Figurka pochodzi z cerkwi w Dubnem, wsi położonej przy granicy słowackiej, na południowy wschód od Muszyny. Stanowi ona jeden z nielicznych przykładów ludowej rzeźby cerkiewnej w zbiorach sądeckiego muzeum. Na uwagę zasługuje fakt, że wykonana została przez twórcę ludowego posiadającego dobry warsztat artystyczny.

Jakie były inspiracje twórcy z kręgu warsztatu bieckiego? Jak umieścić XV-wieczną Madonnę Bolesną z Biecza w szerszym kontekście?

Figura ta uchodzi za najdoskonalsze dzieło rzeźbiarskie epoki tzw. stylu pięknego około roku 1400 na obszarze Małopolski. Przetworzono tu w drewnie repertuar form wypracowany wcześniej w rzeźbie kamiennej (tzw. Piękne Madonny): charakterystyczne kaskady fałd po bokach, fałdy frontalne przebiegające na torsie Marii po półkolu, niżej wyostrzające się w literę V, a jeszcze niżej, na cokole, rozłożone szeroko, jako optyczna podstawa figury. Cechę szczególną rzeźby stanowi wysunięcie Dzieciątka i nadanie mu swoistej autonomii przestrzennej, co sprawia, że kompozycja jest harmonijne zrównoważona. Zwroty głów Marii i małego Jezusa, odpowiadające sobie w ujęciu zwierciadlanym, akcentują zarazem oddaną z niezwykłym autentyzmem psychiczną łączność Matki i Dziecka. Nie wyklucza to głębokiej symboliki religijnej przedstawienia.

Zabytek datowany jest na 1 połowę XVIII wieku i pochodzi z rozebranego w 1894 roku szczawnickiego drewnianego kościoła, wzniesionego w 1550 roku. 

Ludowy obraz przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem wykonany jest techniką witrochromii na cienkiej i nierównej tafli szklanej, za pomocą farb olejnych. Technika ta polega na malowaniu etapami na odwrotnej stronie przezroczystego podobrazia, począwszy od nanoszenia konturów i innych szczegółów przedstawienia, przez nakładanie warstw farb przezroczystych i półprzezroczystych, następnie kryjących, a na końcu tła.

Pierwowzorem ludowych rzeźb Matki Boskiej Skępskiej była gotycka figurka przedstawiająca Marię Służebnicę w Świątyni znajdująca się w kościele Bernardynów w Skępem koło Torunia. Legendarny początek sanktuarium wiązany jest z 1495 rokiem, kiedy ufundowano kościół w miejscu pojawienia się niezwykłej, jaśniejącej postaci.

Figura Marii pochodzi z grupy Ukrzyżowania, z której zachowała się również rzeźba św. Jana Ewangelisty, stanowiąca jej pendant, która także należy do zbiorów Muzeum Ziemi Bieckiej. Początkowo uważano, że obie figury były umieszczone na belce tęczowej bieckiej fary, jednakże ich mały rozmiar w stosunku do przestrzeni fary według historyków sztuki wyklucza ten pogląd. Najprawdopodobniej stanowiły zwieńczenie jednej z nastaw ołtarzowych. Prawdopodobnie wzorem dla tej figury jest Matka Boska Bolesna należąca do grupy Ukrzyżowania z belki w kościele św. Krzyża w Krakowie.

Płaskorzeźba pochodzi z Kościoła Mariackiego i stanowi element dawnego wystroju świątyni. Datowana jest na lata ok. 1460–1470, natomiast herb został dorzeźbiony w wieku XVII. Odnowione  tym czasie dzieło umieszczono wtórnie w ufundowanej w 1634 przez Rafała Del Pace nastawie pw. Trzech Króli. Ołtarz ten w XVIII wieku przeniesiono do nieistniejącego już kościoła św. Sebastiana i św. Rocha w Krakowie (likwidacja 1821), następnie zaś do kościoła św. Piotra i św. Pawła. Płaskorzeźba znalazła się w zbiorach Muzeum Archidiecezjalnego przed 1939 rokiem.

Radosna scena adoracji Dzieciątka (ze świętymi: Janem Chrzcicielem, Franciszkiem z Asyżu, Józefem i Katarzyną Aleksandryjską) zawiera ukrytą aluzję do przyszłych losów Chrystusa. Głęboki sen Dzieciątka można bowiem kojarzyć poprzez antyczne odniesienia — Sen (Hypnos) w mitologii greckiej to brat Śmierci (Tanatos) — z męczeńską śmiercią Odkupiciela.