|
 Szabla z pochwą Broń o charakterze wybitnie dekoracyjnym i reprezentacyjnym jest trudna do jednoznacznej kwalifikacji. Głownię, uważaną za dzieło lwowskich Ormian, można wiązać z okresem panowania Jana III Sobieskiego. Antykizująca oprawa musiała powstać dużo później, o czym świadczy ornament rokokowy. |
 Haft barokowy – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Prezentowany haft barokowy wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie – w szkole malarstwa historycznego Jana Matejki. |
 Kołyska Barokowa drewniana kołyska była darem króla Augusta II dla Joachima Daniela von Jaucha (1688—1754), pełnomocnika królewskiego do spraw budowlanych, z okazji chrztu syna. Król był ojcem chrzestnym pierworodnego von Jauchów, Henryka, który zmarł we wczesnym dzieciństwie. |
 Zegar monstrancjowy astronomiczny Najcenniejszy zegar stołowy w zbiorach wawelskich, o rzadko spotykanej, okazałej formie i skomplikowanym mechanizmie. Obudowa kształtem zbliżona jest do monstrancji, z tarczą zegarową w miejsce glorii, podtrzymywaną przez klęczącą syrenę-nereidę. |
 Zegar stołowy tzw. kaflak Przez wiele lat uchodził za jeden z najstarszych polskich zegarów stołowych, zwanych od kształtu płaskiej obudowy kaflowymi, kaflakami lub kachelkami. Jednak wyrytą datę „An 1607” należy uznać za późniejszy dodatek, sprzeczny z latami życia i działalności sygnującego zegar Simona Gintera. |
 Obraz „Memento Mori” Niniejszy obraz został podzielony na trzy pola: dwa w kształcie stojącego prostokąta w górnej strefie i jedno w formie leżącego u dołu obrazu. W górnej części obrazu, po lewej, ukazana jest scena wypędzenia z Raju Adama i Ewy, opatrzona podpisem: Creatio et pecatum Oryginale, Adami et Eva (z łac. „Stworzenie i grzech pierworodny — Adam i Ewa”). Po prawej zaś Ukrzyżowanie, podpisane: Redemptionm (z łac. „Odkupienie”). W dolnym polu znajduje się natomiast scena moralizatorska spajająca całościowy przekaz. |
 Zegar stołowy typu „kaflak” Wynalezione w XV wieku zegary sprężynowe z czasem zaczęto udoskonalać. Stopniowo stawały się one coraz mniejsze, aż na początku XVI wieku posiadały taki rozmiar, że można było stawiać je na stole. Jednym z popularnych typów takich zegarów były czasomierze horyzontalne, których mechanizm umieszczony był w wielobocznej, płaskiej oprawie, z poziomą tarczą od góry. Kształt obudowy kojarzący się z formą ceramicznych kafli piecowych spowodował, że zegary te nazwano „kaflakami”, „kaflowymi” lub po prostu „kaflami” czy „kafelkami”. |
 Obraz „Portret konny królewicza Władysława Zygmunta Wazy” Obraz przedstawia królewicza Władysława Zygmunta Wazę, późniejszego króla Polski Władysława IV. Został namalowany przez nieznanego malarza z kręgu Rubensa i powtarza schemat ustalony przez Rubensa w analogicznie komponowanych innych portretach konnych jego pędzla. |
 Obraz „Portret Jana Sobieskiego” Portret przedstawia Jana Sobieskiego (1629–1696), herbu Janina, syna Jakuba kasztelana krakowskiego i Teofilii z Daniłowiczów. Jest to jeden z nielicznych wizerunków Sobieskiego, hetmana wielkiego koronnego (1668), zanim został wybrany na króla Polski w 1674 roku. |
 Obraz „Portret Kazimierza Boreyki” Kazimierz Boreyko to kolejna ciekawa postać z barwnego korowodu typów szlacheckich galerii podhoreckiej. Przedstawiony na portrecie szlachcic był synem Jana, starosty pobersztyńskiego, i Katarzyny z Terleckich. W dawnej Rzeczypospolitej piastował liczne urzędy. Był porucznikiem chorągwi... |
 Obraz „Portret króla Augusta III w stroju polskim” Reprezentacyjna sala Pałacu Biskupa Erazma Ciołka, zwana Salą Cnót, mieści galerię dawnego polskiego malarstwa portretowego, które było w dawnej Polsce niezwykle rozpowszechnione. Dla szlachty wizerunki własne, przedstawienia krewnych i przodków stanowiły istotny czynnik budowania więzów rodzinnych i społecznych oraz dokumentowania genealogii i paranteli. |
