Świątnicy wawelscy, wyspecjalizowani w produkcji różnego rodzaju zamków, okuć i kłódek, rzemiosłem zajmowali się zawodowo od połowy XVI wieku. Od końca XVIII wieku, z powodu wyparcia broni białej przez palną, w miasteczku rozwijało się kłódkarstwo, ślusarstwo i kowalstwo artystyczne.

Charakterystycznym rodzajem handlu stosowanym w Świątnikach była sprzedaż obnośna zwana putniarstwem. Zajmował się tym najczęściej sam producent kłódek lub „taki, co nie chciało mu się robić”. Nazwa gwarowa „putniorze” pochodziła od drewnianej skrzyni noszonej na plecach, wypełnionej kłódkami. Mówiono o nich często „trochorze”, ponieważ tylko „trochę” towaru z sobą nosili. 

Kłódka wykonana w Świątnikach Górnych na potrzeby katedry na Wawelu. Kłódka sekretna, kuta, z kabłąkiem o przekroju kwadratowym, z dwoma ruchomymi filarami i bramkowym zamknięciem wejścia na klucz. Kłódka posiada trzy klucze oraz zabezpieczenie przed złodziejami w postaci zapadki z zębatym ostrzem ukrytym wewnątrz kłódki. Ostrze zwalniane jest po naciśnięciu rączki (uchwytu). Drzwiczki kłódki otwierane są poprzez uruchomienie najmniejszym kluczem ozdobnych filarów, co pozwala  na ustawienie ich w odpowiedniej pozycji tak, by po naciśnięciu jednego z elementów zdobiącego czoło kłódki  otworzyć bramkę chroniącą wejście na klucz. 

Strój, który nosili świątnicy wawelscy od 1596 roku do lat 50. XX wieku.

Kuźnia polowa została przekazana Spółce Ślusarskiej w 1916 roku przez Centrum Odbudowy Kraju z siedzibą w Wiedniu. Ognisko przenośne potocznie zwane kuźnią polową było stałym elementem wyposażenia warsztatu kłódkarskiego. Kuźnia składa się z trzech podstawowych elementów:...

Stare narzędzie świątnickie, ściśle związane z warsztatem kłódkarskim, wykonane z drewna. Głównym elementem jest laska z osadzonym na niej krążkiem zamachowym również wykonanym z drewna. Poziomo umieszczona jest rączka połączona z laską rzemieniem...