|
 Rękopis „Statut cechu szewskiego” Statut cechu szewskiego przesznurowany u dołu paskiem pergaminowym. Jest to dokument prawny regulujący strukturę i zadania tegoż cechu na terenie miasta Gorlic. Został spisany w języku łacińskim. Istnienie statutu szewskiego w drugiej połowie XV wieku (1450 rok) świadczyło o wysokiej pozycji... |
 Obesłanie cechowe Cechu Stolarzy w Koszycach Obesłanie cechowe drewniane, przedstawiające na jednej stronie wyobrażenie orła, na drugiej oko opatrzności i narzędzia stolarskie: kątomierz, cyrkiel, hebel oraz napis „. Rok . 1546 .”. |
 Obesłanie cechowe Obesłanie było charakterystycznym elementem obowiązującym w organizacji życia poszczególnych cechów. Stanowiło znak uwierzytelnienia przekazywanej wiadomości. Jeśli posłaniec posiadał z sobą obesłanie, wzywając na przykład na zebranie członków cechu, było ono potwierdzeniem, iż wiadomość pochodzi od mistrza cechu. Bez tego znaku informacja była uważana za niewiarygodną. |
 Pieczęć cechu sukienniczego 30 marca 1615 roku Mikołaj Spytek Ligęza, dziedziczny pan w Bobrku i Chrzanowie, zatwierdził artykuły cechu sukienników chrzanowskich, ustalające m.in. prawa i obowiązki członków cechu. Przywilej ten jest przechowywany w zbiorach muzeum... |
 Obesłanie cechu wielkiego (zespolonego) w Tarnowie Jednymi z charakterystycznych przedmiotów, jakie funkcjonowały w życiu cechowym, były obesłania — znaki służące do uwierzytelnienia przekazywanej wiadomości. Obesłaniem posługiwał się posłaniec, kiedy miał przekazać komunikat od starszyzny cechowej pozostałym członkom korporacji. Informowano o wszelkich ważnych dla cechu sprawach: zebraniach, pogrzebach, uroczystościach i tym podobnych, a obesłanie pełniło funkcję podobną do współczesnej legitymacji. |
 Skrzynia cechu kuśnierzy w Kętach Kęty były znanym ośrodkiem rzemieślniczym. Wśród wielu przedstawicieli uprawianych tu rzemiosł prężnie działali również kuśnierze. Założyli własny cech, do którego później dołączyli kapelusznicy i krawcy. Sam patron muzeum – Aleksander Kłosiński – również pochodził z rodziny kuśnierskiej i dobrze znał zwyczaje cechowe. Skrzynia kuśnierzy została wykonana prawdopodobnie w pierwszej połowie XIX wieku. |
Czy wiesz, że O wielickich bednarzach W połowie XVIII wieku cech bednarzy był jednym z najważniejszych w Wieliczce. Jest na to dowód z epoki! W 1760 roku burmistrz i rada miejska Wieliczki potwierdzili wydane rok wcześniej dyspozycje określające kolejność zajmowanych miejsc dla poszczególnych cechów podczas nabożeństw w kościele... |
 Buzdygan cechu murarzy, kamieniarzy i cieśli Buzdygany cechowe były oznaką władzy starszych cechu. Nie bez powodu były naśladownictwem buzdyganów wojskowych noszonych przez ówczesnych oficerów.
