Hanaire [花入], czyli wazon na kwiaty używany podczas spotkania herbacianego, może mieć niemal każdą formę: stojącą, wiszącą, o szerokim wylewie lub naśladującą wąską łodygę bambusa. Twórcy hanaire nie są ograniczeni również pod względem materiału. W pokojach herbacianych spotyka się wazony wiklinowe, z wydrążonej tykwy, ale także z wszelkiego rodzaju ceramiki. Lżejsze służą podczas letnich spotkań; zimą wybiera się bardziej masywne.

Ikebana jest sztuką układania kwiatów opierającą się na tworzeniu harmonii linearnych, asymetrycznych kompozycji z zachowaniem jedności pomiędzy kształtem, rytmem i kolorem użytych materiałów. Komponowanie obejmuje zarówno gałęzie, liście, trawę, kwiaty, jak i same naczynia, a każdy z tych elementów ma przypisane  znaczenie symboliczne.

We wszystkim, co otaczało Ajna, we wszystkim, co żyje, a także wszystkich przedmiotach wykonanych przez nich, mieszkali bogowie-duchy, których Ajnowie nazywali kamuj. Duchy te odpowiedzialne były za każde zdarzenie i zjawisko, stąd też należało okazywać im cześć, a przystępując do jakiejkolwiek pracy, odprawić modły połączone ze składaniem im ofiar. Duchy dobre należało zapraszać na ceremonie lub do domu, a po oddaniu czci odesłać do ich siedzib. Każda rzecz według Ajnów jest nie tylko siedzibą duchów kamuj, ale także posiada duszę ramat, a kto lub co nie ma ramat — nie ma nic.

Wachlarz, którego pierwotną funkcją użytkową było wachlowanie, w czasach nowożytnych został nobilitowany do synonimu dostojeństwa. W tym czasie stał się bardzo modnym elementem kobiecego stroju. Natomiast gestykulacja przy pomocy wachlarza stała się umownym szyfrem, służącym do porozumiewania się i flirtu na dworze,  salonowej gry płci.

Kimono jest strojem japońskim, będącym ważną częścią historii, kultury i tradycji tego kraju. Przez wieki jego kształt, za sprawą wpływów chińskich i koreańskich, ulegał pewnym zmianom. Swój obecny krój litery T i szerokich, sięgających niekiedy do ziemi rękawów, uzyskał w późnym okresie Edo (1603–1868).

Zygmunt August zamówił część tkanin prawdopodobnie około 1548 roku. Według Wychwalnika weselnego Stanisława Orzechowskiego (Panagyricus Nuptiarum Sigimundi Augusti Poloniae Regis, wyd. 1553) trzy serie tapiserii (Dzieje pierwszych rodziców, Dzieje Mojżesza i Dzieje Noego) już 30 lipca 1553 roku zdobiły wnętrza zamku wawelskiego z okazji uroczystości weselnych Zygmunta Augusta i Katarzyny Habsburżanki. Przyjmuje się, że po tym roku król zamówił kolejne grupy tkanin, a około 1560 roku cała kolekcja znajdowała się już w jego posiadaniu.
 

Pojemnik na wonne korzenie (np. goździki, cynamon, wanilia, mirt), których zapach wdychany jest rytualnie w trakcie ceremonii zwanej Hawdalą (z hebr. „rozróżnienie”) odbywającej się w żydowskich domach na zakończenie szabatu.

Balsaminki (inaczej szmekier; hebr. bassamim, psumin-byksy), służące jako pojemniki na wonności, używane były podczas pożegnania szabatu, najczęściej miały formę ozdobnych wieżyczek, niekiedy również owoców i roślin. Nowosądecka balsaminka natomiast ma kształt ryby, której głowę, połączoną z tułowiem za pomocą zawiasu, można otwierać i odchylać.