Rzeźba kościelna pochodząca prawdopodobnie z XVII wieku przedstawia, jak się przypuszcza, świątobliwą Ludowikę z Kęt, żyjącą w latach 1563–1623. Ludowika przyszła na świat w rodzinie ubogich mieszczan i pierwszy okres swojego życia spędziła w Kętach. W wieku 30 lat dołączyła do grupy pątników zmierzającej do Rzymu. Pozostała w Wiecznym Mieście, gdzie wstąpiła do wspólnoty Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Rzeźby wykonane w soli są charakterystyczne dla kopalń w Wieliczce i Bochni. Na naszym portalu reprezentują je przedstawienia św. Kingi i św. Barbary. Sól jest trudnym materiałem. Z jednej strony jest bardziej miękka i plastyczna niż kamień, jednak może zawierać w bryle niewidoczne spękania...

Figura „Św. Jana Nepomucena” została wykonana z jednego kawałka drewna (nie jest drążona). Znaleziono ją w rzece Rabie. 

Świętą Barbarę jako patronkę dobrej śmierci czcili przede wszystkim ci, którzy na śmierć nagłą i niespodziewaną byli najbardziej narażeni: górnicy, hutnicy, marynarze, rybacy, żołnierze, kamieniarze oraz więźniowie. Współcześnie święta Barbara uważana jest przede wszystkim za najważniejszą patronkę górników. Jednak w Wieliczce górnicy modlili się dawniej przede wszystkim do świętej Kingi, świętego Antoniego i świętego Klemensa.

Święta Kinga była przedstawiana w sztuce na dwa sposoby — jako młoda osoba w bogatym stroju księżnej oraz jako starsza zakonnica w habicie klaryski. Jan Matejko dokonał celowego zestawienia obu konwencji i sportretował św. Kingę w wieku około 60 lat w szatach księżnej, z atrybutami nawiązującymi do jej życia w klasztorze Klarysek (modlitewnik, pastorał, widok klasztoru w Starym Sączu). Modelem do postaci była hr. Katarzyna Adamowa Potocka, znana z innego portretu namalowanego przez Matejkę — tym razem w stroju współczesnym.

Włosy solne są bardzo oryginalną formą spośród tych przyjmowanych przez halit. Włókna, a w istocie kryształki halitu w specyficznych warunkach zrastają się w jednym kierunku. Niekiedy gęstość włókien może sprzyjać ich krystalicznemu zlepianiu się. Włosy przekształcają się wówczas w sól włóknistą...

Zachowane XVI- i XVII-wieczne polskie inwentarze informują o dość dużej liczbie srebrnych i złotych łyżek, będących w posiadaniu dworu królewskiego, polskiej arystokracji, szlachty oraz mieszczaństwa. Łyżki wykonywane ze szlachetnego kruszcu, głównie srebra złoconego, były bogato zdobione i stanowiły lokatę kapitału. Podkreślały splendor i zamożność domu, jak również wysoką pozycję społeczną ich właściciela.

Przez wiele lat uważano, że rzeźba przedstawia św. Stanisława, u stóp którego klęczy wskrzeszony przez niego komes Piotr. Jednak postać komesa zazwyczaj przedstawiano półnagą, spowitą jedynie całunem, a w tym przypadku  postać jest kompletnie ubrana. Co więcej, jego goleń ochrania ułatwiająca poruszanie się na klęczkach deszczułka: motyw występujący w wielu późnogotyckich przedstawieniach żebraków. Dlatego w katalogu wystawy Wokół Wita Stwosza rzeźba została zinterpretowana jako przedstawienie św. Marcina z Tours, którego, ze względu na jego opiekuńczy stosunek do nędzarzy, ukazywano w towarzystwie żebraka.

Rzeźba pochodzi z ufundowanego w 1558 roku renesansowego retabulum nieistniejącego ołtarza pw. św. Antoniego Opata w katedrze na Wawelu. Ołtarz został rozebrany w 1746 roku. Losy rzeźby do roku 1900, kiedy odnotowano ją jako własność Stanisława Larysz-Niedzielskiego w Śledziejowicach, pozostają nieznane.

Obrazy na szkle maluje się w odwrotnej kolejności niż te na płótnie czy papierze, kreśląc najpierw kontury, a potem wypełniając je detalami i nakładając kolor. Obrazy malowane tą techniką ze względu na żywą kolorystykę i trwałość stanowiły konkurencję dla drzeworytów bardzo...