Pracownia Walerego Rzewuskiego należała do jednego z najbardziej znanych zakładów fotograficznych drugiej połowy XIX wieku w Krakowie. Atelier było doskonale wyposażone, a sława właściciela, która przekładała się na sukces finansowy, pozwoliła mu wybudować dom, który był częścią aranżowanego z dużą...

Autentyczność jest w dzisiejszym świecie rosnącą potrzebą. I choć samo pojęcie wymyka się definicjom, w problematyce dziedzictwa kulturowego jest jednym z kryteriów jakości. Nad autentycznością zastanawiamy się, obcując z obiektem historycznym. Chcemy wiedzieć, co jest prawdziwe, oryginalne, pragniemy namacalnego kontaktu z przeszłością. 

Czarno-biała fotografia przedstawia budynek Teatru Ludowego w Krakowie-Nowej Hucie od strony wejścia głównego od ul. Władimira Majakowskiego (obecnie ul. Obrońców Krzyża).

Legenda mówi, że gdy Andrzej Wajda odbierał nagrodę Fundacji Inamori, oznajmił, iż przeznacza ją na budowę „domu” dla kolekcji sztuki Dalekiego Wschodu, architekt Arata Isozaki zadeklarował zaś przygotowanie i przekazanie w formie podarunku projektu przyszłego centrum. Tak się też stało.

Obiekt pochodzi ze zbiorów gromadzonych przez tzw. Muzeum Polowe nr 2, założone przez żołnierzy polskich walczących podczas II wojny światowej na froncie w Egipcie. Twórcą i spiritus movens tego unikalnego przedsięwzięcia był Jarosław Sagan. Głowica, stosunkowo płytko rzeźbiona, jest uproszczoną formą kapitelu korynckiego. Mógł być wzorowany na klasycznych rozbudowanych przykładach z bizantyjskiej architektury. Ma budowę dwustrefową, dolny rząd  wykonany w płytkim reliefie przedstawia stylizowany akant. Liście wyższego rejestru, głębiej wyrzeźbione w marmurze, rozprzestrzeniają się w kierunku czterech krawędzi pod prostokątnym abakusem.

W kręgu zainteresowań Janka Simona znajdują się teorie i modele, jak również dyscypliny naukowe, takie jak geografia czy ekonomia, podlegające ewolucji wraz ze zmianami cywilizacyjnymi. Tworzone przez niego dzieła mają eksperymentalny i anarchiczny charakter, odzwierciedlają zderzenie naukowych teorii z rzeczywistością życia codziennego. Jego prace to prototypy, makiety bądź skomplikowane elektroniczne systemy, wytworzone w oparciu o zasadę Do It Yourself przez samego artystę. Uparcie poszukuje on pozasystemowych rozwiązań pozwalających oderwać się od współczesnej sztuki o kapitalistycznym charakterze.

Przełom lat 50. i 60. XX wieku był czasem rozkwitu polskiej rzeźby nowoczesnej, która w tamtych latach, po niechlubnym okresie panowania realizmu socjalistycznego, odnawiała związki z aktualnymi tendencjami sztuki światowej. Był to okres aktywności twórczej wielu wybitnych rzeźbiarek. Alina Ślesińska, która, obok Barbary Zbrożyny i Aliny Szapocznikow, cieszyła się wtedy wielkim uznaniem, dziś uchodzi za artystkę nieco zapomnianą.

Widok przedstawia gmach ratusza na Rynku Głównym w Krakowie, według stanu przed jego zburzeniem w 1820 roku. Na pierwszym planie widać renesansową część kompleksu z charakterystyczną attyką, po lewej — górne partie wieży ratuszowej...

Fotografia artystyczna Jana Motyki przedstawia Wawel zarysowany białą linią, boczną elewację katedry wawelskiej z Wieżą Srebrnych Dzwonów, Kaplicą Wawelską i Zygmuntowską. Na pierwszym planie: na alejce stoi dwóch mężczyzn, jeden stoi przed sztalugami...

Fotografia przedstawia cztery osoby: dwie kobiety, mężczyznę i chłopca. Przyglądają się wybieraniu ziemi pod fundamenty przez koparkę i załadunkowi jej na ciężarówkę. Po prawej młoda kobieta z warkoczem upiętym wokół głowy, z teczką w ręce i mężczyzna w garniturze.