Tak niewiele brakowało, abyśmy mogli oglądać w bieckiej farze polichromie i witraże autorstwa Stanisława Wyspiańskiego. Artysta przebywał w Bieczu w 1889 roku podczas wycieczki naukowej po ziemi bieckiej i sądeckiej zorganizowanej przez profesora krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych (dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych) Władysława Łuszczkiewicza.
Poemat, którego fragment tu prezentujemy, pochodzi z debiutanckiego tomu wierszy Białoszewskiego pt. Obroty rzeczy z 1956 roku. Utwory, które złożyły się na ten tom, powstawały w latach 1952—1955 podczas eskapad, jakie odbywał poeta ze swoim wieloletnim przyjacielem i partnerem życiowym, malarzem Leszkiem Solińskim, w okolice Beskidu Niskiego, Bieszczad i Krosna. Poza cytowanym Średniowiecznym gobelinem o Bieczu w Obrotach rzeczy znalazły się też m.in. zainspirowane okolicą Barbara z Haczowa, Ballada krośnieńska czy wielokrotnie interpretowana Stara pieśń na Binnarową.
W zbiorach Muzeum Ziemi Bieckiej znajduje się unikalne zdjęcie z 1889 roku, przedstawiające studentów drugiego roku ówczesnej Szkoły Sztuk Pięknych (dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych) w Krakowie podczas wyprawy naukowej po ziemi sądeckiej i bieckiej pod kierownictwem prof. Władysława Łuszczkiewicza.
Niepozorny i chyba wciąż mało znany budynek dawnego szpitala Świętego Ducha w Bieczu to najstarszy zachowany zabytek tego typu w Polsce.
Biecz to miasteczko, które wywołuje tęsknotę za minionym czasem. Ślady przeszłości można tu spotkać niemal na każdym kroku. W 1311 roku Biecz stał się miastem królewskim. Wówczas to Władysław Łokietek przyłączył go na stałe do dóbr stołowych królewskich. Równolegle rozwijał się także Biecz...
Skąd pochodzi nazwa słynnego bieckiego dzwonu? Należy ją zapewne łączyć z często wybieranym wówczas imieniem papieskim. Najprawdopodobniej nazwano go tak na cześć papieża Urbana V, który w 1367 roku na prośbę króla Kazimierza Wielkiego zezwolił na założenie w Bieczu klasztoru dominikanów...
Cóż znaczy znane powiedzenie „miejskie powietrze czyni wolnym”? Jaka jest jego geneza? Wolność w mieście? W tym gąszczu ulic, w ciągłym ludzkim tłumie, w ograniczonej bezmiarem budynków przestrzeni? Czy wolność nie kojarzy się raczej z wiejskim krajobrazem? Stwierdzenie to ugruntowało się w średniowieczu, w związku z rozkwitem miast jako ośrodków wymiany handlowej. Początkowo ludzie zajmujący się handlem i rzemiosłem nie różnili się niczym od chłopów. Byli tak samo zależni od feudała, czyli pana, z którego ziemi korzystali.
Kim był Marcin Kromer, autor XVI-wiecznej pracy na temat historii Polski, której dwa różne wydania — najstarsze i najpełniejsze — prezentujemy na naszym portalu?
Jakie były inspiracje twórcy z kręgu warsztatu bieckiego? Jak umieścić XV-wieczną Madonnę Bolesną z Biecza w szerszym kontekście?
XVIII wiek nazywany stuleciem kobiet był wiekiem wyrafinowanej gry towarzyskiej. Jaki przedmiot nadawał się lepiej do flirtu niż kokieteryjny, zabawny wachlarz? Powstał więc sekretny „język wachlarzy”, który musiała opanować każda młoda kobieta wchodząca na salony.
Jak wiele egzotycznych krain odwiedzimy, podążając jego śladem przez wieki historii? Ile ludzkich historii kryje w sobie ten wydawałoby się zupełnie zbędny i kapryśny przedmiot…
Historię średniowiecznych relikwiarzy rozpoczyna 62. dekret IV Soboru Laterańskiego z 1215 roku, na którym podniesiona została kwestia przechowywania świętych relikwii. Miały być one czczone i prezentowane jedynie w osłaniających je relikwiarzach. Sprawiło to, że w ciągu wieków relikwiarze zaczęły...
Historia chrzcielnic siega początków chrześcijaństwa na ziemiach polskich. Najstarsze romańskie chrzcielnice najliczniej zachowały się na terenach dawnego państwa zakonu krzyżackiego oraz na Śląsku. Z kolei najwięcej chrzcielnic późnogotyckich znajduje się na terenach dzisiejszej Małopolski. Do XVI/XVII wieku wyposażenia wnętrza sakralnego jeszcze często wykonywane były z kamienia, licznie zachowane przykładowo na Śląsku. W nowożytności częściej jednak wykonywano je z drewna, przez wzgląd na jego dostępność i mniejszy koszt materiału, pokryte polichromią, bądź marmoryzacją, imitowały kamień. Z kolei w bogatszych parafiach, w większych ośrodkach miejskich zastępowano je w latach późniejszych nowymi, odlanymi najczęściej z brązu, stare niszcząc.
