Najcenniejszy zegar stołowy w zbiorach wawelskich, o rzadko spotykanej, okazałej formie i skomplikowanym mechanizmie. Obudowa kształtem zbliżona jest do monstrancji, z tarczą zegarową w miejsce glorii, podtrzymywaną przez klęczącą syrenę-nereidę.

Wynalezione w XV wieku zegary sprężynowe z czasem zaczęto udoskonalać. Stopniowo stawały się one coraz mniejsze, aż na początku XVI wieku posiadały taki rozmiar, że można było stawiać je na stole. Jednym z popularnych typów takich zegarów były czasomierze horyzontalne, których mechanizm umieszczony był w wielobocznej, płaskiej oprawie, z poziomą tarczą od góry. Kształt obudowy kojarzący się z formą ceramicznych kafli piecowych spowodował, że zegary te nazwano „kaflakami”, „kaflowymi” lub po prostu „kaflami” czy „kafelkami”.

Barokowa drewniana kołyska była darem króla Augusta II dla Joachima Daniela von Jaucha (1688—1754), pełnomocnika królewskiego do spraw budowlanych, z okazji chrztu syna. Król był ojcem chrzestnym pierworodnego von Jauchów, Henryka, który zmarł we wczesnym dzieciństwie.

Portret  przedstawia Jana Sobieskiego (1629–1696), herbu Janina, syna Jakuba kasztelana krakowskiego i Teofilii z Daniłowiczów. Jest to jeden z nielicznych wizerunków Sobieskiego, hetmana wielkiego koronnego (1668), zanim został wybrany na króla Polski w 1674 roku.

Głownia turecka, damasceńska, o gładkim szlifie. Po stronie zewnętrznej głowni, u nasady nabijany złotem wschodni napis w kartuszu z kwiatonami. Rękojeść zamknięta. Jelec złocony, dekorowany rokokowym medalionem, ponadto na zakończeniach ramion oraz wąsów plastyczny ozdobnik. Kabłąk zagięty pod kątem prostym, dochodzący do głowicy, złocony i niellowany w motywy roślinne.

Reprezentacyjny mebel z tapicerowanym siedziskiem i wysokim oparciem, wykonany z drewna bukszpanowego o oryginalnej czerwonawej barwie, wyróżnia się bogatą dekoracją rzeźbiarską. Krzesło kojarzone jest z Wenecją i warsztatem Andrei Brustolona, jednego z najbardziej oryginalnych rzeźbiarzy i twórców weneckiego baroku.

Rzeźba ołtarzowa przedstawiająca nieznaną świętą, prawdopodobnie św. Annę, została wykonana przez nieznanego artystę w XVIII wieku. Przypuszczalnie pochodzi z drewnianego kościoła pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Kętach, który został rozebrany na polecenie władz austriackich. 

Monstrancja z Korzkwi jest przykładem żywotności form gotyckich i jednocześnie umiejętności łączenia ich z barokowymi, nowoczesnymi w momencie jej powstania. Monstrancja mogła być zmontowana z gotyckiej części górnej oraz XVII wiecznej stopy i trzonu. Istnieje również druga teoria, mówiąca o tzw. „nawrocie do gotyku”, czyli często spotykanym w 1. poł. XVII wieku powrocie do wyrobu anachronicznych wówczas elementów. Jest to przykład długiego okresu produkcji tradycyjnych gotyckich monstrancji wieżyczkowych, gdyż monstrancje promieniste zaczęły pojawiać się w Małopolsce ok. połowy wieku XVII.

Prezentowany mebel prawdopodobnie był wykorzystywany jako tzw. szafa żywnościowa — przechowywano w niej żywność. Jest to szafa śląska z XVIII wieku o szerokim froncie, zaopatrzona pośrodku w dwoje ozdobnie profilowanych jednoskrzydłowych drzwiczek, oddzielonych od siebie umieszczoną pośrodku szufladą. Płyciny drzwi są bogato polichromowane w motyw rajskich ptaków umieszczonych na niebieskim tle i siedzących na koszach wypełnionych owocami. Cała malatura obwiedziona została profilowanymi listwami o łamanych konturach.