 Szabla husarska Głownia turecka, damasceńska, o gładkim szlifie. Po stronie zewnętrznej głowni, u nasady nabijany złotem wschodni napis w kartuszu z kwiatonami. Rękojeść zamknięta. Jelec złocony, dekorowany rokokowym medalionem, ponadto na zakończeniach ramion oraz wąsów plastyczny ozdobnik. Kabłąk zagięty pod kątem prostym, dochodzący do głowicy, złocony i niellowany w motywy roślinne. |
 Rzeźba ołtarzowa „Św. Anna” z XVIII wieku Rzeźba ołtarzowa przedstawiająca nieznaną świętą, prawdopodobnie św. Annę, została wykonana przez nieznanego artystę w XVIII wieku. Przypuszczalnie pochodzi z drewnianego kościoła pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Kętach, który został rozebrany na polecenie władz austriackich. |
 Monstrancja z Korzkwi Monstrancja z Korzkwi jest przykładem żywotności form gotyckich i jednocześnie umiejętności łączenia ich z barokowymi, nowoczesnymi w momencie jej powstania. Monstrancja mogła być zmontowana z gotyckiej części górnej oraz XVII wiecznej stopy i trzonu. Istnieje również druga teoria, mówiąca o tzw. „nawrocie do gotyku”, czyli często spotykanym w 1. poł. XVII wieku powrocie do wyrobu anachronicznych wówczas elementów. Jest to przykład długiego okresu produkcji tradycyjnych gotyckich monstrancji wieżyczkowych, gdyż monstrancje promieniste zaczęły pojawiać się w Małopolsce ok. połowy wieku XVII. |
 Puchar Jest to jedno z najokazalszych barokowych dzieł polskiego złotnictwa o świeckim przeznaczeniu, jakie dotrwały do dziś w światowych zbiorach. Najbardziej eksponowane sceny na czarze dotyczą tkactwa, będącego w XVII stuleciu głównym źródłem dochodów mieszkańców Leszna. Dwie z nich ilustrują codzienne zajęcia – strzyżenie i tkanie, trzecia ma wyraźnie alegoryczną wymowę. |
 Krzesło z poręczami Reprezentacyjny mebel z tapicerowanym siedziskiem i wysokim oparciem, wykonany z drewna bukszpanowego o oryginalnej czerwonawej barwie, wyróżnia się bogatą dekoracją rzeźbiarską. Krzesło kojarzone jest z Wenecją i warsztatem Andrei Brustolona, jednego z najbardziej oryginalnych rzeźbiarzy i twórców weneckiego baroku. |
 Szafa żywnościowa Prezentowany mebel prawdopodobnie był wykorzystywany jako tzw. szafa żywnościowa — przechowywano w niej żywność. Jest to szafa śląska z XVIII wieku o szerokim froncie, zaopatrzona pośrodku w dwoje ozdobnie profilowanych jednoskrzydłowych drzwiczek, oddzielonych od siebie umieszczoną pośrodku szufladą. Płyciny drzwi są bogato polichromowane w motyw rajskich ptaków umieszczonych na niebieskim tle i siedzących na koszach wypełnionych owocami. Cała malatura obwiedziona została profilowanymi listwami o łamanych konturach. |
 Puchar „Corda Fidelium” Tło kulturowe epoki w przypadku tarnowskiej kolekcji znajduje swe odpowiedniki w kulturze sarmackiej, charakteryzującej się potrzebą prezentacji zamożności i bogactwa właściciela. Prym szlachty i magnaterii posiadającej w XVIII wieku olbrzymie latyfundia i przywileje wpływał na rozwój i uprzemysłowienie kraju, a także na potrzebę prezentowania majątku i pozycji społecznej. |
 Kufel z pokrywą Złotnictwo europejskie pomiędzy XVI a XVIII wiekiem osiągnęło niespotykany wcześniej poziom artystyczny i techniczny, co było w bardzo dużym stopniu zasługą niemieckich mistrzów, działających przede wszystkim w największym ośrodku złotniczym — Augsburgu. |
 Portret trumienny młodej kobiety Wizerunek nieznanej młodej kobiety jest przykładem portretu trumiennego, czyli szczególnego gatunku przedstawień portretowych, jaki wykształcił się w ścisłym związku z obrzędowością pogrzebową okresu baroku. Najbardziej wyraźną cechą wskazującą na wykorzystanie takich portretów w ceremoniach żałobnych jest ich charakterystyczny sześcioboczny kształt, który odwzorowuje zarys krótszego boku trumny. |
