W połowie XVIII wieku cech bednarzy był jednym z najważniejszych w Wieliczce. Jest na to dowód z epoki! W 1760 roku burmistrz i rada miejska Wieliczki potwierdzili wydane rok wcześniej dyspozycje określające kolejność zajmowanych miejsc dla poszczególnych cechów podczas nabożeństw w kościele...
Przykład hełmu zwanego przyłbicą, chroniącego całą głowę żołnierza. Reprezentuje on schyłkową fazę rozwoju tego typu oręża, którego początki sięgają XIV wieku, kiedy do hełmów zaczęto montować ruchomą osłonę twarzy.
Wśród przechowywanych w zbiorach Muzeum Okręgowego w Tarnowie pamiątek po dawnych władzach miejskich wyjątkowe miejsce zajmuje zespół trzech identycznych dzbanów cynowych. Naczynia te powstały w Gdańsku w 1639 roku, prawdopodobnie w warsztacie konwisarskim mistrza Assmusa Viriana.
Dawniej po Świątnikach Górnych chodzili putniorze. Na plecach nosili spore drewniane skrzynie, a w nich kłódki, którymi handlowali...
Stare narzędzie świątnickie, ściśle związane z warsztatem kłódkarskim, wykonane z drewna. Głównym elementem jest laska z osadzonym na niej krążkiem zamachowym również wykonanym z drewna. Poziomo umieszczona jest rączka połączona z laską rzemieniem...
Rodzaj piłki lub pilnika do wycinania wąskiej szczeliny w metalu. Najczęściej służył do wycinania wzorów na kluczach. Bukfel składa się z dwóch znitowanych z sobą blach, między którymi znajduje się wolna przestrzeń. W miejsce to włożona jest tzw. stalówka lub brzeszczot (często zakładano ich kilka...
Kuźnia polowa została przekazana Spółce Ślusarskiej w 1916 roku przez Centrum Odbudowy Kraju z siedzibą w Wiedniu. Ognisko przenośne potocznie zwane kuźnią polową było stałym elementem wyposażenia warsztatu kłódkarskiego. Kuźnia składa się z trzech podstawowych elementów:...
Półzbroja husarska wykształciła się w pełni na początku XVII wieku i przetrwała w niezmienionym zasadniczo kształcie do połowy następnego stulecia. Łączy w harmonijny sposób tradycję zachodnioeuropejską oraz wschodnią. Prezentowana półzbroja składa się z napierśnika, naplecznika ze skrzydłami, obojczyka, pary naramienników oraz szyszaka. Wszystkie części ozdobiono mosiężnymi lamówkami z puncowanymi kółeczkami.
Warsztat pracy fajkarza, a także spinkarza stanowił nieduży stolik na czterech szeroko rozstawionych nogach, z niezbyt głęboką szufladą, obrzeżony z trzech stron niewysokimi listwami, ażeby narzędzia i leżące na nim wyroby się nie zsuwały. Było do niego przytwierdzone małe żelazne kowadełko, a na blacie położone narzędzia, skrawki blachy, nity i różne drobiazgi mogące się przydać. W szufladzie przechowywano większe kawałki blachy oraz niewykończone i gotowe wyroby. Warsztat był ustawiany w chałupie zazwyczaj pod oknem w izbie czarnej, a w ciepłe, słoneczne dni wynoszony na zewnątrz.
Dudziarze wykonywali instrumenty zazwyczaj sami, tylko czasami elementy trudniejsze do sporządzenia (np. bąka, głowę) kupowali, np. na słowackim Liptowie. Dudy zamawiano również u wyspecjalizowanych wytwórców. Instrumenty te wytwarzano z łatwo dostępnych surowców. Na miechy przeznaczano...
Podstawowym celem istnienia cechów było zapewnienie wyłączności na terenie miasta do wykonywania rzemiosła osobom zrzeszonym (rzemieślników, którzy oferowali swoje usługi poza cechami, nazywano partaczami). Rola cechów nie ograniczała się jednak do funkcji administracyjnych...
Skrzynie cechowe były szczególnie cenne — nazywano je inaczej ladami albo matkami i darzono ogromnym szacunkiem. Szczególnie celebrowany był moment podniesienia wieka i otwarcia skrzyni, które odbywało się zawsze w atmosferze powagi i skupienia. Czynności administracyjne i prawne...
Łyżnik był jednym z elementów tradycyjnego wyposażenia chałupy podhalańskiej. Wisiał on w czarnej izbie, zwanej tak od barwy okopconych ścian, zwyczajowo pomiędzy drzwiami wejściowymi z sieni a półką na naczynia. W izbie tej toczyło się życie codzienne góralskiej rodziny — tutaj była sypialnia, kuchnia, warsztat i pełno wszelkiego rodzaju sprzętów gospodarskich i narzędzi. Łyżnik, a w zamożniejszych gospodarstwach nawet kilka łyżników, zawieszano również w białej izbie, która służyła za miejsce spotkań i uroczystości rodzinnych.
