|
 Serdak haftowany – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Serdak haftowany nićmi srebrnymi (?) i złotymi (?), z przodu mocno wycięty, zdobiony guzami zdobionymi czerwonym koralem (po każdej stronie osiem guzów), dominujący ornament geometryczny. |
 „Atlas roślin i zwierząt” Zachowany zbiór malowideł, zwany Atlasem roślin i zwierząt, identyfikuje się ze znanymi z przekazu źródłowego przedstawieniami roślin i zwierząt zakupionymi dla Szkoły Rysunku i Malarstwa przez malarza Józefa Peszkę. W archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego zachował się dokument, w którym Peszka wymienia rzeczy nabyte dla szkoły w roku 1920. W spisie tym, pod numerem 7, zapisał: „Zbiór olejno malowanych zwierząt i ptactwa i kwiatów wszystkich sztuk 30 na grubym papierze półarkuszowym 540 zł pols. [polskich]”. |
 „Portret podwójny małżeństwa Markowskich” Józefa Peszki Prezentowany portret przedstawia małżeństwo Markowskich – Józefa i Marię z Langelotów. Obraz powstał w drugim krakowskim okresie twórczości Peszki (od roku 1813). Józef Markowski (1758–1829), sportretowany wraz z żoną, był jednym z najważniejszych polskich naukowców tamtych czasów. |
 Pas skórzany dekorowany metalowymi ozdobami – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Pas skórzany zapinany na dwie sprzączki, pokryty okuciami z blachy mosiężnej zdobionej odlewanymi ornamentami roślinnymi. Okucie paska składa się z naprzemiennie ułożonych blaszek o kształcie prostokąta o dwóch łukowo wyciętych równoległych bokach (16 sztuk) i o formie zbliżonej do owalu (15 sztuk). Przedmiot wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. |
 Misiurka perska – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Misiurka jest formą hełmu pochodzenia wschodniego. Popularna była m.in. w Persji i Turcji, skąd przyjęta została do Polski. W wiekach XVII i XVIII tego typu hełmy noszone były m.in. przez towarzyszy pancernych. Prezentowana na portalu misiurka prawdopodobnie pochodzi z Persji. |
 Fragment projektu malowidła ściennego autorstwa Karola Kamieńskiego Malarz Karol Kamieński, błędnie nazywany niekiedy Dominikiem, był synem Macieja Kamieńskiego, polskiego kompozytora pochodzenia słowackiego. Dysponujemy szczątkowymi informacjami na temat życia artysty. Wiadomo, że w roku 1792 mieszkał w Warszawie przy ulicy Piwnej. Dzięki pomocy ojca udało mu się wstąpić na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. |
 „Pejzaż ze sztafażem” Salvatora Rosy Salvator Rosa malował portrety, sceny batalistyczne, mitologiczne i religijne oraz pejzaże imaginacyjne. W krajobrazach Rosy sztafaż ludzki i zwierzęcy pełni podrzędną rolę w kompozycji, której niepokojący, poetycki nastrój budują przedstawienia skał, powykręcanych drzew i antycznych ruin. |
 „Portret mężczyzny” Jána Kupeckýego Ján Kupecký urodził się w roku 1666 lub 1667 w rodzinie tkacza w Pezinok na terenie dzisiejszej Słowacji. Żeby uniknąć nauki tkactwa, na którą nalegał jego ojciec, młodzieniec w wieku 15 lat uciekł z domu. W zamku Holíč należącym do hrabiego Adama Czabora z Czabor (zm. 1691) poznał szwajcarskiego malarza Benedikta Klausa, który zatrudniony był w rezydencji jako konserwator. |
 Warsztat do malarstwa ściennego – stolik/paleta na kółeczkach Drewniany stolik na metalowych kółeczkach, będący jednocześnie paletą do malarstwa ściennego, zaprojektował Wacław Taranczewski. Artysta w latach 1948–1970 pełnił na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie funkcję profesora, kierując katedrą malarstwa dekoracyjnego. |
 „Studium aktu męskiego” Seweryna Bieszczada Seweryn Bieszczad studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w latach 1868–1876, pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza, a następnie Jana Matejki. Studiował także w Wiedniu i Monachium pod kierunkiem Sándora Wagnera (niem. Alexander von Wagner) oraz w Dreźnie jako stypendysta Akademii Wiedeńskiej. |
 „Tondo z przedstawieniem trzech personifikacji sztuk” Stanisława Popławskiego Prezentowana plakieta w formie tonda niekiedy błędnie opisywana jest jako przedstawienie Trzech Gracji. W rzeczywistości relief przedstawia trzy personifikacje sztuk – malarstwa (kobieta po lewej, z paletą w dłoni), architektury (kobieta pośrodku, trzymająca model budowli) oraz rzeźby (mężczyzna trzymający głowę posągu). Popławski – czerpiąc ze sztuki starożytnej – zastosował charakterystyczną kompozycję typową dla przedstawień Gracji, a postaci ukazane są jako idealizowane akty. |
