Najstarszym zegarem w kolekcji MHK jest zegar stołowy wieżyczkowy. Nazwa tego typu zegarów pochodzi od ich formy, która powtarza w miniaturze kształty wieży kościelnej. Prostopadłościenna, mosiężna obudowa mechanizmu zegara grawerowana i złocona, wsparta jest na cokoliku. Ścianki obudowy ujęte są kolumienkami, a w ściance frontowej umieszczone są dwie tarcze zegarowe: godzinowa i kwadransowa. Całość zwieńczona jest galeryjką i ażurowym hełmem ze sterczynami, pod którym znajdują się dzwonki bicia godzin i kwadransów oraz figurka lwa, a całość przykrywa kopułka zwieńczona figurką lisa.

Prezentowany zegar stołowy został wykonany z jasnozielonego malachitu. Przyjmuje formę sześcianu ujętego po bokach dwoma podstawami, ustawiony na czterech nóżkach w postaci mosiężnych kul. 

Zróżnicowana forma i bogata ornamentyka plasują zegar wśród najlepszych dzieł zegarmistrzostwa augsburskiego przełomu XVI i XVII wieku. 

Prezentowany zegar charakteryzuje się nietypową obudową drewnianą, rzeźbioną i polichromowaną, w kształcie figury huzara węgierskiego. Mechanizm zegarowy z okrągłą tarczą zegarową, wykonany w Bochni, został wprawiony w korpus postaci...

Najcenniejszy zegar stołowy w zbiorach wawelskich, o rzadko spotykanej, okazałej formie i skomplikowanym mechanizmie. Obudowa kształtem zbliżona jest do monstrancji, z tarczą zegarową w miejsce glorii, podtrzymywaną przez klęczącą syrenę-nereidę.

Wynalezione w XV wieku zegary sprężynowe z czasem zaczęto udoskonalać. Stopniowo stawały się one coraz mniejsze, aż na początku XVI wieku posiadały taki rozmiar, że można było stawiać je na stole. Jednym z popularnych typów takich zegarów były czasomierze horyzontalne, których mechanizm umieszczony był w wielobocznej, płaskiej oprawie, z poziomą tarczą od góry. Kształt obudowy kojarzący się z formą ceramicznych kafli piecowych spowodował, że zegary te nazwano „kaflakami”, „kaflowymi” lub po prostu „kaflami” czy „kafelkami”.

Wśród różnorodnych wzorów druków reklamowych hikifuda, które wydawcy oferowali swoim klientom, wielką popularnością cieszyły się motywy związane z Nowym Rokiem, takie jak żuraw i sosna czy kalendarz. W Japonii tradycyjnie składa się życzenia noworoczne, a jednym z obowiązkowych prezentów tego okresu są właśnie kalendarze na nadchodzący rok.

Kupujemy, dostajemy, kolekcjonujemy… przedmioty tak zwanego codziennego użytku — wiernych towarzyszy naszej rzeczywistości. Staramy się otaczać tymi, które sprawiają nam przyjemność, tymi, przy których szybciej zabiło nam serce, tymi, do których poczuliśmy sympatię od pierwszego wejrzenia. Ważna jest przecież przestrzeń, która nas otacza. Uciekamy od „zwykłości” i „bylejakości”. Zawsze staramy się ją ozdabiać. Tak było również w przeszłości. W drugiej połowie XIX wieku w Anglii artyści zniechęceni do masowej, maszynowej produkcji zapoczątkowali Arts and Crafts Movement. Chcieli odrodzić to, co piękne i szlachetne w przedmiotach użytkowych. Inicjatywa spotkała się z oddźwiękiem w całej ówczesnej Europie, w tym także w Polsce.

Jeden z dwóch bliźniaczych zegarów szafkowo-podłogowych zdobiony imitacją zielonej laki dalekowschodniej pochodzi z wyposażenia zamku w Podhorcach pierwotnie należącego do Rzewuskich, następnie zakupionego wraz z wyposażeniem przez rodzinę Sanguszków.

Praca unaocznia proces wzrostu, dojrzewania i rozkładu. Równocześnie w sposób naturalny kojarzy się z wielkanocnym wysiewem rzeżuchy, która staje się przez to symbolem nowego życia. Procesualny charakter dzieła sztuki współgra z naturalnymi procesami ziemi. To także tęsknota za zespoleniem z naturą, która jest obecna w innych pracach artystki.