|
 „Studium popiersia młodego chłopca” Antoniego Jezierskiego Antoni Jezierski urodził się w roku 1859 w Ihrowicach w dawnym powiecie tarnopolskim (obecnie Ukraina). Po ukończeniu szkoły realnej we Lwowie, w latach 1878–1882 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. W czasie nauki w SSP prace Jezierskiego zdobyły 4 nagrody. Młody malarz otrzymał również stypendium, dzięki któremu mógł wyjechać do Włoch, gdzie zwiedził Wenecję, Bolonię, Florencję i Rzym. Podczas pobytu w Italii Jezierski kopiował freski i obrazy. Po powrocie do Krakowa, w latach 1884–1887, kontynuował naukę w SSP w szkole kompozycji Jana Matejki. W roku 1890, dzięki kolejnemu stypendium, kontynuował naukę na akademii monachijskiej. Po powrocie do kraju tworzył w różnych miastach na Rusi. Zmarł w roku 1939 we Lwowie. |
 Obraz „Anioł Stróż” Obraz został namalowany farbami olejnymi na desce. Na tle pejzażu o zaniżonym horyzoncie przedstawione są dwie postacie: Anioła Stróża i dziecka, które prowadzi, trzymając je za rękę.
Anioł zajmuje całą wysokość obrazu, kroczy w prawo, zwracając się jednocześnie w lewo, w stronę dziecka. |
 „Główna brama Parku im. Henryka Jordana w Krakowie” Główna brama Parku im. Henryka Jordana w Krakowie. Na pierwszym planie ubita droga (obecnie al. 3 Maja), za którą drewniany most na rzece Rudawie. Dalej wysoka drewniana brama, z napisem: Miejski/ Park Dr Jordana. W głębi, po lewej widoczny we fragmencie drewniany pawilon, zwany głównym... |
Czy wiesz, że Drewniane zabawki ludowe Tak jak teraz plastik i różnego rodzaju tworzywa sztuczne, dawniej podstawowym budulcem zabawek było drewno. Zabawki, które trafiały do rąk dzieci, mogły pochodzić z trzech źródeł: były zrobione przez nie same (w kolekcji Wirtualnych Muzeów Małopolski można znaleźć rowerek wykonany przez 12-letniego chłopca), wystrugane... |
 Obraz „Syn i zabita matka” Andrzeja Wróblewskiego Obraz ukazuje kilkuletniego chłopca obejmującego kobietę, ujętą od ramion, bez głowy. Kobieta nie żyje, choć wydaje się, że bezwładnym gestem ręki odwzajemnia pieszczotę. Artysta namalował ją sinawym błękitem i ubrał w niebieską sukienkę. W ten sposób — wykorzystując symbolikę błękitu: sferę cienia, niematerialności i transcendencji — malował wszystkie ofiary wojny, ludzi umarłych. Uogólniona, świadomie prymityzowana forma i niemal płasko kładziony kolor służą kondensacji treści i ekspresji. |
 Bogusław Bachorczyk, „Limahl” Glamour świata Hollywood, mody i celebrytów nieustannie fascynuje artystów. Nie oparł mu się Andy Warhol, który jeszcze jako nastolatek tworzył własną kolekcję zdjęć z autografami sław, a w późniejszych latach wczytywał się w czasopisma dla nastolatków i tabloidy. Młodzieńcze zainteresowania rozwinął w cyklu portretów supergwiazd, takich jak Marylin Monroe, Elvis Presley, Liz Taylor czy Mick Jagger. Warhol wykorzystał w nim zdjęcia zaczerpnięte z kolorowych magazynów, gazet i reklam, przekształcając je w seryjnie powtarzane ikoniczne wizerunki. |
 „Rowerek”/„Manekin dziecka na rowerku” („Umarła klasa”, 1975) Rowerek to obiekt ze spektaklu Tadeusza Kantora Umarła klasa, którego premiera odbyła się w Krakowie w Galerii Krzysztofory w listopadzie 1975 roku. W spektaklu był to rekwizyt Staruszka z Rowerkiem — krążącego w kółko, żegnającego się i odjeżdżającego w takt walca François. W Staruszka wcielał się Andrzej Wełmiński. |
 „Wózeczek” — prototyp („Niech sczezną artyści”, 1985) Wózeczek stał się w spektaklu symbolem wspomnienia dzieciństwa. Czytamy w Przewodniku po spektaklu: „Idziemy ku przodowi w przyszłość, / równocześnie zagłębiając się w rejony / PRZESZŁOŚCI, czyli ŚMIERCI. (...) / Siedzę na scenie, / JA — rzeczywisty, lat 70... / nigdy już nie stanę się na nowo / chłopcem, gdy miałem 6 lat... / wiem o tym, ale pragnienie jest / nieprzeparte, / nieustanne, / napełnia całe moje istnienie... / W drzwiach zjawia się / MAŁY ŻOŁNIERZYK — dziecko / JA — GDY MIAŁEM 6 LAT, / na dziecinnym wózeczku / (na moim wózeczku!)”. |
 „Dziecko” Wandy Ślędzińskiej Wanda Ślędzińska (1906–1999), rzeźbiarka, pedagożka związana przez wiele dekad z krakowską Akademią Sztuk Pięknych. Pracę na akademii rozpoczęła jako asystentka w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Ślędzińska była pierwszą kobietą na stanowisku kierowniczki katedry rzeźby krakowskiej ASP. Funkcję tę sprawowała aż do przejścia na emeryturę w 1970 roku. |
