wydobycie i produkcję ołowiu i srebra.

Wśród przechowywanych w zbiorach Muzeum Okręgowego w Tarnowie pamiątek po dawnych władzach miejskich wyjątkowe miejsce zajmuje zespół trzech identycznych dzbanów cynowych. Naczynia te powstały w Gdańsku w 1639 roku, prawdopodobnie w warsztacie konwisarskim mistrza Assmusa Viriana.

Jest to jeden z najwyższych zachowanych w polskich zbiorach kielichów szklanych, w całości pokryty szlifowanym wzorem tak zwanej karpiej łuski, jedynej i niepowtarzalnej w swoim rodzaju dekoracji, typowej wyłącznie dla wyrobów Huty Kryształowej w Lubaczowie.
Rytowana i szlifowana dekoracja kielicha pozwala łączyć jego powstanie z osobą księcia Pawła Karola Sanguszki (1680–1750) herbu „Pogoń” i jego drugą żoną Marią Anną Lubomirską herbu „Szreniawa”.

Płyta fundacyjna Mikołaja Ligęzy znajdowała się pierwotnie nad bramą wjazdową do miasta Biecz. Mikołaj Ligęza z Bobrku (ok. 1530–1603) w roku 1561, dzięki małżeństwu z Elżbietą Jordanówną, uzyskał starostwo bieckie, natomiast w 1575 z rąk Jana Tarły — województwo bieckie.

Prezentowany krucyfiks służył do zaprzysięgania nowych członków Rady Miejskiej Krakowa od 1679 roku aż do wybuchu II wojny światowej. Krzyż srebrny z pełnoplastyczną figurą Chrystusa osadzony na prostopadłościennym, profilowanym postumencie ozdobionym owalnymi plakietami z herbem Krakowa (SIGILLUM CIVITATIS CRACOVIAE METROPOLIS REGNI POLONIAE) oraz z herbem rodziny Segnitzów. Ofiarowany do ratusza krakowskiego w 1679 roku przez kupca Stanisława Michała Segnitza (1641—1708).

Wewnątrz złotej obręczy pierścienia wygrawerowano datę jej wykonania: 1532 rok. Ośmiokątne szafirowe oczko pierścienia ozdobione jest herbem Krakowa wykonanym we wklęsłym reliefie. Pierścień był symbolem władzy burmistrza, służył też jako pieczęć miejska. Oczko musiało być wykonane z materiału twardego, odpornego na ścieranie się. W 1590 roku odnotowano wydatek rady miejskiej na zakup szafiru w celu wymiany oczka w pierścieniu burmistrza.

Kolejny arras z grupy tkanin naddrzwiowych i nadokiennych z herbami państwowymi. Jego wymiary wskazują, że miał się znaleźć w szerokiej wnęce okiennej. Zachowało się jedenaście oponek o tym przeznaczeniu. Środek prostokątnej tkaniny zamkniętej u góry łukiem zajmuje kartusz z herbem Litwy (Pogoń, pod mitrą książęcą). Za rozpiętymi w tle ciężkimi girlandami z owoców i liści widać rozległy pejzaż ze wzgórzami na horyzoncie; przy herbie stróżują szara wiewiórka lub popielica trzymająca w przednich łapach owoc (po lewej) i niezidentyfikowany ssak, być może szczur (po prawej).

Historia chrzcielnic siega początków chrześcijaństwa na ziemiach polskich. Najstarsze romańskie chrzcielnice najliczniej zachowały się na terenach dawnego państwa zakonu krzyżackiego oraz na Śląsku. Z kolei najwięcej chrzcielnic późnogotyckich znajduje się na terenach dzisiejszej Małopolski. Do XVI/XVII wieku wyposażenia wnętrza sakralnego jeszcze często wykonywane były z kamienia, licznie zachowane przykładowo na Śląsku. W nowożytności częściej jednak wykonywano je z drewna, przez wzgląd na jego dostępność i mniejszy koszt materiału, pokryte polichromią, bądź marmoryzacją, imitowały kamień. Z kolei w bogatszych parafiach, w większych ośrodkach miejskich zastępowano je w latach późniejszych nowymi, odlanymi najczęściej z brązu, stare niszcząc.

Serwis zwany łabędzim, najsłynniejszy z porcelanowych serwisów, został wykonany w latach 1737–1742 w Królewskiej Manufakturze w Miśni na zlecenie hrabiego Henryka Brühla, późniejszego pierwszego ministra Augusta III. Okazją do jego zamówienia był ślub Brühla z Marią Anną Kolowrat-Krakowský. Autorem projektu i wykonawcą większych części był Johann Joachim Kaendler, z którym współpracowali Johann Friedrich Eberlein oraz Johann Gottlieb Ehder.