|
Czy wiesz, że Historia krótkiej działalności artystycznej fabryki fajansów Niedźwiecki i S-ka na Dębnikach W latach 1900–1910 na Dębnikach, wówczas jeszcze poza granicami administracyjnymi Krakowa, funkcjonowała fabryka fajansów J. Niedźwiecki i S-ka. Stosunkowo krótką działalność tej niewielkiej manufaktury można uznać za zjawisko, nie tyle z przemysłowego, co artystycznego punktu widzenia. Jednolitą produkcję charakteryzowała przede wszystkim inwencja w zakresie form i dekoracji oraz wysoki poziom wykonania tych modernistycznych wyrobów, szczególnie widoczny na tle lokalnej wytwórczości, ale również w konfrontacji z zagranicą. |
Czy wiesz, że Serwisy stołowe dawniej Naczynia, prócz swojej głównej funkcji użytkowej, zaczęły z czasem pełnić również rolę dekoracyjną, świadczącą o statusie ich właściciela. Początkowo miały uniwersalny charakter, jednak wraz z rozbudową ceremoniału związanego z jedzeniem i jego oprawy przeszły swoistą metamorfozę. Przede wszystkim ilość naczyń znacząco się powiększyła, gdyż utensylia o określonej formie przeznaczone były już do konkretnych dań. Odpowiedni dobór naczyń przeznaczonych do danych posiłków i napojów tworzył serwis (śniadaniowy, obiadowy, do herbaty, do kawy, do czekolady etc.), czyli komplet charakteryzujący się jednolitą dekoracją. Poszczególne serwisy mogły należeć do jednej całości wraz z serwisem obiadowym, najczęściej jednak stanowiły odrębne komplety. Szczególny rozwój bogato dekorowanych i rozbudowanych serwisów charakterystyczny był dla XVIII wieku, kiedy do użycia wchodziły wyroby z fajansu i porcelany, zastępując powoli gliniane i metalowe naczynia. |
Wazon „hanaire” na kwiaty dekorujące ceremonię parzenia herbaty Hanaire [花入], czyli wazon na kwiaty używany podczas spotkania herbacianego, może mieć niemal każdą formę: stojącą, wiszącą, o szerokim wylewie lub naśladującą wąską łodygę bambusa. Twórcy hanaire nie są ograniczeni również pod względem materiału. W pokojach herbacianych spotyka się wazony wiklinowe, z wydrążonej tykwy, ale także z wszelkiego rodzaju ceramiki. Lżejsze służą podczas letnich spotkań; zimą wybiera się bardziej masywne. |
Ai Weiwei, „Oil spills” Praca Oil spills została została wykonana w technice ceramicznej, która nieodłącznie kojarzy się z kulturą chińską. Porcelanowe obiekty zostały wypalone w tradycyjnych piecach w Jingdezhen. Sześć elementów z Kolekcji MOCAK-u, które symulują plamy ropy, pochodzi z instalacji składającej się z 25 części. Praca jest komentarzem do współczesnych uwarunkowań ekonomicznych. Jest to symboliczne „zaplamienie” świata przez ropę, która jako surowiec wpływa na politykę międzynarodową. |
Czy wiesz, że Spółdzielnia „Ład” Dwudziestolecie międzywojenne to czas rozkwitu wielu dziedzin sztuki i gospodarki – także polskiego wzornictwa przemysłowego. Trendy we współczesnym wzornictwie wyznaczała Spółdzielnia „Ład” założona w 1926 roku przez wykładowców Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie jako kontynuacja idei Warsztatów... |
Dzbanek gliniany ciemnobrązowy Garncarstwo, towarzyszące ludzkości od zarania dziejów, dzisiaj kojarzone jest już przede wszystkim z pamiątkami na ludową nutę, zaś funkcję glinianych naczyń z powodzeniem przejęły wytwory przemysłu, nieograniczone możliwościami kruchego materiału. Na początku XX wieku w okolicznych warsztatach garncarskich powstawały pamiątki, takie jak na przykład gliniane dzbanki, będące przykładem doskonałego kunsztu garncarskiego, świadectwem odwiedzin świętego miejsca oraz praktycznymi naczyniami, przykładowo na wodę święconą. |
Wazon porcelanowy z drewnianą podstawą Co ma wspólnego kobaltowy wazon z cesarzem Japonii? Jest podarunkiem japońskiego dworu cesarskiego, przekazanym Muzeum Manggha podczas wizyty cesarza Japonii, Akihito, i jego małżonki, Michiko, 11 lipca 2002 roku. Porcelanowy wazon z drewnianą podstawą zdobiony jest cesarską chryzantemą — herbem przypisanym do tytułu cesarskiego w Japonii. |
Naczynie „hakuji” Manji Inoue Technika produkcji naczyń z białej porcelany jest uważana za wyjątkowo trudną, ponieważ podczas wypalania w piecu łatwo mogą przeniknąć do środka drobne pyłki, które zabarwią porcelanowe formy, niwecząc w ten sposób cały proces. Jednym z najwybitniejszych współczesnych twórców hakuji jest Manji Inoue (ur. 1929), japoński artysta, który w 1995 roku został uhonorowany zaszczytnym tytułem „Żyjącego Skarbu Narodowego” (Ningen Kokuhō). |
