Prezentowany odlew gipsowy jest kopią starożytnego greckiego posągu przechowywanego w Luwrze. Rzeźbę odkryto w roku 1875 przy świętej drodze prowadzącej do heraionu (świątyni bogini Hery) na wyspie Samos. W roku 1881 statua trafiła do Luwru, gdzie znajduje się do dzisiaj (nr inw. Ma 686). Odlew gipsowy ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych został wykonany w Luwrze o czym świadczy metalowa blaszka z napisem „Musée du Louvre” umieszczona z tyłu gipsowej figury.

Konstanty Felicjan Szaniawski był referendarzem litewskim, biskupem kujawskim i krakowskim. Zaangażowany w politykę, brał udział w rokowaniach dyplomatycznych oraz w wewnętrznych negocjacjach, związanych z wojskiem i skarbem, zmierzających do uspokojenia kraju. Z jego inicjatywy rozbudowano seminarium w Krakowie i założono Wyższe Seminarium Duchowe w Kielcach. Był jednym z najbogatszych biskupów Rzeczpospolitej.

Prezentowany obraz ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie jest dziełem nietypowym w twórczości Wędrychowskiego. Przedstawia ono bliżej nieokreślone poselstwo polskie na audiencji u sułtana Imperium Osmańskiego. Stroje postaci i wnętrze odwołują się do XVII i XVIII wieku. Scena odbywa się w wiernie oddanym realnym wnętrzu – Arz Odası, sali audiencji pałacu Topkapı w Stambule. Posłowie, zgodnie z tureckim obyczajem, na własne stroje mają nałożone specjalne kaftany, w które ubierano posłów przed wizytą u wielkiego wezyra lub sułtana. Ten bogato zdobiony ubiór był bardzo pożądany przez polskich przybyszów. 

Malarz Karol Kamieński, błędnie nazywany niekiedy Dominikiem, był synem Macieja Kamieńskiego, polskiego kompozytora pochodzenia słowackiego. Dysponujemy szczątkowymi informacjami na temat życia artysty. Wiadomo, że w roku 1792 mieszkał w Warszawie przy ulicy Piwnej. Dzięki pomocy ojca udało mu się wstąpić na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Pozłocisty buzdygan o sześciopiórej głowicy prawdopodobnie jest kopią historycznej broni będącej wojskowym insygnium. Wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie i został przedstawiony w prezentowanej na WMM martwej naturze autorstwa Tomasza Lisiewicza (1857–1930) (M 8).

Stanisław Bieńkiewicz (1855–po roku 1930) w latach 1871–1880 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki. W latach 1889–1890 razem z Józefem Mehofferem i Stanisławem Wyspiańskim pracował nad polichromią kościoła Mariackiego w Krakowie. Bieńkiewicz malował portrety, pejzaże, sceny historyczne, rodzajowe i religijne.

Oryginalny, brązowy posąg Woźnicy znaleziono w 1896 roku pod świętą drogą na terenie sanktuarium Apollina w Delfach. Przedstawia woźnicę rydwanu. Obok posągu odkopano również fragmenty zaprzęgu oraz inskrypcję dedykacyjną poświadczającą, że statua wchodziła w skład grupy rzeźbiarskiej ufundowanej przez sycylijskiego władcę Polyzalosa. 

Muzyka, kultura punk, sztuka. Wśród zainteresowań Konrada Smoleńskiego sfera dźwięku zajmuje szczególne miejsce. Realizowane przez niego wraz z Danielem Szwedem audioperformanse przyjmują formą anarchizujące bombardowanie intensywnymi dźwiękami. Atak przeprowadzany jest przez BNNT – zamaskowanych artystów, przyjeżdżających czarnym vanem, których wizerunek kojarzy się z terrorystami.

W swojej twórczości Baran analizuje zagadnienia płaszczyzny i koloru, czyli jedne z podstawowych elementów budujących formę malarskiego dzieła. Zaprzeczając tradycyjnej płaskości obrazu, zbliża malarstwo ku trójwymiarowym obiektom, wygina krosna, modyfikuje sposób ich połączenia z płótnem, przycina nieregularnie krawędzie obrazów bądź tworzy za ich pomocą organizmy przestrzenne. W pracy z kolekcji Bunkra Sztuki w nietypowy sposób uformowane zostało podobrazie, które – poza miejscem rozpięcia płótna na prostokątnej ramie drewnianego krosna – miejscami przytwierdzono do dwóch dodatkowych, przebiegających ukośnie listew oraz do warstwy tektury osłaniającej odwrocie obrazu, elementów niedostępnych dla oka widza. Rezultatem tego zabiegu jest niejednolita, przestrzenna struktura złożona z wypukłości i wklęsłości, nieobecnych zazwyczaj w gładkiej płaszczyźnie płótna.

Począwszy od lat 30. XX wieku przez kilka kolejnych dziesięcioleci fotoreporterzy amerykańscy używali dużych, wyposażonych w dalmierz  aparatów reporterskich, najczęściej w formacie 3¼ x 4¼ cala lub 4 x 5 cali. Były to zwykle produkty amerykańskiej wytwórni sprzętu fotograficznego Graflex. Historia tej firmy rozpoczyna się w 1887 roku, jako spółki Wiliama F. Folmera i Wiliama E. Schwinga, produkującej lampy gazowe i rowery. W 10 lat później w Nowym Jorku wytwórnia Folmer & Schwing Manufacturing Co. rozpoczęła produkcję aparatów fotograficznych, które wkrótce stały się jej głównym produktem. W latach 1907–1926 firma należała do Eastman Kodak (F.&S. Division of Eastman Kodak Co.) z siedzibą w Rochester. Zakłady ponownie usamodzielniły się, przyjmując nazwę Folmer Graflex Corporation, a następnie w 1945 roku – Graflex Inc.