W polu błękitnym lwia głowa srebrna ziejąca czerwonym płomieniem. Tak wygląda herb „Zadora”, którego używali założyciele Gorlic, Karwacjanie. Według słów obecnego na naszym portalu Marcina Kromera, miasto zostało założone w 1355 roku, za zgodą Kazimierza Wielkiego, przez Dziersława I Karwacjana...

Znak własnościowy jednego z najbogatszych gwarków olkuskich, czyli przedsiębiorców organizujących wydobycie i produkcję ołowiu i srebra.

Jest to jeden z najwyższych zachowanych w polskich zbiorach kielichów szklanych, w całości pokryty szlifowanym wzorem tak zwanej karpiej łuski, jedynej i niepowtarzalnej w swoim rodzaju dekoracji, typowej wyłącznie dla wyrobów Huty Kryształowej w Lubaczowie.
Rytowana i szlifowana dekoracja kielicha pozwala łączyć jego powstanie z osobą księcia Pawła Karola Sanguszki (1680–1750) herbu „Pogoń” i jego drugą żoną Marią Anną Lubomirską herbu „Szreniawa”.

Dekorowanie ścian drogocennymi tkaninami dodawało skromnym wnętrzom świetności i znaczenia. Z zachowanych opisów i inwentarzy wiadomo, że władcy europejscy niezwykle cenili sobie tego rodzaju dzieła i uwielbiali się nimi otaczać, gdyż dodawały posiadającym je splendoru. Tapiserie zamawiane były do konkretnych komnat siedziby władcy, gdyż pełniły odpowiednie funkcje w danej przestrzeni wyrażone przez tematykę ich przedstawień. Szczególne miejsce w całej kolekcji Zygmunta Augusta zajmowały arrasy monogramowe i herbowe, zamówione prawdopodobnie po 1553 roku (ok. 1555). Ich tematyka oraz zbiór motywów wyrażały ściśle sprecyzowany oraz bezpośrednio odnoszący się do osoby władcy i jego państwa program.

Pieczęć składa się z drewnianej rączki i mosiężnego tłoka pieczętnego. Rączka wykonana jest z drewna barwionego na ciemny kolor, toczona. Na tłoku znajduje się w negatywie herb Cesarstwa Austro-Węgier w tzw. wersji herbu małego obowiązującego od 1815 do 1915 roku. Otoczony jest napisem: „C.K. STAROSTA POWIATOWY K.K. BEZIRKSHAUPTMANN WADOWICE”.

29 września 1528 roku na zamku w Tarnowie Jan król Węgier, Dalmacji, Kroacji, margrabia morawski, łużycki, książę obojga Śląsków w zamian za gościnność udzieloną przez Jana hrabiego na Tarnowie, wojewodę ruskiego nadaje miastu Tarnowowi 500 florenów dochodu rocznego czerpanych z koszyckiej...

Wewnątrz złotej obręczy pierścienia wygrawerowano datę jej wykonania: 1532 rok. Ośmiokątne szafirowe oczko pierścienia ozdobione jest herbem Krakowa wykonanym we wklęsłym reliefie. Pierścień był symbolem władzy burmistrza, służył też jako pieczęć miejska. Oczko musiało być wykonane z materiału twardego, odpornego na ścieranie się. W 1590 roku odnotowano wydatek rady miejskiej na zakup szafiru w celu wymiany oczka w pierścieniu burmistrza.

Kolejny arras z grupy tkanin naddrzwiowych i nadokiennych z herbami państwowymi. Jego wymiary wskazują, że miał się znaleźć w szerokiej wnęce okiennej. Zachowało się jedenaście oponek o tym przeznaczeniu. Środek prostokątnej tkaniny zamkniętej u góry łukiem zajmuje kartusz z herbem Litwy (Pogoń, pod mitrą książęcą). Za rozpiętymi w tle ciężkimi girlandami z owoców i liści widać rozległy pejzaż ze wzgórzami na horyzoncie; przy herbie stróżują szara wiewiórka lub popielica trzymająca w przednich łapach owoc (po lewej) i niezidentyfikowany ssak, być może szczur (po prawej).

Historia chrzcielnic siega początków chrześcijaństwa na ziemiach polskich. Najstarsze romańskie chrzcielnice najliczniej zachowały się na terenach dawnego państwa zakonu krzyżackiego oraz na Śląsku. Z kolei najwięcej chrzcielnic późnogotyckich znajduje się na terenach dzisiejszej Małopolski. Do XVI/XVII wieku wyposażenia wnętrza sakralnego jeszcze często wykonywane były z kamienia, licznie zachowane przykładowo na Śląsku. W nowożytności częściej jednak wykonywano je z drewna, przez wzgląd na jego dostępność i mniejszy koszt materiału, pokryte polichromią, bądź marmoryzacją, imitowały kamień. Z kolei w bogatszych parafiach, w większych ośrodkach miejskich zastępowano je w latach późniejszych nowymi, odlanymi najczęściej z brązu, stare niszcząc.

Serwis zwany łabędzim, najsłynniejszy z porcelanowych serwisów, został wykonany w latach 1737–1742 w Królewskiej Manufakturze w Miśni na zlecenie hrabiego Henryka Brühla, późniejszego pierwszego ministra Augusta III. Okazją do jego zamówienia był ślub Brühla z Marią Anną Kolowrat-Krakowský. Autorem projektu i wykonawcą większych części był Johann Joachim Kaendler, z którym współpracowali Johann Friedrich Eberlein oraz Johann Gottlieb Ehder.