Buzdygan składał się z trzonu i głowicy złożonej z promieniście ułożonych wypustek, zwanych piórami. Prezentowany zabytek należał do krakowskiego... |
 Skrzynia cechu bednarzy wielickich Skrzynia wykonana jest z drewna dębowego, z intarsją z drewna jesionowego. Intarsja przedstawia dwa aniołki, pomiędzy nimi drewnianą wannę piekarską (na wieku) oraz dwa pobijaki, cyrkiel i topór (na ścianie przedniej). Po bokach skrzyni znajdują się metalowe uchwyty, w środku schowek na przywileje cechowe... |
 Wilkom niemiecki Wilkom był ozdobnym naczyniem służącym do picia piwa w gospodach cechowych w trakcie ważnych uroczystości. Jego nazwa pochodzi od niemieckiego powitania willkommen (z niem. „dobrze witany”). Każdy nowo przybyły gość musiał opróżnić do końca wypełniony trunkiem puchar na cześć związku czeladniczego. Wyrób tych pucharów rozwinął się w Niemczech w 2. poł. XVI wieku, później zaś rozpowszechnił się w całej Europie. |
 Księga zapisów uczniów, wyzwolin i wpisu członków Cechu Wielkiego w Koszycach Koszyce jako miasto funkcjonujące na prawie magdeburskim miało dogodne warunki do rozwoju rzemiosła. Dodatkowo na rozwój rzemiosła wpływały: przebiegające przez Koszyce trakty handlowe (królewski i kijowski), port rzeczny w Morsku, cotygodniowe targi... |
 Pieczęć miasta Koszyce Pieczęć miasta Koszyce wyciśnięta w zielonym wosku, przywieszona na pasku pergaminowym do dokumentu wydanego prawdopodobnie dla bednarzy w Koszycach. W polu pieczętnym widoczna postać św. Stanisława. |
 Statut Cechu Wielkiego w Koszycach wydany przez Radę Miejską Pergamin z pieczęcią miasta Koszyc wyciśniętą w zielonym wosku, przywieszoną na zielonych i różowych niciach. |
 Zegar stołowy typu „kaflak” Wynalezione w XV wieku zegary sprężynowe z czasem zaczęto udoskonalać. Stopniowo stawały się one coraz mniejsze, aż na początku XVI wieku posiadały taki rozmiar, że można było stawiać je na stole. Jednym z popularnych typów takich zegarów były czasomierze horyzontalne, których mechanizm umieszczony był w wielobocznej, płaskiej oprawie, z poziomą tarczą od góry. Kształt obudowy kojarzący się z formą ceramicznych kafli piecowych spowodował, że zegary te nazwano „kaflakami”, „kaflowymi” lub po prostu „kaflami” czy „kafelkami”. |
 Krzyż cechu krawców w Kętach Znak cechowy w kształcie krzyża pochodzący z cechu krawców w Kętach. Został wykonany w 1912 roku. Znaki takie nazywano między innymi obesłaniami, biegunami, cechami. Pełniły funkcję komunikatów zwołujących rzemieślników należących do cechu na obrady. Obesłaniem zawiadamiano również braci cechowych o pogrzebach oraz świętach kościelnych i świeckich, w których byli zobowiązani uczestniczyć. |
 Krzyż cechu rzeźników w Kętach Obesłanie należące do rzeźników w Kętach służyło do wzywania braci rzemieślników na spotkania i różne uroczystości. Informacja przekazana z takim znakiem w ręku była bardzo ważna i należało ją uznać z całą odpowiedzialnością. Posłaniec idący z cechą, najczęściej był nim najmłodszy majster, pojawiał się w warsztacie lub domu rzemieślnika i informował o zarządzeniu starszyzny cechowej. Jeśli nikogo nie zastał, pozostawiał znak napisany kredą na drzwiach lub stole. |
 Skrzynia cechu krawców i cechów pokrewnych w Kętach Lada cechu krawców jest najstarszą skrzynią cechową w kolekcji Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego w Kętach. Kęccy krawcy założyli jeden najstarszych cechów w mieście, do nich należy też najstarszy zachowany statut, wydany przez króla Zygmunta Augusta w 1558 roku, w którym jest również mowa o skrzyni cechowej. Niestety skrzynia z tego okresu się nie zachowała, natomiast w zbiorach muzeum eksponowana jest nieco młodsza, bo wykonana w 1792 roku. |
 Skrzynia cechu młynarzy i piekarzy w Kętach Skrzynia cechowa nazywana była też skarbcem, ladą lub matką. Ta, należąca do cechu młynarzy i piekarzy w Kętach, wykonana jest z drewna jaworowego i pochodzi z początku XIX wieku. W przeciwieństwie do pozostałych kęckich skrzyń cechowych jest prosta w formie, nie posiada żadnej skrytki, ani dekoracji malarskiej. Tym, co ją wyróżnia, są okucia, które sprawiają, że wygląda bardzo efektownie. |
 Skrzynia cechu szewców w Kętach Skrzynia cechowa, często nazywana też matką, była dla braci cechowych najważniejszym przedmiotem. Wiązało się to z funkcjami, jakie pełniła. Przede wszystkim stanowiła skarbiec, w którym składano statuty, księgi i inne ważne dokumenty, nierzadko chowano w jej sprytnie ukrytej skrytce pieniądze i klejnoty cechowe. Szewcy w Kętach byli wyjątkowo prężnym środowiskiem. Zabiegali o to, by podbić swoimi znakomitymi wyrobami okoliczne rynki, co im się też udawało. |
 Lada cechu czerwonych garbarzy, białoskórników i rękawiczników Drewniana prostopadłościenna lada z płaskim wiekiem należała do cechu skupiającego rzemieślników zajmujących się obróbką skóry zwierzęcej i produkcją wyrobów skórzanych. Czerwoni garbarze swą nazwę zyskali dzięki używaniu do garbowania kory dębowej... |
