Ryngraf, wywodzący się z formy obojczyka zbroi rycerskiej, używany był w Polsce w XVIII wieku, zwłaszcza przez konfederatów barskich (1768–1772). Zdobiony wizerunkami Matki Boskiej i świętych oraz scenami religijnymi, pełnił symbolicznie funkcję „puklerza duchowego”.

Jakie były inspiracje twórcy z kręgu warsztatu bieckiego? Jak umieścić XV-wieczną Madonnę Bolesną z Biecza w szerszym kontekście?

Figura Marii pochodzi z grupy Ukrzyżowania, z której zachowała się również rzeźba św. Jana Ewangelisty, stanowiąca jej pendant, która także należy do zbiorów Muzeum Ziemi Bieckiej. Początkowo uważano, że obie figury były umieszczone na belce tęczowej bieckiej fary, jednakże ich mały rozmiar w stosunku do przestrzeni fary według historyków sztuki wyklucza ten pogląd. Najprawdopodobniej stanowiły zwieńczenie jednej z nastaw ołtarzowych. Prawdopodobnie wzorem dla tej figury jest Matka Boska Bolesna należąca do grupy Ukrzyżowania z belki w kościele św. Krzyża w Krakowie.

Płaskorzeźba została zakupiona do zbiorów w 1969 roku w salonie krakowskiej „Desy”. Prawdopodobnie powstała w XVII wieku i jest jedną z najstarszych i najcenniejszych rzeźb w zbiorach sądeckich.

Figura ta uchodzi za najdoskonalsze dzieło rzeźbiarskie epoki tzw. stylu pięknego około roku 1400 na obszarze Małopolski. Przetworzono tu w drewnie repertuar form wypracowany wcześniej w rzeźbie kamiennej (tzw. Piękne Madonny): charakterystyczne kaskady fałd po bokach, fałdy frontalne przebiegające na torsie Marii po półkolu, niżej wyostrzające się w literę V, a jeszcze niżej, na cokole, rozłożone szeroko, jako optyczna podstawa figury. Cechę szczególną rzeźby stanowi wysunięcie Dzieciątka i nadanie mu swoistej autonomii przestrzennej, co sprawia, że kompozycja jest harmonijne zrównoważona. Zwroty głów Marii i małego Jezusa, odpowiadające sobie w ujęciu zwierciadlanym, akcentują zarazem oddaną z niezwykłym autentyzmem psychiczną łączność Matki i Dziecka. Nie wyklucza to głębokiej symboliki religijnej przedstawienia.

Ludowy obraz przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem wykonany jest techniką witrochromii na cienkiej i nierównej tafli szklanej, za pomocą farb olejnych. Technika ta polega na malowaniu etapami na odwrotnej stronie przezroczystego podobrazia, począwszy od nanoszenia konturów i innych szczegółów przedstawienia, przez nakładanie warstw farb przezroczystych i półprzezroczystych, następnie kryjących, a na końcu tła.

Obraz Matka Boska Myślenicka Sebastiana Stolarskiego to kopia cudownego obrazu Matki Boskiej Myślenickiej, namalowanego w latach 1611–1624 przez nieznanego autora niezwiązanego z polskim kręgiem artystycznym. Obraz należał do nurtu późnego manieryzmu 1. ćwierci XVII wieku.

W wielu polskich domach katolickich obraz przedstawiający Matkę Boską zajmuje wciąż najbardziej honorowe miejsce w mieszkaniu. Wiara w cudowną moc obrazu maryjnego przetrwała do dziś w wielu, przede wszystkim wiejskich, społecznościach. Ludzie modlą się do Maryi na co dzień, ale i w chwilach zagrożenia...

Idea Opieki Matki Boskiej, która występowała w ikonografii zachodniej jako Mater Misericordiae, na wschodzie zaś jako Pokrow i Pokrowa – posiada prawdopodobnie wspólne źródło. Jest nim legenda o cudownym ocaleniu przechrzty od śmierci w piecu ognistym przez Matkę Boską, która okryła go swoim płaszczem.  
Ikonografia Mater Misericordiae kształtowała się w zachodniej interpretacji na dwóch płaszczyznach – w typie monastycznym oraz w tradycji Mater Omnium, czyli opiekunki wszystkich ludzi. Motyw płaszcza opieki występował również w ikonografii innych świętych: św. Marcina z Tours, który podzielił się nim z żebrakiem; w przedstawieniach św. Urszuli, okrywającej swoje towarzyszki; czy św. Zofii osłaniającej córki. Z czasem motyw płaszcza pojawił się w przedstawieniach kolejnych świętych.