|
„Hera z Samos” – odlew gipsowy rzeźby antycznej Prezentowany odlew gipsowy jest kopią starożytnego greckiego posągu przechowywanego w Luwrze. Rzeźbę odkryto w roku 1875 przy świętej drodze prowadzącej do heraionu (świątyni bogini Hery) na wyspie Samos. W roku 1881 statua trafiła do Luwru, gdzie znajduje się do dzisiaj (nr inw. Ma 686). Odlew gipsowy ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych został wykonany w Luwrze o czym świadczy metalowa blaszka z napisem „Musée du Louvre” umieszczona z tyłu gipsowej figury. |
Pistolet skałkowy z podwójną lufą – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Prezentowany pistolet skałkowy z podwójną lufą wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Pistolet nosi liczne znamiona eksploatacji... |
„Portret biskupa Konstantego Felicjana Szaniawskiego” Józefa Brodowskiego Konstanty Felicjan Szaniawski był referendarzem litewskim, biskupem kujawskim i krakowskim. Zaangażowany w politykę, brał udział w rokowaniach dyplomatycznych oraz w wewnętrznych negocjacjach, związanych z wojskiem i skarbem, zmierzających do uspokojenia kraju. Z jego inicjatywy rozbudowano seminarium w Krakowie i założono Wyższe Seminarium Duchowe w Kielcach. Był jednym z najbogatszych biskupów Rzeczpospolitej. |
Łańcuch z krzyżem – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Prezentowany łańcuch z krzyżem wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie – w szkole malarstwa historycznego Jana Matejki. |
„Poselstwo polskie u sułtana” lub „Audiencja posła polskiego u sułtana” Lucjana Wędrychowskiego Prezentowany obraz ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie jest dziełem nietypowym w twórczości Wędrychowskiego. Przedstawia ono bliżej nieokreślone poselstwo polskie na audiencji u sułtana Imperium Osmańskiego. Stroje postaci i wnętrze odwołują się do XVII i XVIII wieku. Scena odbywa się w wiernie oddanym realnym wnętrzu – Arz Odası, sali audiencji pałacu Topkapı w Stambule. Posłowie, zgodnie z tureckim obyczajem, na własne stroje mają nałożone specjalne kaftany, w które ubierano posłów przed wizytą u wielkiego wezyra lub sułtana. Ten bogato zdobiony ubiór był bardzo pożądany przez polskich przybyszów. |
„Portret mężczyzny w surducie” Prezentowany portret ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie przedstawia niezidentyfikowanego mężczyznę w średnim wieku. Wizerunek jest niedokończony, dzięki czemu daje wgląd w proces powstawania obrazów w XIX wieku i ówczesną technikę malarską. |
„Fragment projektu malowidła ściennego” Karola Kamieńskiego Malarz Karol Kamieński, błędnie nazywany niekiedy Dominikiem, był synem Macieja Kamieńskiego, polskiego kompozytora pochodzenia słowackiego. Dysponujemy szczątkowymi informacjami na temat życia artysty. Wiadomo, że w roku 1792 mieszkał w Warszawie przy ulicy Piwnej. Dzięki pomocy ojca udało mu się wstąpić na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. |
Epolety – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Prezentowane epolety były używane jako rekwizyty w matejkowskiej szkole malarstwa historycznego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. |
Buzdygan – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych lub Bractwa Kurkowego Pozłocisty buzdygan o sześciopiórej głowicy prawdopodobnie jest kopią historycznej broni będącej wojskowym insygnium. Wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie i został przedstawiony w prezentowanej na WMM martwej naturze autorstwa Tomasza Lisiewicza (1857–1930) (M 8). |