 „Tańczący satyr”, tzw. „Satyr z kastanietami” Odlew gipsowy znajdujący się na korytarzu krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych przedstawia tańczącego satyra grającego na drobnych talerzach przypominających kastaniety oraz wystukującego rytm za pomocą kroupezionu (gr. κρουπέζιον, wymowa: krupézion, łac. scabellum) – rodzaju instrumentu perkusyjnego w formie sandała o wykonanej z drewna, podwójnej, ruchomej podeszwie zaopatrzonej w niewielkie blaszki-talerze. |
 Głowa „Doryphorosa” – odlew gipsowy rzeźby antycznej Posąg młodzieńca niosącego włócznię (gr. Δορυφόρος, Doryphoros) znaleziony został w Pompejach przed wejściem do tzw. Palestry Samnitów w roku 1797. Statua wykonana jest z marmuru karraryjskiego i pierwotnie stała na postumencie z tufu wulkanicznego. Datuje się ją na II lub I wiek p.n.e. i jest kopią zaginionego brązowego oryginału wykonanego przez Polikleta w V wieku p.n.e. Posąg z Pompejów znajdujący się w Neapolu (Museo Nazionale, nr inw. 6011) uchodzi za najbardziej kompletną kopię klasycznej rzeźby. |
 Wisior czarny z krzyżem – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Prawdopodobnie jest to biżuteria żałobna z czasów zaborów. Korale, z krzyżem, wykonane prawdopodobnie z czarnej laki, z taśmami aksamitnymi do wiązania na szyi. Przedmiot służył jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. |
 Korona królewska – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Korona dziecięca, ażurowa, zamknięta dwoma kabłąkami, na których skrzyżowaniu znajduje się kula ze śladem po ułamanym krzyżyku. Obręcz ozdobiono ośmioma fleuronami: czterema o formach palmetowo-wstęgowych u nasady kabłąków i czterema liściennymi. Koronę natomiast – kolorowymi, szklanymi imitacjami kamieni szlachetnych o szlifie kaboszonowym i różnych szlifach fasetkowych. |
 „Gudea” – odlew gipsowy figury antycznej W oddziale zbiorów orientalnych Luwru znajduje się ponad 20 rzeźb uważanych za wizerunki Gudei (w sumie zachowało się ponad 30 wizerunków władcy). Część posągów przedstawia władcę w pozycji siedzącej, a część – stojącej. Prezentowana gipsowa kopia należy do drugiej grupy. W Luwrze znajduje się aż pięć tego rodzaju posągów. Wszystkie one pochodzą z Telo – stanowiska archeologicznego znajdującego się na miejscu starożytnego miasta Girsu w obecnym Iraku. Wszystkich pięć stojących figur Gudei pozbawionych jest głów. Posągi z Telo wydobyto podczas wykopalisk prowadzonych przez Francuzów w latach 1877–1933. Odlew w zbiorach ASP w Krakowie został wykonany wg tzw. Statuy E (sygn. AO 6), którą odkrył w roku 1881 Ernest Choquin de Serzec, kierujący wykopaliskami w Telo w latach 1877–1900. |
 „Afrodyta z Melos” – odlew gipsowy figury antycznej Oryginalny grecki posąg znaleziony został w roku 1820 na cykladzkiej wyspie Melos (starożytna greka: Μῆλος, wymowa: Mêlos, nowożytna greka: Μήλος, wymowa: Mýlos) i zakupiony przez markiza de Rivière’a, ówczesnego ambasadora Francji w Stambule. Ofiarował on rzeźbę Ludwikowi XVIII, który w kolejnym roku przekazał ją do Luwru, gdzie znajduje się do dzisiaj. Afrodyta z Melos stała się częścią francuskiej narodowej kolekcji antyków, która miała konkurować ze zbiorami British Muzeum, niewiele wcześniej wzbogaconymi o marmury Elgina – rzeźby i reliefy sprowadzone z Akropolu w Atenach przez Thomasa Bruce’a lorda Elgina. |
 Projekt dekoracji wnętrza autorstwa Karola Kamieńskiego Malarz Karol Kamieński, błędnie nazywany niekiedy Dominikiem, był synem Macieja Kamieńskiego, polskiego kompozytora pochodzenia słowackiego. Dysponujemy szczątkowymi informacjami na temat życia artysty. Wiadomo, że w roku 1792 mieszkał w Warszawie przy ulicy Piwnej. Dzięki pomocy ojca udało mu się wstąpić na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. |
 „Doryphoros” (niosący włócznię) – odlew gipsowy figury antycznej Posąg młodzieńca niosącego włócznię (gr. Δορυφόρος, Doryphoros) znaleziony został w Pompejach przed wejściem do tzw. Palestry Samnitów w roku 1797. Statua wykonana jest z marmuru karraryjskiego i pierwotnie stała na postumencie z tufu wulkanicznego. Datuje się ją na II lub I wiek p.n.e. i jest kopią zaginionego brązowego oryginału wykonanego przez Polikleta w V wieku p.n.e. Posąg z Pompejów znajdujący się w Neapolu (Museo Nazionale, nr inw. 6011) uchodzi za najbardziej kompletną kopię klasycznej rzeźby. |
 „Popiersie Juliana Fałata” Konstantego Laszczki Brązowy popiersiowy portret przedstawia Juliana Fałata (1853–1929) – następcę Matejki na stanowisku dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych i pierwszego rektorznanya Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Fałat wybrany w 1895 roku na stanowisko dyrektora SSP przeprowadził reformę uczelni. Zlikwidował Matejkowską pracownię malarstwa historycznego i sprowadził do Krakowa liczne grono profesorów reprezentujących nowe nurty w sztuce. |
