Topór, toporek, siekiera to – zarówno na całej karpackiej góralszczyźnie, jak i wśród chłopów na nizinach – poręczne, o wielorakim zastosowaniu uniwersalne narzędzie, służące również jako broń bojowa i łowiecka, a także część odświętnego stroju męskiego, atrybut mężczyzny. Topir’ci, bartki towarzyszyły Hucułom w niemal każdej sytuacji, nigdy się z nimi nie rozstawali, wyjątkowo zostawiając je przy wejściu do cerkwi. Były one wyrobami miejscowych, wyspecjalizowanych rzemieślników — mosiężników oraz zajmujących wyrobem przedmiotów codziennego użytku z drewna. Większość z nich była anonimowa, ale wytworzyli jednolity, charakterystyczny dla Huculszczyzny styl zdobnictwa. Styl ten zmieniał się nieco z biegiem czasu, w związku ze stopniową zmianą odbiorcy, a co za tym idzie funkcji wyrobów — od przedmiotów przeznaczonych dla lokalnej ludności do wyrobów pamiątkarskich dla turystów i letników.
Nazwy „kełef” nie da się przetłumaczyć na język polski. Nie ma też szerszych informacji o funkcji i pochodzeniu tego typu przedmiotów. Wiadomo jedynie, że stanowiły one na równi z toporkami-bartkami czy laskami-p’ałyciami konieczną część huculskiego, bogato zdobionego odświętnego stroju męskiego. Używane więc były jako laski, noszone w ręce, ewentualnie służące do podpierania się, a więc były jedynie atrybutami mężczyzn, a podstawowa była ich funkcja dekoracyjna. Jak pisał Włodzimierz Szuchiewicz w wydanej w 1902 roku Huculszczyźnie: „Do całości stroju huculskiego należy koniecznie toporek albo «kełef», a u starszych często laska, »pałycia«”.
Siodło składa się z dwóch łęków, z siedzenia w formie 2 płóz, dwóch strzemion i 2 rzemieni. Łęk przedni i tylny oraz siedzenie są ornamentowane geometrycznie (min. motyw kwiatowej rozety). Strzemiona są w kształcie...
Prezentowana ikona z przedstawieniem Chrystusa Ukrzyżowanego, Matką Boską z Dzieciątkiem i Św. Mikołaja, stanowi dar Heleny Dąbczańskiej dla Muzeum Etnograficznego w Krakowie. Helena Dąbczańska to słynna lwowska kolekcjonerka inkunabułów, rycin, książek, rysunków, tkanin, mebli; właścicielka prywatnego muzeum urządzonego we własnej willi i gospodyni niedzielnych poranków artystycznych, na których gościli przedstawiciele lwowskiej elity przełomu XIX i XX wieku.