Figurka kobiety karmiącej drób Około połowy XVIII wieku modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Na całej długości stołu, obok srebrnych i porcelanowych naczyń, na lustrzanej tafli lub barwionym piasku komponowano wielopostaciowe dekoracje w formie ogrodowych szpalerów, ulicy czy pałacowej galerii. |
Figurka kobiety sprzedającej winogrona Około połowy XVIII wieku modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Na całej długości stołu, obok srebrnych i porcelanowych naczyń na lustrzanej tafli lub barwionym piasku komponowano wielopostaciowe dekoracje w formie ogrodowych szpalerów, ulicy czy pałacowej galerii. |
Figurka kobiety w stroju łowieckim Około połowy XVIII wieku modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Na całej długości stołu, obok srebrnych i porcelanowych naczyń na lustrzanej tafli lub barwionym piasku komponowano wielopostaciowe dekoracje w formie ogrodowych szpalerów, ulicy czy pałacowej galerii. |
Ostrakon grecki – polecenie wydania wina Eksponat należy do większego zespołu ostraków, z których 30 znajduje się w Austriackiej Bibliotece Narodowej w Wiedniu, a cztery, wraz z prezentowanym, w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Wszystkie te dokumenty pochodzą z VI lub VII wieku. Datowane zostały indykcjami, co było częstą praktyką w okresie późnego antyku. W Egipcie termin „indykcja” pojawił się na początku IV wieku. Pierwotnie oznaczał podatek wyznaczony z góry na 5 lat, a od czasów Konstantyna (313 r.) – na 15 lat. Z czasem zaczęto podawać kolejne lata indykcji jako określenie daty danego dokumentu. |
Imbryk z nakrywką Wczesna forma imbryczka, której projekt łączony jest z nadwornym złotnikiem drezdeńskim Johannem Jakobem Irmingerem, została uzupełniona dekoracją malarską poza manufakturą, ponad dwadzieścia lat po wykonaniu samego naczynia. Linearny, jakby graficzny sposób malowania przypisuje się działającemu w Bayreuth hausmalerowi Christianowi Danielowi Buschowi. |
Naczynie „terra sigillata” Naczynie terra sigillata w formie misy na stopce pochodzi z odkrytego przypadkowo w 1967 roku grobu ciałopalnego w Lisowie (pow. Opatów). Jest to naczynie importowane z prowincji Cesarstwa Rzymskiego. Forma naczynia jest charakterystyczna dla warsztatu garncarskiego w Rheinzabern... |
Ostrakon grecki Ostrakon pochodzi ze zbiorów Muzeum Polowego nr 2, założonego dzięki Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, która podczas II wojny światowej walczyła na Bliskim Wschodzie, docierając do Egiptu, gdzie z wielką sprawnością pozyskiwała zabytki muzealne. |
Ostrakon grecki – pokwitowanie zapłacenia podatku w zbożu Ostraka, czyli fragmenty rozbitych naczyń glinianych, były używane do pisania rozmaitych tekstów, najczęściej kwitów podatkowych. Zastępowały znacznie droższy materiał, jakim był papirus. Większość ostraków została znaleziona w Górnym Egipcie oraz w oazach, gdzie w odróżnieniu od Fajum i miejscowości leżących w Egipcie Środkowym, nie uprawiano papirusu na szeroką skalę. |
Ostrakon grecki – pokwitowanie zapłacenia pieniężnego ekwiwalentu podatku w naturze Ostrakon ten jest potwierdzeniem wpłaty równowartości pieniężnej podatku w naturze. Zamiast odpowiedniej liczby daktyli, Daleas, syn Abraimosa (Abraimos jest dobrze poświadczonym wariantem imienia Abraham), wpłacił 6 drachm i 4 obole. Rozbieżność w datowaniu tego dokumentu wynika z faktu, że rok 11. może odnosić się zarówno do panowania cesarza Wespazjana, jak i Domicjana. |
Fragment neolitycznej rzeźby postaci Fragment glinianej nogi zachowanej w postaci bosej, prawej stopy. Widoczne palce zaznaczone krótkimi nacięciami. Po wewnętrznej stronie nad piętą, poniżej linii rytych widocznych jest 6 krótkich, ukośnych kreseczek. Stopa posiada lekkie wygięcie do wewnątrz oraz jest węższa w miejscu pięty, a rozszerza... |
Misa prekolumbijska Trójbarwna misa na pierścieniowatej stopce, zdobiona tak zwanym malunkiem negatywowym, z wykorzystaniem wosku jako materiału rezerważowego, należy do prekolumbijskiej wysokogórskiej kultury Carchi-Nariño z pogranicza dzisiejszego Ekwadoru i Kolumbii, datowanej na okres od około 700 lub 800 roku n.e. do 1500 roku n.e. |
Amforka guzowa Amforka pochodzi z badań wykopaliskowych prowadzonych w Witowie w okresie powojennym, na tzw. stanowisku nr 1. W latach 1961—1963 kierował nimi dr Józef Marciniak, a w latach 70. dr Jacek Rydzewski. W trakcie przeprowadzonych prac odkryto obiekty świadczące o obecności człowieka w Witowie już w epoce neolitu. |