„Martwa natura” Tomasza Lisiewicza Przedmioty przedstawione na obrazie są rekwizytami ze szkoły malarstwa historycznego Jana Matejki. Spośród rekwizytów namalowanych przez Lisiewicza rozpoznać można prezentowany na naszym portalu, złocony buzdygan znajdujący się do dzisiaj w zbiorach Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (Rz A 107). |
„Studium postaci męskiej” Stanisława Bieńkiewicza Stanisław Bieńkiewicz (1855–po roku 1930) w latach 1871–1880 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki. W latach 1889–1890 razem z Józefem Mehofferem i Stanisławem Wyspiańskim pracował nad polichromią kościoła Mariackiego w Krakowie. Bieńkiewicz malował portrety, pejzaże, sceny historyczne, rodzajowe i religijne. |
„Głowa Niobe” Samuela Hirszenberga Samuel Hirszenberg studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych od 1881 roku u Feliksa Szynalewskiego, Izydora Jabłońskiego i Władysława Łuszczkiewicza. W drugim semestrze studiów, w lutym 1882 roku, jako wyjątkowo zdolny student został przez grono profesorskie przeniesiony do oddziału drugiego. W tym też czasie potwierdził swoje zdolności... |
„Auriga Delficki” – odlew gipsowy figury antycznej Oryginalny, brązowy posąg Woźnicy znaleziono w 1896 roku pod świętą drogą na terenie sanktuarium Apollina w Delfach. Przedstawia woźnicę rydwanu. Obok posągu odkopano również fragmenty zaprzęgu oraz inskrypcję dedykacyjną poświadczającą, że statua wchodziła w skład grupy rzeźbiarskiej ufundowanej przez sycylijskiego władcę Polyzalosa. |
„Popiersie dziewczyny” Tadeusza Łakomskiego Tadeusz Łakomski (1911–1988) w latach 1931–1938 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Fryderyka Pautscha i Wojciecha Weissa. Kształcił się również w Paryżu. Tworzył malowidła ścienne i sztalugowe, rysunki i grafikę książkową. Jest autorem karykatur m. in. najwybitniejszych artystów swoich czasów: Władysława Hasiora, Tadeusza Kantora i Jerzego Nowosielskiego. Początkowo jego malarstwo pozostawało pod wpływem koloryzmu dominującego na krakowskiej ASP. W latach 50. wprowadził w swojej twórczości motywy geometrycznych, przenikających się płaszczyzn. |
Konrad Smoleński, „How to Make a Bomb” Muzyka, kultura punk, sztuka. Wśród zainteresowań Konrada Smoleńskiego sfera dźwięku zajmuje szczególne miejsce. Realizowane przez niego wraz z Danielem Szwedem audioperformanse przyjmują formą anarchizujące bombardowanie intensywnymi dźwiękami. Atak przeprowadzany jest przez BNNT – zamaskowanych artystów, przyjeżdżających czarnym vanem, których wizerunek kojarzy się z terrorystami. |
Anna Zaradny, „BruitBruit” Działania Anny Zaradny – kompozytorki, instrumentalistki, artystki multimedialnej – silnie splatają się z zagadnieniem polisensoryczności. Aspekt ten charakteryzuje zwłaszcza dwie z nich: Najsłodszy dźwięk krążącego firmamentu (2011), dźwiękową instalację performatywną, zainspirowaną postacią średniowiecznej kompozytorki i mistyczki Hildegardy z Bingen, oraz Język Wenus (2012), instalację dźwiękowo-wizualną, odnoszącą się do autorki utworów fortepianowych i pianistki Tekli Bądarzewskiej. Również w BruitBruit istotne jest powiązanie ze sobą motywów muzycznych i wizualnych. Tym razem inspiracją dla artystki była Krystyna Tołłoczko-Różyska (1909–2001), architektka i autorka projektu Miejskiego Pawilonu Wystawowego w Krakowie, czyli dzisiejszej Galerii Bunkier Sztuki. |
