Najstarszym zegarem w kolekcji MHK jest zegar stołowy wieżyczkowy. Nazwa tego typu zegarów pochodzi od ich formy, która powtarza w miniaturze kształty wieży kościelnej. Prostopadłościenna, mosiężna obudowa mechanizmu zegara grawerowana i złocona, wsparta jest na cokoliku. Ścianki obudowy ujęte są kolumienkami, a w ściance frontowej umieszczone są dwie tarcze zegarowe: godzinowa i kwadransowa. Całość zwieńczona jest galeryjką i ażurowym hełmem ze sterczynami, pod którym znajdują się dzwonki bicia godzin i kwadransów oraz figurka lwa, a całość przykrywa kopułka zwieńczona figurką lisa.
Prezentowany obiekt to zegar szafkowy. Ustawiony na cokole zakończonym profilowaną listwą, dekorowanym intarsjowaną, ośmioramienną gwiazdą na ściance frontowej. Szafa z drzwiczkami dekorowanymi profilowaną płyciną w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, dekorowaną w polu dwiema intarsjowanymi, ośmioramiennymi gwiazdami.
Prezentowany zegar stołowy został wykonany z jasnozielonego malachitu. Przyjmuje formę sześcianu ujętego po bokach dwoma podstawami, ustawiony na czterech nóżkach w postaci mosiężnych kul.
Zróżnicowana forma i bogata ornamentyka plasują zegar wśród najlepszych dzieł zegarmistrzostwa augsburskiego przełomu XVI i XVII wieku.
Zegarek to jedna z rzeczy osobistych Karola Wojtyły, która trafiła do kolekcji wadowickiego muzeum dzięki nazaretance siostrze Magdalenie Strzeleckiej CSFN, pierwszej kustoszce opiekującej się zbiorami.
Kupujemy, dostajemy, kolekcjonujemy… przedmioty tak zwanego codziennego użytku — wiernych towarzyszy naszej rzeczywistości. Staramy się otaczać tymi, które sprawiają nam przyjemność, tymi, przy których szybciej zabiło nam serce, tymi, do których poczuliśmy sympatię od pierwszego wejrzenia. Ważna jest przecież przestrzeń, która nas otacza. Uciekamy od „zwykłości” i „bylejakości”. Zawsze staramy się ją ozdabiać. Tak było również w przeszłości. W drugiej połowie XIX wieku w Anglii artyści zniechęceni do masowej, maszynowej produkcji zapoczątkowali Arts and Crafts Movment. Chcieli odrodzić to, co piękne i szlachetne w przedmiotach użytkowych. Inicjatywa spotkała się z oddźwiękiem w całej ówczesnej Europie, w tym także w Polsce.
Prezentowany zegar charakteryzuje się nietypową obudową drewnianą, rzeźbioną i polichromowaną, w kształcie figury huzara węgierskiego. Mechanizm zegarowy z okrągłą tarczą zegarową, wykonany w Bochni, został wprawiony w korpus postaci...
Podróżne zegary, zwane powozowymi lub karetowymi, były wytwarzane od 2. połowy XVII wieku w różnych zegarmistrzowskich warsztatach europejskich. Około 1700 roku największe znaczenie w ich produkcji zyskał Friedberg, stając się głównym ośrodkiem wykonującym zegary na eksport, głównie do Paryża i Londynu.
Najcenniejszy zegar stołowy w zbiorach wawelskich, o rzadko spotykanej, okazałej formie i skomplikowanym mechanizmie. Obudowa kształtem zbliżona jest do monstrancji, z tarczą zegarową w miejsce glorii, podtrzymywaną przez klęczącą syrenę-nereidę.
Przykład zegara o obudowie figuralnej, popularnej wśród tzw. zegarów kominkowych od 2. połowy XVIII wieku. Ukazuje Apollina z lirą i wieńcem wawrzynu na głowie, siedzącego na szczycie obelisku mieszczącego tarczę oraz mechanizm z wychwytem hakowym i napędem sprężynowym.
Przez wiele lat uchodził za jeden z najstarszych polskich zegarów stołowych, zwanych od kształtu płaskiej obudowy kaflowymi, kaflakami lub kachelkami. Jednak wyrytą datę „An 1607” należy uznać za późniejszy dodatek, sprzeczny z latami życia i działalności sygnującego zegar Simona Gintera.
Wynalezione w XV wieku zegary sprężynowe z czasem zaczęto udoskonalać. Stopniowo stawały się one coraz mniejsze, aż na początku XVI wieku posiadały taki rozmiar, że można było stawiać je na stole. Jednym z popularnych typów takich zegarów były czasomierze horyzontalne, których mechanizm umieszczony był w wielobocznej, płaskiej oprawie, z poziomą tarczą od góry. Kształt obudowy kojarzący się z formą ceramicznych kafli piecowych spowodował, że zegary te nazwano „kaflakami”, „kaflowymi” lub po prostu „kaflami” czy „kafelkami”.
Wśród różnorodnych wzorów druków reklamowych hikifuda, które wydawcy oferowali swoim klientom, wielką popularnością cieszyły się motywy związane z Nowym Rokiem, takie jak żuraw i sosna czy kalendarz. W Japonii tradycyjnie składa się życzenia noworoczne, a jednym z obowiązkowych prezentów tego okresu są właśnie kalendarze na nadchodzący rok.
Praca na temat obliczania kalendarza żydowskiego. We wstępie autor pisze, że wiedza o kalendarzu żydowskim jest rozproszona w pismach riszonim i acharonim (uczonych średniowiecznych i późniejszych) i z pokolenia na pokolenie zanika z powodu małej liczby tych, którzy ją...
Praca unaocznia proces wzrostu, dojrzewania i rozkładu. Równocześnie w sposób naturalny kojarzy się z wielkanocnym wysiewem rzeżuchy, która staje się przez to symbolem nowego życia. Procesualny charakter dzieła sztuki współgra z naturalnymi procesami ziemi. To także tęsknota za zespoleniem z naturą, która jest obecna w innych pracach artystki.
Zegary tego typu były popularne na Orawie przed I wojną światową. Na przełomie XIX i XX wieku były chętnie nabywane przez ludność wiejską całej Orawy. Przywozili je chłopi wyjeżdżający na roboty na tzw. dolne ziemie na Węgry i do Czech, a także kupowano je na odpustach. Zawieszano je najczęściej w białej lub czarnej izbie na ścianie przeciwległej do drzwi albo na futrynach drzwi. Ten egzemplarz używany był do lat 70. XX wieku w jednym z domów w Zubrzycy Górnej.
Jeden z dwóch bliźniaczych zegarów szafkowo-podłogowych zdobiony imitacją zielonej laki dalekowschodniej pochodzi z wyposażenia zamku w Podhorcach pierwotnie należącego do Rzewuskich, następnie zakupionego wraz z wyposażeniem przez rodzinę Sanguszków.
W Polsce historia eksploatacji soli związana jest z morskimi utworami miocenu wypełniającymi zapadlisko przedkarpackie. Seria solna, o miąższości od 250 m w okolicy Wieliczki do 1500 m koło Wojnicza, zbudowana jest z osadów pięciu cyklotemów, tzn. pięciu cykli sedymentacji rozpoczynających się zwykle od skał okruchowych i ilastych (piaskowce, mułowce, iłowce), następnie osadzających się skał ilasto-wapnistych i iłowców anhydrytowych, a na koniec anhydrytów i soli kamiennych.
