Autorem Matki Boskiej Myślenickiej jest Sebastian Stolarski (1798—1875), malarz znany w regionie, którego dzieła można odnaleźć nie tylko w „Domu Greckim”, ale także podczas spaceru po Myślenicach i zwiedzania okolicznych kościółków. Jego prace znajdują się w kościele parafialnym i na...

Ryngraf, wywodzący się z formy obojczyka zbroi rycerskiej, używany był w Polsce w XVIII wieku, zwłaszcza przez konfederatów barskich (1768–1772). Zdobiony wizerunkami Matki Boskiej i świętych oraz scenami religijnymi, pełnił symbolicznie funkcję „puklerza duchowego”.

Rzeźba ludowa Matka Boska z Dzieciątkiem została wykonana w XIX wieku przez wiejskiego snycerza Jana Klusia z Olczy (początkowo samodzielna osada, obecnie dzielnica Zakopanego), należąca do najwybitniejszych rzeźb w kolekcji Muzeum...

Figura Marii pochodzi z grupy Ukrzyżowania, z której zachowała się również rzeźba św. Jana Ewangelisty, stanowiąca jej pendant, która także należy do zbiorów Muzeum Ziemi Bieckiej. Początkowo uważano, że obie figury były umieszczone na belce tęczowej bieckiej fary, jednakże ich mały rozmiar w stosunku do przestrzeni fary według historyków sztuki wyklucza ten pogląd. Najprawdopodobniej stanowiły zwieńczenie jednej z nastaw ołtarzowych. Prawdopodobnie wzorem dla tej figury jest Matka Boska Bolesna należąca do grupy Ukrzyżowania z belki w kościele św. Krzyża w Krakowie.

W wielu polskich domach katolickich obraz przedstawiający Matkę Boską zajmuje wciąż najbardziej honorowe miejsce w mieszkaniu. Wiara w cudowną moc obrazu maryjnego przetrwała do dziś w wielu, przede wszystkim wiejskich, społecznościach. Ludzie modlą się do Maryi na co dzień, ale i w chwilach zagrożenia...

Zabytek datowany jest na 1 połowę XVIII wieku i pochodzi z rozebranego w 1894 roku szczawnickiego drewnianego kościoła, wzniesionego w 1550 roku. 

Obraz „Matka Boska Myślenicka” Sebastiana Stolarskiego to kopia cudownego obrazu Matki Boskiej Myślenickiej, namalowanego w latach 1611–1624 przez nieznanego autora niezwiązanego z polskim kręgiem artystycznym. Obraz należał do nurtu późnego manieryzmu I ćwierci XVII wieku.

Figura ta uchodzi za najdoskonalsze dzieło rzeźbiarskie epoki tzw. stylu pięknego około roku 1400 na obszarze Małopolski. Przetworzono tu w drewnie repertuar form wypracowany wcześniej w rzeźbie kamiennej (tzw. Piękne Madonny): charakterystyczne kaskady fałd po bokach, fałdy frontalne przebiegające na torsie Marii po półkolu, niżej wyostrzające się w literę V, a jeszcze niżej, na cokole, rozłożone szeroko, jako optyczna podstawa figury. Cechę szczególną rzeźby stanowi wysunięcie Dzieciątka i nadanie mu swoistej autonomii przestrzennej, co sprawia, że kompozycja jest harmonijne zrównoważona. Zwroty głów Marii i małego Jezusa, odpowiadające sobie w ujęciu zwierciadlanym, akcentują zarazem oddaną z niezwykłym autentyzmem psychiczną łączność Matki i Dziecka. Nie wyklucza to głębokiej symboliki religijnej przedstawienia.

Matka Boska Bolesna należy do grupy figur powstałych pod wpływem warsztatu Mistrza Tryptyku Trójcy Świetej (tryptyk znajduje się w kaplicy Świetokrzyskiej przy katedrze wawelskiej, datowany na 1467 rok), aktywnie działajacego w Małopolsce w l. 60. i 70. XV w. Świadczy o tym typ twarzy bieckiej Matki Boskiej, który jest bliski fizjonomiom figur kobiecych tworzonym w warsztacie. 

Madonna z Więcławic uznana została za rzeźbę „przejściową” i jedną z najstarszych w Małopolsce figur nawiązujących do stylu Pięknych Madonn (np. względem Madonny z Krużlowej), w której dostrzeżono jednocześnie elementy starszych tradycji formalnych. Istnieje również wiele zależności między omawianą figurą a Madonną z Mokrego czy też Madonną z Jastrząbki Nowej. Badacze jednak wciąż się nie są zgodni co do jej datowania.