Rzeźba kościelna pochodząca prawdopodobnie z XVII wieku przedstawia, jak się przypuszcza, świątobliwą Ludowikę z Kęt, żyjącą w latach 1563–1623. Ludowika przyszła na świat w rodzinie ubogich mieszczan i pierwszy okres swojego życia spędziła w Kętach. W wieku 30 lat dołączyła do grupy pątników zmierzającej do Rzymu. Pozostała w Wiecznym Mieście, gdzie wstąpiła do wspólnoty Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Rzeźby wykonane w soli są charakterystyczne dla kopalń w Wieliczce i Bochni. Na naszym portalu reprezentują je przedstawienia św. Kingi i św. Barbary. Sól jest trudnym materiałem. Z jednej strony jest bardziej miękka i plastyczna niż kamień, jednak może zawierać w bryle niewidoczne spękania...

Renesansowa rzeźba przedstawia stojącą kobietę. W prawej dłoni, która nie zachowała się do dziś, przyciskała do piersi księgę, lewą podtrzymuje połę płaszcza.

Mebel jest przykładem małych kabinetów popularnych w II połowie XVII wieku i I połowie następnego stulecia. Ich cechą charakterystyczną był niewielki drewniany korpus z dwuskrzydłowymi drzwiami, szufladkami i skrytką oraz metalowa, ażurowa dekoracja na ściankach, wykonana z blachy żelaznej i rytowanej, z zestawem stylizowanych motywów roślinnych, postaciami ludzkimi, aniołami i zwierzętami.

Feretron oznacza z gr. pheretron — nosze (łac. feretrum ‒ nosze, mary, katafalk), gdyż były to właśnie nosze, często z drążkami służące już w starożytnej Grecji do noszenia figur bóstw.
Feretronem  nazywany jest szczególny rodzaj obrazów lub rzeźb z przedstawieniami świętych, ustawionych na podstawie, których używano niegdyś w procesji podczas uroczystości kościelnych, a także jako przenośne ołtarze w trakcie pielgrzymek.

Włosy solne są bardzo oryginalną formą spośród tych przyjmowanych przez halit. Włókna, a w istocie kryształki halitu w specyficznych warunkach zrastają się w jednym kierunku. Niekiedy gęstość włókien może sprzyjać ich krystalicznemu zlepianiu się. Włosy przekształcają się wówczas w sól włóknistą...

Przez wiele lat uważano, że rzeźba przedstawia św. Stanisława, u stóp którego klęczy wskrzeszony przez niego komes Piotr. Jednak postać komesa zazwyczaj przedstawiano półnagą, spowitą jedynie całunem, a w tym przypadku  postać jest kompletnie ubrana. Co więcej, jego goleń ochrania ułatwiająca poruszanie się na klęczkach deszczułka: motyw występujący w wielu późnogotyckich przedstawieniach żebraków. Dlatego w katalogu wystawy Wokół Wita Stwosza rzeźba została zinterpretowana jako przedstawienie św. Marcina z Tours, którego, ze względu na jego opiekuńczy stosunek do nędzarzy, ukazywano w towarzystwie żebraka.

Rzeźba została wykonana przez artystę ludowego Józefa Janosa (1895–1985) z Dębna Podhalańskiego, znanego świątkarza, autora licznych przydrożnych kapliczek i figur do kościołów. Jego prace znajdują się w muzeach etnograficznych w całej Polsce. W Muzeum Pienińskim rzeźba należy do kolekcji po pisarzu Janie Wiktorze.

Rzeźba pełnoplastyczna przedstawia pozbawioną atrybutów postać św. Stanisława w stroju pontyfikalnym. Figura, pierwotnie usytuowana na szczycie fasady zachodniej katedry na Wawelu, została zdjęta w czasie prac konserwatorskich w roku 1898 i zastąpiona w roku następnym kopią wykonaną przez Zygmunta Langmana.

Rzeźba ołtarzowa przedstawiająca nieznaną świętą, prawdopodobnie św. Annę, została wykonana przez nieznanego artystę w XVIII wieku. Przypuszczalnie pochodzi z drewnianego kościoła pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Kętach, który został rozebrany na polecenie władz austriackich.