|
Rzeźba „Ludowika z Kęt” Rzeźba kościelna pochodząca prawdopodobnie z XVII wieku przedstawia, jak się przypuszcza, świątobliwą Ludowikę z Kęt, żyjącą w latach 1563–1623. Ludowika przyszła na świat w rodzinie ubogich mieszczan i pierwszy okres swojego życia spędziła w Kętach. W wieku 30 lat dołączyła do grupy pątników zmierzającej do Rzymu. Pozostała w Wiecznym Mieście, gdzie wstąpiła do wspólnoty Trzeciego Zakonu św. Franciszka. |
Kabinet z przedstawieniami świętych Mebel jest przykładem małych kabinetów popularnych w II połowie XVII wieku i I połowie następnego stulecia. Ich cechą charakterystyczną był niewielki drewniany korpus z dwuskrzydłowymi drzwiami, szufladkami i skrytką oraz metalowa, ażurowa dekoracja na ściankach, wykonana z blachy żelaznej i rytowanej, z zestawem stylizowanych motywów roślinnych, postaciami ludzkimi, aniołami i zwierzętami. |
Rzeźba „Św. Jan Nepomucen” Figura „Św. Jana Nepomucena” została wykonana z jednego kawałka drewna (nie jest drążona). Znaleziono ją w rzece Rabie. |
Kaseta z tryptykiem Józefa Mehoffera Kaseta drewniana okuta mosiądzem, z dwoma skrzydłami wieka na zawiasach, z mosiężną tarczą z przodu: na niej napis „WIELICZKA” z koroną u góry. Zawiera ona dokument nadania honorowego obywatelstwa miasta Wieliczki dr. Kazimierzowi Junoszy-Gałeckiemu. |
Obraz „Św. Kinga modląca się pośród sądeckich gór” Jana Matejki Święta Kinga była przedstawiana w sztuce na dwa sposoby — jako młoda osoba w bogatym stroju księżnej oraz jako starsza zakonnica w habicie klaryski. Jan Matejko dokonał celowego zestawienia obu konwencji i sportretował św. Kingę w wieku około 60 lat w szatach księżnej, z atrybutami nawiązującymi do jej życia w klasztorze Klarysek (modlitewnik, pastorał, widok klasztoru w Starym Sączu). Modelem do postaci była hr. Katarzyna Adamowa Potocka, znana z innego portretu namalowanego przez Matejkę — tym razem w stroju współczesnym. |
Rzeźba solna „Św. Barbara” Rzeźba św. Barbary wykonana została w soli zielonej. Postać stoi na sześciennym postumencie. Włosy zaczesane ma na uszy, spięte z tyłu w kok. Na głowie znajduje się korona. Święta ubrana jest w bluzkę wyciętą w szpic zachodzącą na spódnicę. Spódnica składa się z dwóch nałożonych na siebie części:... |
Włosy solne i sól włóknista Włosy solne są bardzo oryginalną formą spośród tych przyjmowanych przez halit. Włókna, a w istocie kryształki halitu w specyficznych warunkach zrastają się w jednym kierunku. Niekiedy gęstość włókien może sprzyjać ich krystalicznemu zlepianiu się. Włosy przekształcają się wówczas w sól włóknistą... |
Rzeźba „Św. Anna” z XVI wieku Renesansowa rzeźba przedstawia stojącą kobietę. W prawej dłoni, która nie zachowała się do dziś, przyciskała do piersi księgę, lewą podtrzymuje połę płaszcza. |
Czy wiesz, że Kult świętej Barbary Świętą Barbarę jako patronkę dobrej śmierci czcili przede wszystkim ci, którzy na śmierć nagłą i niespodziewaną byli najbardziej narażeni: górnicy, hutnicy, marynarze, rybacy, żołnierze, kamieniarze oraz więźniowie. Współcześnie święta Barbara uważana jest przede wszystkim za najważniejszą patronkę górników. Jednak w Wieliczce górnicy modlili się dawniej przede wszystkim do świętej Kingi, świętego Antoniego i świętego Klemensa. |
Czy wiesz, że Przenośny tron Feretron oznacza z gr. pheretron — nosze (łac. feretrum ‒ nosze, mary, katafalk), gdyż były to właśnie nosze, często z drążkami służące już w starożytnej Grecji do noszenia figur bóstw. Feretronem nazywany jest szczególny rodzaj obrazów lub rzeźb z przedstawieniami świętych, ustawionych na podstawie, których używano niegdyś w procesji podczas uroczystości kościelnych, a także jako przenośne ołtarze w trakcie pielgrzymek. |
Czy wiesz, że Rzeźby solne w kopalni wielickiej Rzeźby wykonane w soli są charakterystyczne dla kopalń w Wieliczce i Bochni. Na naszym portalu reprezentują je przedstawienia św. Kingi i św. Barbary. Sól jest trudnym materiałem. Z jednej strony jest bardziej miękka i plastyczna niż kamień, jednak może zawierać w bryle niewidoczne spękania... |
