Prezentowany młynek ma napęd ręczny — korbkę (wygięty pałąk zakończony drewnianą rączką). Zbiornik do mielenia jest półokrągły, od dołu połączony z kwadratową obudową, w której znajduje się drewniana skrzynka. Młynek jest przykręcany do podłoża za pomocą dwóch śrub. Tył był pomalowany na kolor zielony

Ikebana jest sztuką układania kwiatów opierającą się na tworzeniu harmonii linearnych, asymetrycznych kompozycji z zachowaniem jedności pomiędzy kształtem, rytmem i kolorem użytych materiałów. Komponowanie obejmuje zarówno gałęzie, liście, trawę, kwiaty, jak i same naczynia, a każdy z tych elementów ma przypisane  znaczenie symboliczne.

We wszystkim, co otaczało Ajna, we wszystkim, co żyje, a także wszystkich przedmiotach wykonanych przez nich, mieszkali bogowie-duchy, których Ajnowie nazywali kamuj. Duchy te odpowiedzialne były za każde zdarzenie i zjawisko, stąd też należało okazywać im cześć, a przystępując do jakiejkolwiek pracy, odprawić modły połączone ze składaniem im ofiar. Duchy dobre należało zapraszać na ceremonie lub do domu, a po oddaniu czci odesłać do ich siedzib. Każda rzecz według Ajnów jest nie tylko siedzibą duchów kamuj, ale także posiada duszę ramat, a kto lub co nie ma ramat — nie ma nic.

XVIII wiek nazywany stuleciem kobiet był wiekiem wyrafinowanej gry towarzyskiej. Jaki przedmiot nadawał się lepiej do flirtu niż kokieteryjny, zabawny wachlarz? Powstał więc sekretny „język wachlarzy”, który musiała opanować każda młoda kobieta wchodząca na salony.

Obecnie większość kobiet nosi kimono podczas uprawiania japońskich sztuk tradycyjnych, jak ikebana czy ceremonia parzenia herbaty, lub ważnych spotkań rodzinnych. Jednym z takich wydarzeń jest japoński ślub w obrządku shintoistycznym. W zestawie kilku kimon zakładanych tego dnia panna młoda ma czerwone wierzchnie kimono tzw. uchikake. Swoją formą i kształtem nawiązuje ono do dawnych strojów dworskich z epoki Heian i jako jedyne spośród kimon nie jest przewiązywane pasem obi.

Chaji trwają kilka godzin, podczas których goście mają okazję skosztować gęstej herbaty koicha i słabej usucha, posilić się lekkim daniem oraz posmakować słodyczy. Wszystkie elementy wybierane są specjalnie na spotkanie. Utensylia dopasowuje się pod względem formy i motywu do okazji i pory roku. Również dania odzwierciedlają sezonowość przyrody. Japończycy, mówiąc o niepowtarzalności każdego chaji, używają zwrotu ichigo ichie – jedyne takie spotkanie w życiu, a kultywowanie takiego sposobu życia Drogą Herbaty (dosłownie: chadō). 

Wachlarz, którego pierwotną funkcją użytkową było wachlowanie, w czasach nowożytnych został nobilitowany do synonimu dostojeństwa. W tym czasie stał się bardzo modnym elementem kobiecego stroju. Natomiast gestykulacja przy pomocy wachlarza stała się umownym szyfrem, służącym do porozumiewania się i flirtu na dworze,  salonowej gry płci.

Pojemnik ten służył przechowywaniu wonnych korzeni (na przykład goździki, cynamon, wanilię, mirt), których zapach jest rytualnie wdychany w trakcie ceremonii zwanej Hawdalą (z hebr. „rozróżnienie”) odbywającej się w żydowskich domach na zakończenie szabatu.