Tomasz Baran, bez tytułu W swojej twórczości Baran analizuje zagadnienia płaszczyzny i koloru, czyli jedne z podstawowych elementów budujących formę malarskiego dzieła. Zaprzeczając tradycyjnej płaskości obrazu, zbliża malarstwo ku trójwymiarowym obiektom, wygina krosna, modyfikuje sposób ich połączenia z płótnem, przycina nieregularnie krawędzie obrazów bądź tworzy za ich pomocą organizmy przestrzenne. W pracy z kolekcji Bunkra Sztuki w nietypowy sposób uformowane zostało podobrazie, które – poza miejscem rozpięcia płótna na prostokątnej ramie drewnianego krosna – miejscami przytwierdzono do dwóch dodatkowych, przebiegających ukośnie listew oraz do warstwy tektury osłaniającej odwrocie obrazu, elementów niedostępnych dla oka widza. Rezultatem tego zabiegu jest niejednolita, przestrzenna struktura złożona z wypukłości i wklęsłości, nieobecnych zazwyczaj w gładkiej płaszczyźnie płótna. |
Wilhelm Sasnal, bez tytułu Obraz Wilhelma Sasnala przedstawia widok płonącego samolotu Concorde. Artysta odtworzył kadr z amatorskiego filmu nakręconego z okna samochodu i będącego jedyną wideorejestracją przebiegu katastrofy na paryskim lotnisku Charles’a de Gaulle’a w 2000 roku. Prezentowany po raz pierwszy na wystawie Scena 2000 w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski obraz wpisuje się w serię płócien artysty połączonych tematyką katastrof i wypadków. Mimo iż Sasnal stworzył kilka obrazów dotyczących tematyki katastrofy concorde’a (pokazywanych w Galerii Bunkier Sztuki na wystawie POPelita), należy postrzegać każdy z nich jako osobne dzieło, a nie konkretny cykl prac. Głęboka fascynacja Sasnala nagraniami ukazującymi przebieg katastrofy świadczyć może o chęci artysty dotarcia do „prawdy”, wypatrzenia tego, co ukryte zostało pod warstwą słów, opisów i interpretacji. Dążenie to napędzane jest świadomością niemożliwości osiągnięcia celu. |
Aparat fotograficzny Speed Graphic Począwszy od lat 30. XX wieku przez kilka kolejnych dziesięcioleci fotoreporterzy amerykańscy używali dużych, wyposażonych w dalmierz aparatów reporterskich, najczęściej w formacie 3¼ x 4¼ cala lub 4 x 5 cali. Były to zwykle produkty amerykańskiej wytwórni sprzętu fotograficznego Graflex. Historia tej firmy rozpoczyna się w 1887 roku, jako spółki Wiliama F. Folmera i Wiliama E. Schwinga, produkującej lampy gazowe i rowery. W 10 lat później w Nowym Jorku wytwórnia Folmer & Schwing Manufacturing Co. rozpoczęła produkcję aparatów fotograficznych, które wkrótce stały się jej głównym produktem. W latach 1907–1926 firma należała do Eastman Kodak (F.&S. Division of Eastman Kodak Co.) z siedzibą w Rochester. Zakłady ponownie usamodzielniły się, przyjmując nazwę Folmer Graflex Corporation, a następnie w 1945 roku – Graflex Inc. |
Powiększalnik Krokus W 1954 roku wraz z podjęciem produkcji lustrzanki dwuobiektywowej Start w Warszawskich Zakładach Fotooptycznych rozpoczęto produkcję akcesoriów do obróbki zdjęć. Jednym z takich urządzeń był powiększalnik nazwany Krokus. Nazwę tę nosiły kolejne modele powiększalników produkowanych do lat 90. XX wieku. Powiększalniki tej rodziny nosiły dodatkowe cyfrowe oznaczenia, np. Krokus 3, 4 N Color, 44, 69S, i były produkowane do różnych formatów negatywów. Powiększalniki z Warszawskich Zakładów Foto-Optycznych zaspokajały potrzeby fotoamatorów w Polsce i wielu innych krajach, będąc przez lata doskonałym produktem eksportowym. |