Czy wiesz, że Salome III — biblijna uwodzicielka Uwodzicielska Salome, jako symbol kobiety fatalnej, stała się bohaterką wielu dzieł malarskich, rzeźbiarskich, literackich, muzycznych. Rozbudzała wyobraźnię twórców zwłaszcza w dekadenckiej epoce fin de siècle, w której zaborcza i śmiercionośna kobiecość stanowiła jeden z ważniejszych tematów w sztuce. Rodowód opowieści o jej uwodzicielskim tańcu, w zamian za który poprosiła o głowę Jana Chrzciciela, jest biblijny. Mówią o nim ewangeliści Mateusz i Marek. Jednak udział Salome w tych relacjach jest zaledwie małą rólką. Nie pada w nich nawet ani razu imię Salome. Wymieniana jest jedynie jako córka Herodiady, co pozwoliło badaczom utożsamić ją z postacią historyczną — Salome III. |
Komplet dwunastu łyżek z popiersiami Apostołów oraz herbami Szeliga i Przeginia Zachowane XVI- i XVII-wieczne polskie inwentarze informują o dość dużej liczbie srebrnych i złotych łyżek, będących w posiadaniu dworu królewskiego, polskiej arystokracji, szlachty oraz mieszczaństwa. Łyżki wykonywane ze szlachetnego kruszcu, głównie srebra złoconego, były bogato zdobione i stanowiły lokatę kapitału. Podkreślały splendor i zamożność domu, jak również wysoką pozycję społeczną ich właściciela. |
Rzeźba „Święty Onufry” Rzeźba pochodzi z przydrożnej kapliczki i ukazuje świętego Onufrego jako pustelnika. Święty o masywnej sylwetce klęczy i składa na piersi ręce do modlitwy. Jego okrycie stanowią tylko długie włosy i broda o powierzchni zaznaczonej faliście rzezanymi liniami. Twarz ma szeroką, włosy ułożone w przedziałek na środku głowy, nos długi, prosty, oczy otwarte, usta otacza zrost. |
Rzeźba „Św. Stanisław” („Św. Marcin z Tours”?) Przez wiele lat uważano, że rzeźba przedstawia św. Stanisława, u stóp którego klęczy wskrzeszony przez niego komes Piotr. Jednak postać komesa zazwyczaj przedstawiano półnagą, spowitą jedynie całunem, a w tym przypadku postać jest kompletnie ubrana. Co więcej, jego goleń ochrania ułatwiająca poruszanie się na klęczkach deszczułka: motyw występujący w wielu późnogotyckich przedstawieniach żebraków. Dlatego w katalogu wystawy Wokół Wita Stwosza rzeźba została zinterpretowana jako przedstawienie św. Marcina z Tours, którego, ze względu na jego opiekuńczy stosunek do nędzarzy, ukazywano w towarzystwie żebraka. |
Rzeźba ołtarzowa „Św. Anna” z XVIII wieku Rzeźba ołtarzowa przedstawiająca nieznaną świętą, prawdopodobnie św. Annę, została wykonana przez nieznanego artystę w XVIII wieku. Przypuszczalnie pochodzi z drewnianego kościoła pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Kętach, który został rozebrany na polecenie władz austriackich. |
Rzeźba „Św. Antoni Opat” Rzeźba pochodzi z ufundowanego w 1558 roku renesansowego retabulum nieistniejącego ołtarza pw. św. Antoniego Opata w katedrze na Wawelu. Ołtarz został rozebrany w 1746 roku. Losy rzeźby do roku 1900, kiedy odnotowano ją jako własność Stanisława Larysz-Niedzielskiego w Śledziejowicach, pozostają nieznane. |
Posąg św. Stanisława Rzeźba pełnoplastyczna przedstawia pozbawioną atrybutów postać św. Stanisława w stroju pontyfikalnym. Figura, pierwotnie usytuowana na szczycie fasady zachodniej katedry na Wawelu, została zdjęta w czasie prac konserwatorskich w roku 1898 i zastąpiona w roku następnym kopią wykonaną przez Zygmunta Langmana. |
Rzeźba „Salome” Walerego Gadomskiego Salome, córka Herodiady i pasierbica króla Heroda Antypasa, zatańczyła tak pięknie, że władca pozwolił jej prosić, o co tylko zechce. Jej życzeniem, podpowiedzianym przez okrutną Herodiadę, była głowa Jana Chrzciciela. Biblijna Salome to jeden ze stałych motywów w ikonografii sztuki europejskiej. Archetyp niebezpiecznej uwodzicielki fascynował artystów wszystkich epok. |
Obraz „Św. Jan Jałmużnik” z kościoła parafialnego w Racławicach Olkuskich Obraz ze św. Janem Jałmużnikiem stanowił środkową część zwieńczenia nastawy ołtarzowej, jednak nie jemu poświęcona była ikonografia całego ołtarza. Prawdopodobnie w XVIII wieku całą zaginioną nastawę (lub tylko niniejsze zwieńczenie) przekazano do kościoła Narodzenia NMP w Racławicach Olkuskich z innej światyni. Być może jest to obraz z ołtarza znajdującego się niegdyś w kościele Mariackim w Krakowie (w 1521 roku wspomniano ołtarz Najświętszej Marii Panny i św. Jana Jałmużnika), który został przywieziony do Racławic po zastąpieniu tamtejszego wyposażenia nowymi nastawami ołtarzowymi w l. 40. XVIII w. |