Piec znajdujący się w „Domu Greckim” w Myślenicach pochodzi z dworu w pobliskich Krzyszkowicach, które od 1926 roku należały do hrabiego Konstantego Romera. Po jego śmierci w 1942 roku Krzyszkowice odziedziczyła córka Teresa i była ich właścicielką do 1945 roku. 

Obraz przedstawia wizerunek Stefana Bogusława Janoty Bzowskiego znanego pod imieniem Bogusław. Był on synem Kazimierza i Marjanny z Dąbskich, urodzonym w 1821 roku w Gruszowie, zmarłym 1911 roku w Krakowie. Pochowany został wraz z żoną na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Zarządzał majątkiem we wsiach: Droginia, Radwan i Buk. Po nadaniu autonomii Galicji pełnił funkcje pierwszego marszałka Rady Powiatowej w Myślenicach. Z jego inicjatywy w tym mieście powstała Powiatowa Kasa Oszczędnościowa. W roku 1854 ożenił się Leonią hr. Stadnicką, z którą doczekał się dziewięciorga potomstwa.

Wszelkie medykamenty, które współcześnie wypełniają powierzchnię szuflady, dawniej zajmowały całe pomieszczenie. Na dworach szlacheckich w niniejszych „apteczkach" gromadzono naturalne składniki, przyprawy, likiery, wódki, domowe wywary i przetwory. 

Dekorowanie ścian drogocennymi tkaninami dodawało skromnym wnętrzom świetności i znaczenia. Z zachowanych opisów i inwentarzy wiadomo, że władcy europejscy niezwykle cenili sobie tego rodzaju dzieła i uwielbiali się nimi otaczać, gdyż dodawały posiadającym je splendoru. Tapiserie zamawiane były do konkretnych komnat siedziby władcy, gdyż pełniły odpowiednie funkcje w danej przestrzeni wyrażone przez tematykę ich przedstawień. Szczególne miejsce w całej kolekcji Zygmunta Augusta zajmowały arrasy monogramowe i herbowe, zamówione prawdopodobnie po 1553 roku (ok. 1555). Ich tematyka oraz zbiór motywów wyrażały ściśle sprecyzowany oraz bezpośrednio odnoszący się do osoby władcy i jego państwa program.

Portret Kazimierza Janoty Bzowskiego, zmarłego w 1862 roku założyciela drogińskiej linii rodu Janota Bzowskich. Obraz należał do rodziny Janota Bzowskich z Drogini. Podarował go do Muzeum Witold Nekanda Trepka.

Przed nami rozgrywa się ostatni akt historii wieży Babel – Rozproszenie ludzkości. Na łące, u stóp wzgórza, widoczna jest grupa ludzi. Dwaj mężczyźni stoją, a obok nich, na trawie siedzi pięć kobiet. Próby porozumienia pomiędzy nimi okazały się daremne, czego świadectwem jest zapisana nieczytelnymi znakami tablica w rękach kobiety w błękitnej sukni.

Niewielki arras należy do grupy tkanin przeznaczonych do obicia oparcia krzesła. Przedstawiono na nim bukiet kwiatów w barwnym wazonie, ozdobionym maskami zwierzęcymi i złotymi girlandkami. Kwiaty w wazonie to najprawdopodobniej duże, dwubarwne irysy, przeplecione pędem powojnika o ciemnozielonych liściach. Kompozycji dopełnia błękitny barwinek. W narożnikach tkaniny umieszczono maski lwów, nałożone na charakterystyczną dla całej kolekcji bordiurę o wzorze zbudowanym z przeplatających się wstęg wypełnionych kwiatowym ornamentem.

Tapiseria wchodzi w skład zespołu dwunastu tkanin z herbami Polski i Litwy na tle ornamentyki zwanej niderlandzką groteską. Należy do podgrupy, w której herby obu części Rzeczypospolitej oddano pod pieczę rzymskiej bogini Cerery – patronki pokoju, urodzaju i pomyślności. Smukła postać kobieca, w szatach wzorowanych na ubiorach z antycznych posągów, trzymająca sierp i róg obfitości, stoi pośrodku na marmurowym podium. Sierp w dłoni i wieniec z kłosów na głowie przypominają o jej związku z latem – porą żniw, róg obfitości natomiast symbolizuje dobrobyt.

Tapiseria o tym samym formacie i tej samej funkcji co arras z monogramem Zygmunta Augusta w kartuszu. Należy do grupy trzech grotesek monogramowych z inicjałami SA wpisanymi w owalny medalion. Pośrodku kompozycji umieszczono błękitny wypukły medalion ze splecionymi inicjałami SA pod koroną zamkniętą, umieszczony na tle draperii, którą podtrzymują dwa aniołki siedzące na poprzeczkach metalowego stelaża (motywu charakterystycznego dla niderlandzkiej groteski).

Należy do serii czternastu arrasów przeznaczonych do powieszenia pod parapetami okien. Większość z nich została uszkodzona – po wywiezieniu do Rosji w 1795 roku pocięto je i przyszyto do półkolistych tapiserii nadokiennych lub naddrzwiowych. Po odzyskaniu ze Związku Radzieckiego w 1922 roku rozpruto je i scalono w celu odtworzenia ich pierwotnego wyglądu. Pośrodku poziomego fryzu widnieje metalowy wazon wsparty na lwich łapach, wypełniony owocami i liśćmi. Wysypują się z niego wielki bakłażan i cukinia. Po obu stronach wazonu, na stelażu łączącym wszystkie elementy, przysiadły dwa putta, jedno z kołczanem i łukiem.