Prezentowany zegar stołowy został wykonany z jasnozielonego malachitu. Przyjmuje formę sześcianu ujętego po bokach dwoma podstawami, ustawiony na czterech nóżkach w postaci mosiężnych kul. 

Najstarszym zegarem w kolekcji MHK jest zegar stołowy wieżyczkowy. Nazwa tego typu zegarów pochodzi od ich formy, która powtarza w miniaturze kształty wieży kościelnej. Prostopadłościenna, mosiężna obudowa mechanizmu zegara grawerowana i złocona, wsparta jest na cokoliku. Ścianki obudowy ujęte są kolumienkami, a w ściance frontowej umieszczone są dwie tarcze zegarowe: godzinowa i kwadransowa. Całość zwieńczona jest galeryjką i ażurowym hełmem ze sterczynami, pod którym znajdują się dzwonki bicia godzin i kwadransów oraz figurka lwa, a całość przykrywa kopułka zwieńczona figurką lisa.

Żydowski kalendarz jest słoneczno-księżycowy. Lata liczone są według obrotów Ziemi wokół Słońca, natomiast przy wyznaczaniu miesięcy uwzględniany jest ruch Księżyca.

10 września 2018 roku (według żydowskiego kalendarza 1 dnia miesiąca Tiszrej) rozpoczął się 5779 rok żydowski. Jest to umowna rachuba dokonana na podstawie historii biblijnych. Jej punktem początkowym jest stworzenie świata, a dokładniej – dzień, w którym stworzeni zostali Adam i Ewa. Biblia nie podaje żadnych dat, jednak często pojawiają się informacje o tym, jak długo żyła jakaś postać lub ile miała lat, zostając rodzicem. To dało podstawy do szacunkowych obliczeń lat.

Ciekawostką jest to, że miesiąc Tiszrej, w którym obchodzone jest święto Rosz ha Szana (dosł. „głowa roku”), nie jest wcale pierwszym miesiącem żydowskiego kalendarza. Miesiące nie są w Torze nazwane (ich nazwy pojawiają się później), są jednak numerowane i jako pierwszy określony jest wiosenny miesiąc Nisan, natomiast Tiszrej to miesiąc siódmy.

Miesiące w kalendarzu żydowskim są odmierzane według cyklów księżyca i trwają po 29 lub 30 dni. Nów księżyca (Rosz Chodesz – dosł. „głowa miesiąca”) ma charakter pół-święta i towarzyszą mu dodatkowe modlitwy. Pełnia zawsze wypada w połowie miesiąca.

Zegarek to jedna z rzeczy osobistych Karola Wojtyły, która trafiła do kolekcji wadowickiego muzeum dzięki nazaretance siostrze Magdalenie Strzeleckiej CSFN, pierwszej kustoszce opiekującej się zbiorami. 

Najcenniejszy zegar stołowy w zbiorach wawelskich, o rzadko spotykanej, okazałej formie i skomplikowanym mechanizmie. Obudowa kształtem zbliżona jest do monstrancji, z tarczą zegarową w miejsce glorii, podtrzymywaną przez klęczącą syrenę-nereidę.

Wynalezione w XV wieku zegary sprężynowe z czasem zaczęto udoskonalać. Stopniowo stawały się one coraz mniejsze, aż na początku XVI wieku posiadały taki rozmiar, że można było stawiać je na stole. Jednym z popularnych typów takich zegarów były czasomierze horyzontalne, których mechanizm umieszczony był w wielobocznej, płaskiej oprawie, z poziomą tarczą od góry. Kształt obudowy kojarzący się z formą ceramicznych kafli piecowych spowodował, że zegary te nazwano „kaflakami”, „kaflowymi” lub po prostu „kaflami” czy „kafelkami”.

Wśród różnorodnych wzorów druków reklamowych hikifuda, które wydawcy oferowali swoim klientom, wielką popularnością cieszyły się motywy związane z Nowym Rokiem, takie jak żuraw i sosna czy kalendarz. W Japonii tradycyjnie składa się życzenia noworoczne, a jednym z obowiązkowych prezentów tego okresu są właśnie kalendarze na nadchodzący rok.

Kupujemy, dostajemy, kolekcjonujemy… przedmioty tak zwanego codziennego użytku — wiernych towarzyszy naszej rzeczywistości. Staramy się otaczać tymi, które sprawiają nam przyjemność, tymi, przy których szybciej zabiło nam serce, tymi, do których poczuliśmy sympatię od pierwszego wejrzenia. Ważna jest przecież przestrzeń, która nas otacza. Uciekamy od „zwykłości” i „bylejakości”. Zawsze staramy się ją ozdabiać. Tak było również w przeszłości. W drugiej połowie XIX wieku w Anglii artyści zniechęceni do masowej, maszynowej produkcji zapoczątkowali Arts and Crafts Movement. Chcieli odrodzić to, co piękne i szlachetne w przedmiotach użytkowych. Inicjatywa spotkała się z oddźwiękiem w całej ówczesnej Europie, w tym także w Polsce.

Zegary tego typu były popularne na Orawie przed I wojną światową. Na przełomie XIX i XX wieku były chętnie nabywane przez ludność wiejską całej Orawy. Przywozili je chłopi wyjeżdżający na roboty na tzw. dolne ziemie na Węgry i do Czech, a także kupowano je na odpustach. Zawieszano je najczęściej w białej lub czarnej izbie na ścianie przeciwległej do drzwi albo na futrynach drzwi. Ten egzemplarz używany był do lat 70. XX wieku w jednym z domów w Zubrzycy Górnej.

W Polsce historia eksploatacji soli związana jest z morskimi utworami miocenu wypełniającymi zapadlisko przedkarpackie. Seria solna, o miąższości od 250 m w okolicy Wieliczki do 1500 m koło Wojnicza, zbudowana jest z osadów pięciu cyklotemów, tzn. pięciu cykli sedymentacji rozpoczynających się zwykle od skał okruchowych i ilastych (piaskowce, mułowce, iłowce), następnie osadzających się skał ilasto-wapnistych i iłowców anhydrytowych, a na koniec anhydrytów i soli kamiennych.