 „Studium portretowe głowy chłopca” Antoniego Gierowskiego Antoni Julian Gasper Gierowski urodził się 4 lipca 1860 w Wielgomłynach w powiecie Radomsko. Kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1878–1883, a później w akademii monachijskiej. Malarz zmarł przedwcześnie w roku 1888... |
 Czapeczka dziecięca z Peru Czapeczka jest częścią kolekcji Władysława Klugera z 1876 roku. Została wykonana w technice szydełkowej z wełny i bawełny. Charakterystycznym jej elementem jest zwieńczenie w kształcie ptaszka. Pochodzi z Peru, z nekropoli Ancon. |
 Rower drewniany Rowerek, wykonany przez wiejskiego chłopca dla swojego młodszego braciszka, nie ma pedałów ani hamulców — nadaje się tylko do zjeżdżania z górki... Zwróćmy uwagę na konstrukcję — przejaw pomysłowości i wyobraźni. Dwukołowy, ramy z dwóch listewek, kierownica z okorowanego kija. |
 Rowerek drewniany Rower ten, Tadeusz Seweryn (1894–1975) — późniejszy dyrektor Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie (MEK) — tak opisuje na karcie katalogu naukowego: „Rower wykonany z drzewa przez pastucha, Franciszka Gucwę. Kółka pełne (bez szprych) wpuszczone są w sochy. Przednie posiada kierownicę, okutą silnie żelazem w miejscu połączenia z osią. |
 Kurtka z rybiej skóry, aleucka Kurtka uszyta z wyprawionych skór ryb morskich jako odzież ochronna dla aleuckiego dziecka. Kurtki-peleryny ze skór rybich, jak również wykonane z jelit ssaków morskich zakładano na odzież wykonaną ze skór fok lub reniferów. Chroniły one przed wodą i wiatrem, stanowiąc niezbędny ekwipunek podczas wypraw na polowanie na foki. Skóry rybie, odpowiednio spreparowane i natłuszczone, zszywano za pomocą ścięgien lub rzemieni. |
 Obraz „Helenka z wazonem” Stanisława Wyspiańskiego Portrety dzieci zajmują w dorobku artystycznym Wyspiańskiego miejsce wyjątkowe. Pozbawione sentymentalizmu, potraktowane w sposób naturalny, czuły, z ogromną wrażliwością i realizmem, a zarazem w nowych i nieoczekiwanych ujęciach, odświeżyły zwyczajowe konotacje związane z tym gatunkiem. Także prezentowane Studium dziecka (Helenka z wazonem) to doskonały przykład maestrii Wyspiańskiego. |
 Zabawka „Parowóz drewniany” autorstwa Tadeusza Matusiaka Drewniany parowóz został wykonany przez Tadeusza Matusiaka w niemieckim obozie jenieckim w Luckenwalde (stalag III A) w 1944 roku. Urodzony w Kętach w 1907 roku Tadeusz Matusiak, z zawodu malarz pokojowy, już od najmłodszych lat z wielką pasją malował obrazy oraz rzeźbił w drewnie. Był człowiekiem wybitnie uzdolnionym artystycznie. |
 Zabawka drewniana „Wózek z konikami” Prezentowany tu drewniany wózek jest cześcią większej kolekcji zabawek myślenickiego muzeum oraz nośnikiem opowieści o historii ludowego zabawkarstwa w ogóle. Zabawka ludowa bowiem to nie tylko rzecz użytkowa. Każda ma swoją historię, w proces jej produkcji zaangażowane były całe rodziny. Zajmowali się tym głównie rolnicy mogący zimą, w czasie mniejszego nasilenia prac w gospodarstwie, spokojnie strugać zabawki. |
 Obraz „Dziewczynka z chryzantemami” Olgi Boznańskiej Olga Boznańska to przede wszystkim portrecistka, autorka wizerunków utrzymanych w zgaszonej tonacji barwnej, czasem wręcz monochromatycznych. Bohaterowie jej obrazów byli przedstawiani zazwyczaj we wnętrzach, na neutralnym tle budowanym przez rozproszone i stłumione światło, delikatnie określające przestrzeń i nadające obrazom wrażenie nierealności. |
 „Portret dwóch chłopców” Na fotografii są przedstawieni dwaj chłopcy w strojach krakowskich. Fotografia jest wyjątkowa, ponieważ portretowani prezentują autentyczne stroje krakowskie z lat 1860–1880. Z lewej strony stoi zwrócony ¾ w lewo chłopiec w jasnej sukmanie i krakusce na głowie, w prawej ręce trzymając wspartą o ziemię palmę wielkanocną. Za jego plecami stoi, trzymając rękę na jego ramieniu, drugi wyższy chłopiec w podobnej sukmanie i kapeluszu z piórami na głowie. |
Czy wiesz, że „Pokój Dzieciństwa” Jak pisał Tadeusz Kantor, pokój dzieciństwa nigdy nie jest jasną i zalaną słońcem przestrzenią — takie obrazy to raczej fikcja literacka. Jak można uchwycić i odtworzyć to, jak było naprawdę? Wydobywając na wierzch poszczególne elementy — drzwi, okno... Okno pokoju dziecinnego wychodziło na ulicę... |
